Μικρά Παραμύθια

Δεν έχουν σημασία τα κείμενα... σημασία έχει αυτό που δημιουργείται μέσα από το
κενό... αυτό που ξεκινά να αρθρώνεται έστω και χωρίς νόημα... εξάλλου πιο είναι
το νόημα, αν όχι οι πορεία που οι λέξεις παίρνουν, καθώς εσύ μόνο τις καταγράφεις,
χωρίς να τις κρίνεις, χωρίς να χαρακτηρίζεις, χωρίς να υποθέτεις, με εμπιστοσύνη
και όχι προσδοκία για το αποτέλεσμα ή το μη αποτέλεσμα

Η άμορφη παρέλαση από χρώματα, μνήμες παλιές, πρόσωπα, ενοχές, μνήμες νέες,
μνήμες σύμβολα, από αυτό που τώρα κοιτώ, από αυτό που αισθάνομαι, από αυτό
που δημιουργείται... παίρνει μορφή

Δες τους πρωταγωνιστές, κάποιο λόγο έχουν που εμφανίστηκαν στο χαρτί σου.
Παίξε με τα παιδικά σου στρατιωτάκια και φτιάξε μία ιστορία...



οι πρωταγωνιστές :

το μαύρο
δύο λουλούδια σε απέραντο γαλάζιο
το καπέλο, το μυρμήγκι κι η ελιά
ένα καρφί κι ένα σάπιο καράβι
μια νεράιδα με γκρίζα μαλλιά
ένας ζητιάνος μόνος και πεινασμένος
δύο άνθρωποι



Μια φορά κι έναν καιρό, το μαύρο.
Δεν ξέρω αν το θέλω... να μη σκέφτομαι... αλλά η μορφή
ξεπροβάλλει σαν τον πατέρα μου, μέσα απ' το σκοτάδι
και το μαύρο του δαχτύλου μου το αποτυπώνει στο χαρτί.
Συγνώμη για το μαύρο μου
Αλλά υπάρχει φως...



Μια φορά κι έναν καιρό, δύο λουλούδια σε απέραντο γαλάζιο
κι ένας άνεμος λίγο αλμυρός
τι ευχαρίστηση
τι χαμόγελο
τι φακίδες...
στα μάγουλά τους (μικρά παιδιά)
τα έζησα εγώ αυτά ;
Λάσπες και σκουπίδια, να μη φέρετε στο σπίτι, λέει η μαμά...
αλλά την αγαπώ πολύ. Για πάντα




Μια φορά κι έναν καιρό, βιαζόμουν να βγάλω το καπέλο
κι ένα μυρμήγκι ξεφύτρωσε εκεί, και έτρεξε να φύγει...
Μια ελιά... μια ελιά τι ;
Ο ίσκιος της ελιάς...



Μια φορά κι έναν καιρό, ένα καρφί κι ένα σάπιο καράβι.
Μια εικόνα του Εσταυρωμένου, στο κατάρτι, πεταμένα σκοινιά.
Ένα καβούρι στη σκιά
κι ο άνεμος, το κύμα...
Ένα ναυάγιο σε πράσινη ακτή.
Ένα σκουπίδι που δεν υπάρχει.
Τόσο μπλε... Τόσο απέραντο μπλε




Μια φορά κι έναν καιρό, μια νεράιδα με γκρίζα μαλλιά
πήγε στο κομμωτήριο και χαμογέλασε... χαμογέλασα κι εγώ
και ξεχάσαμε τις γκρίζες τρίχες και τα σκονισμένα πανιά !



Μια φορά κι έναν καιρό, ένας ζητιάνος μόνος και πεινασμένος,
σερνόταν στον δρόμο όπου περνούσαν τα κάρα.
Τον είδε ο παππούς μου και τον πήρε μαζί του.
Ήταν κρύα η νύχτα. Η γιαγιά είχε μαγειρέψει και δεν ήθελε να μοιραστεί
το φαγητό της. Τότε ο παππούς άνοιξε μια τρύπα στο κέντρο του τραπεζιού
και άφησε να χυθεί το περίσσιο φαγητό. Αυτό έγινε χρυσάφι στο στόμα του ζητιάνου,
που όταν πια χαμογελούσε γέμιζε δύναμη τους περαστικούς.



Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο άνθρωποι.
Ο ένας ήθελε να πάει δεξιά, ο άλλος αριστερά.
Κοίταξαν κι οι δυό τον ήλιο,
κοίταξαν κι οι δυό τα δέντρα
κοίταξαν την γη.
Ένα μυρμήγκι πήγαινε δεξιά, ένα άλλο αριστερά,
κι ήταν πολλά μαζί σε διάφορες κατευθύνσεις.
Τότε κατάλαβαν ότι το δεξί χέρι του ενός κρατούσε το αριστερό του άλλου
κι ήταν μαζί, κι ο χώρος ήταν παντού...
κι ο χρόνος ακίνητος τίκι τακ τίκι τάκ
γυρνούσε

" Στο βυθό" του Μαξίμ Γκόργκι

.

" η αλήθεια είναι ελευθερία "...
και η "αγάπη" ;

(τρεις λέξεις με βαθμό δυσκολίας maximum, μέσα στο μυαλό μου, μετά από την παράσταση της Ρ. Πατεράκη "Στον βυθό" που παίζεται μέχρι την Κυριακή στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού)
.

Contact Improvisation in performance

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από συνέντευξη της Nancy Stark Smith στο περιοδικό Proximity. H N. St. Smith και η Nita Little υπό την καθοδήγηση του Steve Paxton, το 1972 αρχίζουν να ερευνούν αυτό που ονομάστηκε Contact Improvisation.


Τι πιστεύεις ότι συγκινεί περισσότερο το κοινό σε μια παράσταση Contact Improvisation ;

Νομίζω, η απροσποίητη και ακατέργαστη σωματικότητα και η καθαρότητα που αυτή φέρνει. Ο κόσμος μπορεί να δει αληθινά σώματα, που με το αληθινό τους το βάρος συνδέονται με τις φυσικές δυνάμεις, αφήνονται σ' αυτές, αρπάζονται και παίζουν μαζί τους σε επίπεδο και μυϊκού και νευρικού συστήματος. Είναι εκπληκτικό σε πιο βαθμό μεταδίδεται στο κοινό αυτός το είδος της επικοινωνίας. Πρόκειται για κιναισθητική μετάδοση... Ο θεατής νιώθει το ίδιο του το σώμα... βλέπει σε μικρογραφία την ανθρώπινη φύση, την κίνηση, την διέγερση, την παύση, τα διλήμματα, την συγκίνηση, την ικανότητα... και όλα αυτά σε μια όχι γραμμική, όχι αφηγηματική φόρμα. Και νομίζω ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται γι αυτό... μπορείς ακόμα να δεις έναν έρωτα, μια μάχη, είναι σαν να κοιτάς ένα ανοιχτό βιβλίο... και ο θεατής έχει ελεύθερη σχέση μ' αυτό, μπορεί να το δει μπορεί και όχι... Αυτό που σίγουρα μένει, είναι η κιναισθητική μεταβίβαση... αυτό είναι πράγματι πολύ δυνατό...
.

Χρόνια πολλά Φώτη

.

θα ήθελα να πω, χρόνια πολλά σε ένα αγόρι που δεν μου μιλά πια...
...

στα μαθηματικά μαζί μαθαίναμε...

ότι οι παράλληλες γραμμές συναντιούνται κάπου στο άπειρο


.

ερωτηματολόγιο της υπερρεαλιστικής ομάδας της αθήνας

..


Η daria pavlovna με καλεί να υποβληθώ στις παρακάτω ερωτήσεις



- Γιατί κλαις ;
για να μην σκέφτομαι

- Γιατί δεν κλαις ;
γιατί κρατιέμαι

- Που είναι ο βάλτος ;
στην ασάφεια

- Ποιός και που είναι ο δεσμοφύλακας ;
είναι ο φόβος, τα μη και τα όχι και το "παιδί" που γέννησαν... μια μαύρη αρκούδα που κάποτε με επισκέφτηκε στον ύπνο μου

- Που συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο ;
στο σεξ



- Περιφρονείς κάτι ;
το αδρανές, άρα πολλές φορές κι εμένα

- Θα ερωτευόσουν για πάντα ;
όχι

- Γιατί πωλούνται τα "έργα τέχνης";
για να πεθάνουν εκεί που τους αξίζει

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση ;
αν αφαιρεθούν η απάντηση θα ήταν... για να έχουν ένα ανθρώπινο τέλος

- Do you remember revolution ?
trendy ερώτηση, αλλά η επανάσταση δεν είναι trendy... όχι λοιπόν δεν θυμάμαι καμία revolution

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλλε το ωροσκόπιό σου ;
τυχαίνει να ασχολούμε με την αστρολογία... ποιός ανόητος μεταφράζει έτσι ένα ωροσκόπιο, θα έλεγα



- Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο ;
όχι, θα πήγαινα μαζί του για κυνήγι

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι ;
το περιμένω αυτό το καρτέρι και τότε θα απαντήσω

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο ;
θα κυλούσε η πέτρα της τρέλλας, αφού ήδη η μπόχα απ' το σάπιο κρέας θα μας είχε προδώσει

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν ;
η πιο σύντομη απόσταση ανάμεσα σε δύο σημεία είναι η ευθεία. αγαπώ τις ευθείες αλλά όχι την οδό Αχαρνών. θα διένυα λοιπόν μια άλλη, ευθεία, λεωφόρο

- Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ ;
η απάντηση είναι αντιστρόφως ανάλογη με την απάντηση στο... θα κοιμόσουν με τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ ;

- Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια ;
θα σε έβαζα μέσα στο στόμα μου για να τα δεις καλύτερα

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη ;
υπάρχουν πιο διασκεδαστικές πτώσεις για να κάνω όταν είμαι θλιμμένη




καλώ με την σειρά μου την mrs. marlowe και την 3 parties a day να αυτοϋποβληθούν στο ερωτηματολόγιο

Αηδιάσματος συνέχεια

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Αηδίασμα»

Performance της ομάδας Nova Melancholia
βασισμένη στο ομώνυμο πεζογράφημα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.

«Τι είναι που κατάπια; Με εμποδίζει στο λαιμό. Ο οισοφάγος ίσια μαύρη στενή δίοδος, λαστιχένια. Σαμπρέλα αυτοκινήτου που πας να τη σκίσεις με το δάχτυλο.»

Αηδία. Γοητεία. Αηδία. Λαγνεία. Βλακεία. Ανία.

Και ξανά.

Τρεις διαφορετικές εκδοχές. Συγκλίνουν και αποκλίνουν. Αρθρώνονται.

Η ιλιγγιώδης σχέση του ανθρώπου με την ύλη. Δύσκολη συμφιλίωση.

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ν. Γ. Πεντζίκη (1908-2008).

Μία performance για τρεις ηθοποιούς και δύο μικρόφωνα
για την ανία και την ευρεσιτεχνία
για τα έντομα και το φαγητό

Σκηνοθεσία : Βασίλης Νούλας. Βοηθός σκηνοθέτη : Νατάσσα Νούτση
Παίζουν : Βίκυ Κυριακουλάκου,Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Από 2-24 Απριλίου, Τετάρτη και Πέμπτη
Ώρα έναρξης: 21:00, διάρκεια: 60΄
Τιμή εισιτηρίου: 10 €
BIOS, Πειραιώς 84, Γκάζι, Τηλ. 2103425335