θέλω να δω τον κόσμο, κύριε... (moby dick 10)

 .

- Σκεφτόμουν να μπαρκάρω.
- Τι λες; Αλήθεια;... Βρέθηκες ποτέ σε τσακισμένη βάρκα;
...

- Τι σε τραβάει στο κυνήγι της φάλαινας;...
- Θέλω να δω τον κόσμο, κύριε, τι είναι κυνήγι φάλαινας. Θέλω να δω τον κόσμο.
...

- ... όχι μόνο θες να πας στο κυνήγι της φάλαινας για να μάθεις από πρώτο χέρι τι είναι φαλαινοθηρία, αλλά θες επίσης να πας και για να δεις τον κόσμο! ... Ωραία! πήγαινε λοιπόν εκειδά και ρίξε μια ματιά πάνω από την μεριά της πλώρης που είναι σοβράνο κι ύστερα γύρνα πίσω και πες μου τι βλέπεις στο βάθος...
..
Προχωρώντας και ρίχνοντας μια ματιά πάνω από την μεριά της πλώρης που ήταν σοβράνο, αντιλήφθηκα πως το πλοίο, γυρίζοντας με τη φουσκονεριά γύρω από την  άγκυρά του, εκείνη την ώρα, πλαγιασμένο, έδειχνε στον απέραντο ωκεανό. Η θέα στον ορίζοντα ήταν απεριόριστη, αλλά υπερβολικά μονότονη και πληκτική, δεν έβλεπα την παραμικρή εναλλαγή.
..
- Λοιπόν, τι λες;.. τι είδες;
- Όχι πολλά πράγματα.. τίποτα άλλο εκτός από νερό...
- Ωραία, τι σκέφτεσαι λοιπόν γι' αυτό που έλεγες, να δεις τον κόσμο; Θες να κάνεις τον γύρο του Κέιπ-Χορν για να δεις κάτι περισσότερο, ε; Δεν μπορείς να δεις τον κόσμο απ' αυτού που είσαι;
.

το πλοίο που ταίριαζε σε μας... (Μόμπυ Ντικ 9)

.

"Μετά από πολύ ώρα σουλάτσο, κι αφού έψαξα κάμποσο στα τυφλά, έμαθα πως υπήρχαν τρία πλοία που ετοιμάζονταν για τρίχρονα ταξίδια - η Διαβολογυναίκα, ο Εκλεκτός Μεζές και το Πίκουοντ. Πόθε βγαίνει το όνομα Διαβολογυναίκα δεν ξέρω, οι λέξεις Εκλεκτός μεζές είναι ευκολονόητες, όσο για το Πίκουοντ σίγουρα θα θυμάστε πως ήταν το όνομα μιας ένδοξης φυλής από Ινδιάνους της Μασαχουσέτης, που έχουν εξαφανιστεί πια όπως οι αρχαίοι Μήδοι....

Ανεβαίνοντας στο Πίκουοντ, κοίταξα μια στιγμή ολόγυρα κι ύστερα αποφάσισα πως αυτό ήταν ακριβώς το πλοίο που ταίριαζε σε μας.

Μπορεί να έχεις δει πολλά αλλόκοτα καράβια στη ζωή σου, υποθέτω, μπρατσέρες κλασικές, του παλιού καιρού, τεράστιες γιαπωνέζικες τζόγκες, ολλαντέζικες γαλιότες και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά σου δίνω τον λόγο μου πως δεν είδες ποτέ ένα τόσο σπάνιο παλιό καράβι σαν τούτο-δω το σπάνιο παλιό Πίκουοντ. Ήταν πλοίο της παλιάς σχολής και μάλλον μικρό, με μια θωριά περασμένης εποχής, στολισμένο βαριά, σαν έπιπλο με νύχια στα πόδια. Χρόνια ψημένο και ξεθωριασμένο από τους τυφώνες και τις νηνεμίες όλων των ωκεανών... οι σεβάσμιες παρειές της πλώρης έμοιαζαν να έχουν γένια... τα κατάρτια του - φτιαγμένα κάπου στα παράλια της Ιαπωνίας, όπου, σε μια τρικυμία, χάθηκαν τα αρχικά του στη θάλασσα -, τα κατάρτια του ορθώνονταν αλύγιστα σαν τις ραχοκοκαλιές των τριών πανάρχαιων βασιλιάδων της Κολωνίας.. τα ωραία του καταστρώματα ήταν φαγωμένα και ρυτιδιασμένα, σαν την πέτρινη πλάκα που λατρεύουν οι προσκυνητές στον Καθεδρικό ναό του Κάντερμπερι όπου έχυσε το αίμα του ο Μπέκετ...

Εκτός όμως από όλες αυτές τις παμπάλαιες αρχαιολογίες του, είχαν μπει και νέες θαυμάσιες προσθήκες, σχετικές με την άγρια δουλειά που έκανε μισόν αιώνα, και παραπάνω... ήταν στολισμένο όπως ένας βάρβαρος Αιθίοπας αυτοκράτορας που το σβέρκο του βαραίνουν κρεμασίδια από φίλντισι που αστραποβολάει. Ήταν όλο τρόπαια. Σαν ένα κανιβαλικό σκάφος στολισμένο με τα σκαλιστά κόκαλα των εχθρών του... Θεωρώντας ανάξια την περιστροφική ρόδα για το αξιοσέβαστο πηδάλι του, στη θέση της είχε επιδεικτικά ένα δοιάκι, και τούτο το δοιάκι ήταν μια ενιαία μάζα, κομμένη με έναν τρόπο περίεργο από το στενόμακρο κάτω σαγόνι του κληρονομικού του εχθρού. Ο τιμονιέρης που κυβερνούσε με αυτό το δοιάκι σε μια τρικυμία ένιωθε σαν τον Τάταρο την ώρα που συγκρατεί το ζωηρό του άλογο αρπάζοντάς το από τη μασέλα του. Ένα σκάφος επιβλητικό, αλλά, δεν ξέρω πως, πολύ μελαγχολικό! Όλα τα επιβλητικά πράγματα έχουν το άγγιγμα της μελαγχολίας."
.

Ένας ζεστός ορεκτικός αχνός... για καλή χρονιά! (Μόμπυ Ντικ 8)

.

"... "Αχιβάδα ή Μπακαλιάρο;"
"Τι εννοείτε Μπακαλιάρους, μαντάμ;" είπα ευγενικά.
"Αχιβάδα ή Μπακαλιάρο;" ξανάπε αυτή.
"Μια αχιβάδα για δείπνο; μια κρύα αχιβάδα, αυτό εννοείτε, Κυρία Χασέι;" είπα εγώ, "αυτό όμως σημαίνει υποδοχή μάλλον κρύα και παγερή μες στο χειμώνα..."
...
Ωστόσο, ένας ζεστός ορεκτικός αχνός από την κουζίνα διέψευσε την θλιβερή, όπως έδειχναν τα πράγματα, προοπτική μπροστά μας. Όταν όμως εκείνη η κακκαβιά που άχνιζε ήρθε, το μυστήριο είχε μια ευχάριστη εξήγηση. Ω αγαπητοί φίλοι! ακούστε με. Ήταν φτιαγμένη από μικρές αχηβάδες, όλο ζουμί, λίγο μεγαλύτερες από φουντούκια, ανάμικτες με τριμμένη γαλέτα και παστό χοιρινό κομμένο λεπτές φλουδίτσες, κι όλα αυτά μες στο βούτυρο, με μπόλικο πιπέρι και αλάτι. Καθώς η όρεξή μας είχε ανοίξει από το παγωμένο ταξίδι και... καθώς η κακαβιά ήταν ασύγκριτα νόστιμη, την καταβροχθίσαμε στο λεπτό: τότε, γέρνοντας μια στιγμή προς τα πίσω και φέρνοντας στο μυαλό την αναγγελία της Κυρία Χασέι "αχιβάδα ή μπακαλιάρο", σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό πείραμα. Πηγαίνοντας στην πόρτα της κουζίνας, πρόφερα πολύ δυνατά τη λέξη "μπακαλιάρο" και ξαναγύρισα στο κάθισμά μου. Σε λίγα λεπτά ο ορεκτικός αχνός έκανε πάλι την εμφάνισή του, αλλά με διαφορετική μυρουδιά, κι αμέσως μια ωραία μπακαλιαροκακκαβιά σερβιρίστηκε μπροστά μας. Ξαναπιάσαμε δουλειά, κι ενώ χτυπούσαμε τα κουτάλια μας στο μπολ, εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν - αναρωτιέμαι αν αυτή εδώ η κακκαβιά έχει μια κάποια επίδραση στο κεφάλι..."
.
(Εικόνα: Joseph Mallord William Turner "Sunrise with Sea Monsters")
.

Ω, "να 'χεις κέφι" είναι πάντα η εντολή! (Μόμπυ Ντικ 7)

.
.
"... ετούτος ο ζωδιακός σου κύκλος είναι η ζωή του ανθρώπου σε ένα ολόκληρο Κεφάλαιο. Θα τον διαβάσω λοιπόν μεγαλόφωνα, απευθείας από το βιβλίο. Εμπρός Καζαμία! Και για να αρχίσω: να ο Aries ή ο Κριός - ο λάγνος σκύλος, αυτός μας γεννάει, μετά ακολουθεί ο Taurus ή ο Ταύρος - αυτός, πριν από όλα, μας συντρίβει, ύστερα έρχονται οι Gemini ή οι Δίδυμοι - η Αρετή και η Αμαρτία δηλαδή, προσπαθούμε να φτάσουμε την αρετή, όταν, αλίμονο. έρχεται ο Cancer, ο Καρκίνος, και μας τραβάει πίσω. Τώρα πια, καθώς απομακρυνόμαστε από την Αρετή, ο, ένα Λιοντάρι που βρυχάται, υπάρχει στο δρόμο - μας δαγκώνει άγρια καναδυό φορές και μας δίνει λίγα ανόρεχτα χτυπήματα με το ποδάρι του, ξεφεύγουμε από δαύτο και καλωσορίζουμε τη Virgo, την Παρθένο! είναι η πρώτη μας αγάπη, παντρευόμαστε και θαρρούμε πως θα είμαστε ευτυχισμένοι για πάντα, όταν έρχεται απρόσμενα ο Libra ή ο Ζυγός - ζυγίζουμε την ευτυχία και τη βρίσκουμε λειψή. Την ώρα λοιπόν που είμαστε πολύ λυπημένοι γι' αυτό, ω Θεέ μου, πως πεταγόμαστε ξαφνικά, καθώς ο Scorpio ή ο Σκορπιός μας κεντάει από πίσω. Ενώ λοιπόν προσπαθούμε να γιατρέψουμε την πληγή, σφυρίζουν γύρω μας τα βέλη, ο Sagittarius ή ο Τοξότης διασκεδάζει. Καθώς βγάζουμε τα βέλη, κάνουμε στην άκρη! είναι εκείνος ο πολιορκητικός κριός, ο Capricornus ή ο Αιγόκερως, ορμάει με τρομερή δύναμη, μας τινάζει ψηλά και πέφτουμε με το κεφάλι καταγής, τότε ο Aquarius, ή ο Υδροχόος, χύνει όλο το νερό, δημιουργεί κατακλυσμό και μας πνίγει. Και για να τελειώσω, όταν φτάνουν οι Pisces ή οι Ιχθύς, κλείνουμε τα μάτια. Υπάρχει λοιπόν μια ορισμένη τροχιά που ακολουθεί η ζωή και αποτελεί το πρότυπο, αυτή η τροχιά είναι χαραγμένη ψηλά στον ουρανό, ο ήλιος την ακολουθεί κάθε χρόνο, παρόλα αυτά, όταν ολοκληρώνει την τροχιά αυτή, είναι ολοζώντανος και δυνατός. Περιστρέφεται εκεί ψηλά με χαρά, περνώντας μέσα από μόχθους και βάσανα... Ω, "να 'χεις κέφι" είναι πάντα η εντολή!"
.

Στο στήθος του ειδωλολάτρη (Μόμπυ Ντικ 6)

.


"Αν στο στήθος του ειδωλολάτρη υπήρχε ακόμα κάποιος πάγος αδιαφορίας για μένα, με αυτό το ευχάριστο και εγκάρδιο κάπνισμα που είχαμε, γρήγορα έλιωσε και γίναμε φίλοι στενοί. Φαινόταν να με συμπαθεί τόσο φυσικά και αυθόρμητα όσο κι εγώ, κι όταν πάψαμε να καπνίζουμε, κόλλησε το μέτωπό του στο δικό μου, με αγκάλιασε από τη μέση και είπε πως από 'δω και μπρος ήμασταν παντρεμένοι, εννοώντας, με αυτή την φράση που έλεγαν στην πατρίδα του, πως ήμασταν φίλοι καρδιακοί, με χαρά θα πέθαινε για μένα, αν η ανάγκη το ζητούσε. Σε ένα συμπατριώτη μου τούτη η ξαφνική φλόγα φιλίας θα φαινόταν πολύ, πάρα πολύ πρώιμη, κάτι πολύ ύποπτο, αλλά, σε τούτο τον απλό άγριο, οι παλιοί εκείνοι κανόνες δεν είχαν εφαρμογή.
...

Σε όλα τα πλάτη ο κόσμος είναι κοινός, σαν ένα εταιρικό κεφάλαιο. Εμείς οι κανίβαλοι πρέπει να βοηθάμε αυτούς τους χριστιανούς."

(εικόνα: Pieter Bruegel the Elder)

.

Μια σιωπή που έσπαζε από τα ουρλιαχτά της θύελλας (Μομπυ Ντικ 5)

.

"Σε τούτην-εδώ τη Νιού-Μπέντφορντ υπάρχει ένα Παρεκκλήσι του Φαλαινοθήρα και λίγοι είναι οι αγέρωχοι ψαράδες που, έτοιμοι να φύγουν σε λίγο για τον Ινδικό ή τον Ειρηνικό Ωκεανό, αμελούν να κάνουν μια κυριακάτικη επίσκεψη στο παρεκκλήσι αυτό. Εγώ ασφαλώς δεν αμέλησα.

Γυρίζοντας από την πρώτη μου πρωινή βόλτα, ξαναβγήκα έξω γι' αυτή την ειδική αποστολή. Ο καιρός είχε αλλάξει, το ανέφελο, ηλιόλουστο κρύο είχε γίνει ορμητικό νερόχιονο και καταχνιά. Τυλιγμένος στην τραχύμαλλη ζακέτα μου, από ύφασμα το λεγόμενο "αρκουδοτόμαρο", άνοιξα δρόμο ενάντια στην επίμονη θύελλα. Μπαίνοντας, βρήκα ένα μικρό αραιό εκκλησίασμα από ναυτικούς κι από γυναίκες και χήρες ναυτικών. Μια πνιγμένη σιωπή βασίλευε, που έσπαζε που-και-που μόνον από τα ουρλιαχτά της θύελλας. Κάθε σιωπηλός πιστός έμοιαζε να κάθεται σκόπιμα χώρια από τους άλλους, σαν να ήταν κάθε σιωπηλός πόνος ένα νησί, ακοινώνητος. Ο εφημέριος δεν είχε έρθει ακόμα, κι αυτά τα σιωπηλά νησιά αντρών και γυναικών κάθονταν εκειδά, έχοντας καρφωμένα τα μάτια σε μερικές μαρμάρινες πλάκες, με μαύρα πλαίσια, χτισμένες στον τοίχο, δεξιά και αριστερά από τον άμβωνα. Τρεις από δαύτες έγραφαν περίπου τα εξής...

___________________________________________

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ
ΤΟΥ

ΤΖΟΝ ΤΟΛΜΠΕΤ

που, στα δεκαοχτώ του, χάθηκε στη θάλασσα
κοντά στο Νησί της Ερήμωσης, ανοιχτά της Παταγωνίας,
την 1η Νοεμβρίου του 1836

ΑΥΤΗ Η ΠΛΑΚΑ
στήθηκε στη Μνήμη του
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ
____________________________________________

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ
ΤΩΝ
ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΝΓΚ, ΓΟΥΙΛΙΣ ΕΛΕΡΙ
ΝΕΪΘΑΝ ΚΟΛΜΑΝ, ΓΟΥΟΛΤΕΡ ΚΑΝΙ
ΣΕΘ ΜΕΪΣΙ ΚΑΙ ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΓΚΛΙΓΚ

που ήταν πλήρωμα μιας από τις βάρκες

ΤΟΥ

ΠΛΟΙΟΥ ΕΛΙΖΑ

και που ρυμουλκημένοι από μια Φάλαινα χάθηκαν
στην περιοχή Όφσορ-Γκράουντ μες στον

ΕΙΡΗΝΙΚΟ

την 31η Δεκεμβρίου του 1839

ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ ΠΛΑΚΑ

την έβαλαν εδώ οι συνάδελφοί τους

που σώθηκαν
_________________________________________

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ
ΤΟΥ
Μακαρίτη
ΚΑΠΕΤΑΝ - ΕΖΕΚΙΗΛ ΧΑΡΝΤΙ
που τον σκότωσε στην πλώρη της; βάρκας του
μια Σπερμοφάλαινα, στα παράλια της Ιαπωνίας
στις 3 Αυγούστου του 1833

ΑΥΤΗ Η ΠΛΑΚΑ
στήθηκε στη Μνήμη του
ΑΠΟ
ΤΗ ΧΗΡΑ ΤΟΥ
____________________________________________

...
Ω! συ που ο νεκρός σου είναι θαμμένος κάτω από την πράσινη χλόη, που στέκοντας ανάμεσα σε λουλούδια μπορείς να λες "εδώ, εδώ είναι θαμμένος ο αγαπημένος μου", δεν ξέρεις την ερημιά που φωλιάζει σαν πολυφίλητο κλωσοπούλι σε στήθια σαν αυτά. Τι πικρές απουσίες κρύβονται σε κείνες τις μαρμάρινες πλάκες με τα μαύρα πλαίσια που δε σκεπάζουν ούτε τις στάχτες έστω! Τι απελπισία κρύβεται σε κείνες τις ασάλευτες επιγραφές! Τι ανθρώπινα κενά, κενά που φαρμακώνουν τη ζωή, και τι αυθόρμητες απιστίες κρύβονται σε κείνες τις γραμμές που μοιάζουν να ροκανίζουν όλη την Πίστη και να αρνούνται αναστάσεις σε όσους χάθηκαν εδώ και κει χωρίς έναν τάφο..."
.

Παράξενο θέαμα αυτές οι λιπόψυχες αρκούδες (Μόμπι Ντικ 4)

.

"Λένε πως, άνθρωποι κοσμογυρισμένοι, με τα ταξίδια αποκτούν πολύ άνετους τρόπους και μεγάλη αυτοκυριαρχία σε μια συντροφιά. Όχι πάντα όμως: ο Λέντγιαρντ, ο μεγάλος Νεοεγγλέζος περιηγητής, κι ο άλλος, ο Μάνγκο-Παρκ, ο Σκοτσέζος, από όλους τους ανθρώπους, είχαν τη λιγότερη αυτοπεποίθηση στο σαλονάκι. Ίσως όμως το απλό πέρασμα της Σιβηρίας με ένα έλκηθρο να το τραβούν οι σκύλοι, όπως έκανε ο Λέντγιαρντ, ή η μακρινή μοναχική πορεία με άδειο στομάχι στη μαύρη καρδιά της Αφρικής, που ήταν η ουσία των άθλων του φουκαρά του Μάνγκο - ίσως, λέω, το ταξίδι αυτού του είδους να μην είναι η πιο καλή μέθοδος να αποκτήσει κανείς αριστοκρατικούς τρόπους. Κι όμως τέτοιους ανθρώπους, την πλειονότητα, μπορεί κανείς να τους βρει οπουδήποτε.

Οι σκέψεις αυτές μου γεννιούνται ακριβώς εδώ από το γεγονός πως, αφού καθίσαμε όλοι στο τραπέζι κι ετοιμαζόμουν να ακούσω τίποτα όμορφες φαλαινοθηρικές ιστορίες, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα πως όλοι σχεδόν τηρούσαν βαθιά σιγή. Και όχι μόνον αυτό, αλλά φαίνονταν να τα έχουν χαμένα. Ναι! είχα μπροστά μου μια παρέα από θαλασσόλυκους, πολλοί από δαύτους, χωρίς την παραμικρή λιποψυχία, είχαν πλευρίσει μεγάλες φάλαινες σε πελάγη ολότελα άγνωστα γι' αυτούς, είχαν μονομαχήσει μαζί τουςκαι τις είχαν σκοτώσει δίχως να παίξει το μάτι τους, κι όμως εδώ έπαιρναν το ίδιο πρόγευμα σε ένα κοινό τραπέζι - όλοι του ίδιου επαγγέλματος, όλοι με τα ίδια γούστα - κοιτάζοντας τριγύρω με τόση σαστιμάρα ο ένας τον άλλο, σαν πρόβατα, λες και δεν είχαν βρεθεί ποτέ άλλοτε μακριά από κάποιο μαντρί χωμένο στα Πράσινα βουνά. Παράξενο θέαμα αυτές οι λιπόψυχες αρκούδες, αυτοί οι φοβητσιάρηδες μαχητές φαλαινοθήρες!"
.

Απαγορευμένες θάλασσες (Μόμπι Ντικ 3)

.

"Σε άλλους ανθρώπους, ίσως, τέτοια πράγματα δε θα ήταν πειρασμοί. Εμένα όμως με βασανίζει μια αιώνια φαγούρα για πράγματα μακρινά. Μου αρέσει να ταξιδεύω σε απαγορευμένες θάλασσες και να βγαίνω σε παραλίες βαρβάρων."

(Εικόνα: Andrzej Klimowski)
.

Μετά από τόσες φορές που μύρισα την θάλασσα (Μόμπι Ντικ 2)

.

"... σιχαίνομαι όλους τους τίμιους και αξιοσέβαστους μόχθους, τις δοκιμασίες και τα βάσανα, όποιας λογής κι αν είναι. Δουλεύω ίσα-ίσα να φροντίζω τον εαυτό μου...

... όταν παίρνω το πλοίο, το παίρνω σαν απλός ναύτης, δουλεύω πρωράρης στην πλώρη, χώνομαι ακριβώς από κάτω μες στο καμπούνι κι ανεβαίνω στο κολομπίρι του κούντρου κοντά στο τουρκέτο.

... Γιατί όμως, μετά από τόσες φορές που μύρισα την θάλασσα σα ναύτης εμπορικού πλοίου, να μου μπει τώρα στο μυαλό να κάνω ένα φαλαινοθηρικό ταξίδι;........."

(Εικόνα: Andrea Pazienza)

Μη έχοντας τίποτα ιδιαίτερο να με ενδιαφέρει στη στεριά (Μόμπι Ντικ 1)

.

"Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια - δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς - έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό..."


Τώρα τι μ' έχει πιάσει και διαρκώς τελευταία, βάζω στις αναρτήσεις μου αυτά τα 1 και 2, δεν ξέρω.
Και παρόλο που έχω αφήσει χρωστούμενα - που δεν ξεχνώ - ... ξεκινώ ακόμα μια σειρά με αρίθμηση...
Κι αυτήν... και πάλι... δεν υπόσχομαι - σε μένα δηλαδή - ότι θα την ολοκληρώσω.
Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός που με έπιασε διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του Μόμπι Ντικ!
Κι ας μην ξέρω τι με περιμένει παρακάτω...
αλλά θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο του Κόνραντ , όλο μέσα στην θάλασσα,
το "Τυφώνας/Φαλκ/Τα νιάτα" στην υπέροχη μετάφραση του Τερζάκη που τόσο μου άρεσε,
αλλά που δεν βρήκα άλλον να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου...
Θυμήθηκα και τον "Καπετάν Φρη" μου (1, 2, 3).....................
Λοιπόν... πιστεύω στην θάλασσα και στην περιπέτεια και θα ήθελα αυτά να με συντροφεύουν τους επόμενους μήνες (διαβάζω αργά, αφηρημένη, με δυσκολίες και με απιστίες...), τώρα που μια θάλασσα αναπτύσεται μέσα μου που όπως όλες κι αυτή, φέρει τον ήρωά της.....................

(Εικόνα:Abel Auer , μετάφραση "Μόμπι Ντικ": Α. Κ. Χριστοδούλου)
.