Μαθήματα Contact Improvisation

Συναντήσεις Contact Improvisation

με την Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

(1^ος Κύκλος – με στόχο την ενσωμάτωση της ποιότητας του νερού)

Τι είναι το contact improvisation; Πρόκειται για μια τεχνική επαφής δυο σωμάτων που κινούνται σε αυτοσχεδιασμό. Οι δάσκαλοι του contact αντλώντας από ένα πλατύ πεδίο εμπειρίας, που αφορά τις τεχνικές release, τις πολεμικές τέχνες, το body work, τον διαλογισμό, τις παραστατικές τέχνες κ.ά. ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της αντίληψης του σώματος και του χώρου, της εμπιστοσύνης και της παράδοσης στην ροή, της φαντασίας. Υποστηρίζουν την σωματικότητα και την ελευθερία επιλογών στο διάλογο με τον άλλον, την αναγνώριση και την μεταμόρφωση των patterns. Μέσα απ΄την εξερεύνηση των φυσικών δυνάμεων, των αισθήσεων και των ποιοτήτων κίνησης , το Contact Improvisation συνεχώς αναπτύσσεται και εξελίσσεται, διατηρώντας σύνδεση με τις εξελίξεις στο σύγχρονο χορό και την performance, προσφέροντας έτσι ένα πεδίο γνώσης χωρίς περιορισμούς.

Το Contact Improvisation προσφέρει βιωματική γνώση του σώματος, ενδυνάμωση των βαθύτερων στιβάδων των μυϊκών ιστών, ευλυγισία, συνειδητοποίηση του χώρου και των σχέσεων που αναπτύσσονται με τους άλλους, ξύπνημα της δημιουργικότητας, άνοιγμα των αισθήσεων.

__________________

Η πρόθεση των συναντήσεων αυτών, είναι η δημιουργία μιας ομάδας άσκησης και έρευνας πέρα από το γνωστό σχήμα ενός μαθήματος και της δεσμευτικής σχέσης δασκάλου-μαθητή, με στόχο, την υποστήριξη της προσωπικής ελευθερίας του ασκούμενου και της πρωτογενούς περιέργειας για εξερεύνηση.

Για περισσότερη εξάσκηση, σύνδεση, ανάπτυξη της πρωτοβουλίας αλλά και μεγαλύτερο εύρος εμπειρίας, όπως πέρυσι έτσι και φέτος θα ορίζονται για τους συμμετέχοντες, προαιρετικές συναντήσεις  σε εξωτερικούς χώρους και κυρίως στην φύση, καθώς και θα διοργανώνονται Jam για το άνοιγμα της ομάδας στον ευρύτερο χώρο της κοινότητας του contact αλλά και για την μετάδοση της εμπειρίας σε νέους ανθρώπους.

Οι συναντήσεις είναι ανοιχτές σε όλα τα επίπεδα εμπειρίας του C.I. 

 
___________________

Σάββατο 16,30 Νοεμβρίου και 7,14,21 Δεκεμβρίου

Ώρα: 18.00 – 20.00

Κόστος: 30 ευρώ οι 5 συναντήσεις.
Δυνατότητα drop in για μάθημα γνωριμίας: 10 ευρώ

Studio AKIN, Σαρρή 14, Αθήνα (Σταθμός ΗΣΑΠ Θησείο)

Τηλ. Επικοινωνίας: 6932996876
e-mail: desapoin@otenet.gr

Fb: https://www.facebook.com/despoina.chatzipavlidou
https://www.facebook.com/groups/diarycontactimpro/
Blog: contactiongr.blogspot.com

__________________________________

Βιογραφικό: Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και χορεύτρια αυτοσχεδιασμού. Διδάσκει Contact improvisation από το 2005. Με την δουλειά της στοχεύει στην έκφραση της προσωπικής ελευθερίας, γειώνοντας - συνειδητά και χωρίς όρια - στο σώμα, κάθε άλλη ψυχική ή πνευματική παρόρμηση που προκύπτει κατά την δημιουργική διαδικασία.
Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην σχολή του Λ. Σταυράκου, και υποκριτική στο θεατρικό εργαστήρι του Άκη Δαβή. Ασκήθηκε στο σύγχρονο θέατρο και τον αυτοσχεδιασμό από την Ρούλα Πατεράκη, και με την Μίρκα Γιεμεντζάκη μελέτησε την σχέση σώματος και φωνής.
Μαθήτευσε δίπλα στην Χριστίνα Κλεισιούνη πάνω σε τεχνικές release, συνειδητή κίνηση, αυτοσχεδιασμό και contact improvisation. Παρακολούθησε σεμινάρια των Daniel Lepkoff (C.I.), Nita Little (C.I.), Charlie Morrissey (C.I.), Kitt Jonson (Αυτοσχεδιασμός), Andrew Harwood (C.I), Ka Rustler (B.M.C.), Prapto Sunyama (Συνειδητή Κίνηση), Baris Mihci (axis syllabus) κ.ά. Εκπαιδεύτηκε στην Authentic Movement (3ετές πρόγραμμα) από την Ελένη Λεβίδη.
Είναι μέλος της ομάδας «Nova Melancholia». Παραστάσεις των τελευταίων χρόνων είναι: «Κότες και ψύλλοι», «Εκτοπλάσματα», «Εκκρεμότητα», «Ωδές στον Πρίγγιπα», «Ο Νεκρός» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 2016), «Τα Χρόνια της Αθωότητας» (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 2017) σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα. Επίσης συμμετείχε μαζί τους στο Φεστιβάλ Αθηνών 2009 με το «Habemus Papam» σε σκηνοθεσία Μανώλη Τσίπου και 2017 με τα «Θερμά Θαλάσσια Λουτρά».
Έχει συνεργαστεί με την ομάδα «Σημείο Μηδέν» στις παραστάσεις «Βόυτσεκ» (Θέατρο Άττις) και «Σωφρονιστική Αποικία» (Φεστιβάλ Αθηνών 2014) σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου.
Έχει παίξει στην ταινία της Αντουανέττας Αγγελίδη "Κλέφτης ή η πραγματικότητα" όπου ήταν υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Β' γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2001.
Δημιουργεί παραστάσεις κινητικού αυτοσχεδιασμού και Αυθεντικής κίνησης με την ομάδα "3=4" και συνεργάστηκε ως χορεύτρια με την ομάδα «Έλιξ» σε παραστάσεις contact improvisation.
Χορογράφησε για το θέατρο "Εντροπία" την παράσταση "Cut project" σε Βερολίνο και Αθήνα (2009-2010) με την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Ιδρύματος (ECF).
Την περίοδο 2015-17 δίδαξε και σκηνοθέτησε την θεατρική ομάδα των οροθετικών ανδρών κρατουμένων στις Φυλακές Κορυδαλλού και δημιούργησε μαζί τους την παράσταση «Το Κουτί»».

Πρόσφατα δημιούργησε την performance ανοιχτού χώρου «Ένας περιφραγμένος τόπος ονείρων».

Φέτος πρωταγωνιστεί στην ταινία του Β. Νούλα «Το θολάμι» που κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

"Ωδές στον πρίγκιπα" - Nova Melancholia

.

"ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ"

Περφόρμανς από τη Nova Melancholia
Μια ποιητική βραδιά για τον Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου
Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στις 22:30

έως Κυριακή 31/1.

Είσοδος με προαιρετική συνεισφορά
Κρατήσεις: 6972.730557
http://www.novamelancholia.gr/el

Παίζουν: Αντώνης Γκρίτσης, Λήδα Δάλλα, Αθανάσιος Κουβούσης, Αλέξια Σαραντοπούλου, Κώστας Τζημούλης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας
Σκηνικά- Κοστούμια: Nova Melancholia
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Κάθε βράδυ συμμετέχουν φίλοι μας στην απαγγελία των ποιημάτων.

.

Διάλειμμα Χαράς - Joy Break

.

Διάλειμμα Χαράς - Joy Break

8 παραστάσεις στο φαράγγι του Λυκαβηττού

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί [... ]

Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια

έπειτα ο ήλιος

ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.

Γιώργος Σεφέρης, Διάλειμμα Χαράς

Τέσσερις γυναίκες περιπλανώνται στο φαράγγι του Λυκαβηττού αποζητώντας ένα αίσθημα ψυχικής και σωματικής ευφορίας και επιχειρούν μια εκστατική συνομιλία με τη φύση έχοντας ως βασικό τους οδηγό την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και του Ουώλτ Ουίτμαν.

Το Διάλειμμα Χαράς αποτελεί μια σειρά παραστάσεων με βασικό άξονα τη σχέση του σύγχρονου κατοίκου των ασφυκτικών αστικών κέντρων με το φυσικό περιβάλλον, όπου το σωματικό θέατρο συναντάει την ποίηση.

Μια παράσταση που θέτει καίρια ερωτήματα παραχωρώντας άπλετο χώρο στους θεατές να πάρουν μέρος στην αναζήτηση απαντήσεων, καθώς είναι ελεύθεροι να κινηθούν μαζί με τις ηθοποιούς, να συνθέσουν τις δικές τους εικόνες, τις δικές τους απορίες και τα δικά τους νοήματα.

Το πιο μικρό βλαστάρι δείχνει πως αλήθεια δεν υπάρχει θάνατος,

Και αν πότε υπήρξε οδήγησε μπροστά τη ζωή […]

Ουώλτ Ουίτμαν, Το Τραγούδι του Εαυτού μου

Το Διάλειμμα Χαράς αποτελεί μέρος του The φαράγγι project και φυσική συνέχεια μιας σειράς συνεργασιών και ερευνών με την Άννα Τζάκου, την Ρόζα Προδρόμου, τη Νέλλη Πουλοπούλου, την Αντριάνα Αλεξίου, και την ομάδα εργαστηρίου Ανοιχτή Φύση που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και συνέβαλαν στα εκφραστικά μέσα της παράστασης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Άντζελα Δεληχάτσιου

Ηθοποιοί: Νατάσα Νταϊλιάνη, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου,

Άντζελα Δεληχάτσιου

Βοηθοί σκηνοθεσίας: Γιώργος Ευθυμίου, Ιωάννης Βασιλόπουλος

Φωτογραφίες/Video: Γιώργος Ευθυμίου

Γραφιστική επιμέλεια: Έλλη Βασσάλου

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Στέλλα Πεκιαρίδη

Ημερομηνίες παραστάσεων

Σάββατο 6 Ιουνίου / Κυριακή 7 Ιουνίου

Σάββατο 13 Ιουνίου / Κυριακή 14 Ιουνίου

Παρασκευή 19 Ιουνίου

Παρασκευή 26 Ιουνίου / Σάββατο 27 Ιουνίου / Κυριακή 28 Ιουνίου

Ώρα έναρξης: 18:30

Διάρκεια: 120’

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά - Κρατήσεις απαραίτητες 

Για πληροφορίες και κρατήσεις: +30 6946102862, flagrantedeli@gmail.com

http://www.flagrantedeli.com/ & https://www.facebook.com/ajoybreak?fref=ts

Σημείο συνάντησης: Οι θεατές παρακαλούνται να βρίσκονται λίγο πριν τις 18.30 στο χώρο του parking έξω από το θέατρο του Λυκαβηττού, από το οποίο θα περπατήσουμε 5-10 λεπτά στο χώρο της παράστασης. Για την καλύτερη δυνατή περιήγηση των θεατών συνιστώνται άνετα παπούτσια.

.

"Βόυτσεκ" / 2ος χρόνος . Κριτικές παρουσιάσεις

.

Κριτική του Λέανδρου Πολενάκη στην "Αυγή"

"Η παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν στον νέο χώρο του Θεάτρου Άττις, στην άρτια θεατρική μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη, σκηνοθετημένη από τον Σάββα Στρούμπο, αντικρίζει το δάσος, όχι το δέντρο. Δεν εξωραΐζει τον ήρωα, δεν τον συμβολοποιεί, ούτε, αντίθετα, τον απομονώνει ως κλινική περίπτωση. Τον δίνει μαζί με το ραγισμένο κοινωνικό / υπαρξιακό τοπίο του, ως αδιάσπαστο ένα. Η παράσταση δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση στο αφηρημένο ερώτημα του Πρίμο Λέβι, «τι είναι ο άνθρωπος», αλλά στο πολύ συγκεκριμένο «τι επέτρεψε να τον κάνουν». Κάτι που αναδεικνύει τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα ενός έργου, απόλυτα συγκαιρινού μας.

Με ρυθμούς «υπνοβατούντες», στην «κόψη» ονείρου και πραγματικότητας, και με σμιλεμένους, λεπτουργημένους ρόλους. Η χαρισματική Ελεάνα Γεωργούλη δίνει με σπαρακτική λιτότητα ως «δεομένη» τη Μαρία. Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι μια έξοχη φελινική - κλοουνίστικη φιγούρα, ο Ηλίας Μελέτης (Βόυτσεκ) μια «κραυγή που απολιθώθηκε», ο Δαυίδ Μαλτέζε ένα «ρολόι ακριβείας». Τα σκηνικά του Γιώργου Κολιού τα κοστούμια του Ηλία Παπανικολάου, η μουσική του Δαυίδ Μαλτέζε, οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα αιχμηρά."

Κριτική της Στέλλας Χαραμή στο "Spirto"

"Ο παραληρηματικός λόγος του κειμένου ταυτίζεται απόλυτα με την πορεία της ανθρώπινης φύσης που ολοένα και περισσότερο ασφυκτιά. Και τελικά γίνεται αγωγός της βίας που της ασκείται.
Με προφανή σχολιασμό στους κύκλους της βίας και της εξουσίας που κυβερνούν την εποχή κι εμάς τους ίδιους, ο Σάββας Στρούμπος παρακολουθεί το πώς αυτό το δεδομένο ενσωματώνεται από τους ηθοποιούς του. Ο τετραμελής θίασος της παράστασης γίνεται ηχείο μιας κραυγής που δεν ακούγεται και τύμπανο μιας γροθιάς που σκάει με θυμό κάθε τόσο στα σώματά τους. Παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να δοκιμάζονται σωματικά, μοιάζει να αναγνωρίζουμε ή (αν έχουμε το θάρρος) να διαγιγνώσκουμε το σύμπτωμα στο δικό μας σώμα - και πολύ περισσότερο στη δική μας συνείδηση.
Η έντονη σωματική δραστηριότητα ως προϋπόθεση της σκηνοθεσίας επιφυλάσσει κάποιες στιγμές ιδιαίτερα δυναμικές που σε άλλα σημεία της παράστασης συντηρούνται από τις ερμηνείες της ασκημένης ομάδας. Ο Μελέτης Ηλίας, αν μη τι άλλο, πάσχει ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντι-ήρωα Βόυτσεκ, εκμεταλλευόμενος τόσο την τοποθέτηση της φωνής του όσο και την παραφορά του σώματός του. Και οπωσδήποτε τον περιφρουρεί από τον κίνδυνο ενός ψυχικά ασθενούς Βόυτσεκ, προβάλλοντάς τον όπως πρέπει: ως δυστύχημα ενός συστήματος. Ο Δαυίδ Μαλτέζε σε αγαστή συνεργασία με τον πρωταγωνιστή γίνεται γνήσιος εκφραστής της εξουσίας, η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον ορισμό της ανδρόγυνης φιγούρας ανταποκρίνεται σε τρεις μεταμορφώσεις, ενώ η Ελεάνα Γεωργούλη επενδύει περισσότερο, αλλά σίγουρα με ακρίβεια, στον κινησιολογικό ερωτισμό.
Η σκηνή ως παραλληλόγραμμη πλατφόρμα (με στιλιζαρισμένη σκηνογραφία από τον Γιώργο Κολιό) δυσκολεύει ενίοτε την παρακολούθηση της δράσης – αν και από την άλλη συντονίζεται με την υπαρξιακή τραμπάλα του Βόυτσεκ: Ανάμεσα στο ναι και στο όχι."

Κριτική της Ελένης Πετάση στο Clockatlife

"Ο Μπίχνερ, αν και τόσο νέος, γνωρίζει τι σημαίνει εξευτελισμός, εκμετάλλευση και βία από το σύστημα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να οδηγεί στην παράνοια. Η παράσταση του Σάββα Στρούμπου ενστερνίστηκε απόλυτα το νόημα του έργου και μέσα από τη συνθήκη του σωματικού θεάτρου απέδωσε εξαιρετικά «την έκρηξη απόγνωσης και την κραυγή αγωνίας» αυτού του θρυμματισμένου ατόμου. Ο δικός του Βόιτσεκ (στην καλή μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη) δεν συμβολοποιείται ούτε απομονώνεται σαν μοναδική διασαλευμένη περίπτωση, αλλά κυρίως καταγγέλλει τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν τον άνθρωπο σε ανδρείκελο, ικανό να μετατραπεί από θύμα θύτης.                                                         

Ο φλεγόμενος Βόιτσεκ του Ηλία Μελέτη, η αισθησιακή Μαρία της ταλαντούχας Ελεάνας Γεωργούλη, ο στιβαρός λοχαγός του Δαυίδ Μαλτέζε και η εντυπωσιακή Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον τριπλό ρόλο της (Αντρές, Γιατρός, Θεατρίνος), όλοι τους ασκημένοι στο σωματικό θέατρο, ανταποκρίνονται απόλυτα στις απαιτήσεις της σκηνοθεσίας."

Κριτική της Αντιγόνης Ρώτα στο "Πριν"

"Το έργο αποτελεί αρχέτυπο ανθρώπινων συμπεριφορών και κοινωνικών σχέσεων. Αν και εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, σε αυτή την ιστορία η αρχή, η μέση και το τέλος δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο. Την ίδια ιστορία με λίγο ή πολύ αλλαγμένες τις αρχικές συνθήκες θα τη συναντήσουμε να επαναλαμβάνεται στις σύγχρονες εκμεταλλευτικές κοινωνίες με πολλές διαφορετικές καταλήξεις και πολλές διαφορετικές αφετηρίες. Παραμένουν αναλλοίωτα το μοτίβο της βίαιης επίδρασης όλων των δομών ενός τέτοιου συστήματος σε κάθε πτυχή της ζωής των από κάτω και η σταδιακή «αποανθρωποποίηση» τους, όπως τα προσεγγίζει και η θεατρική Ομάδα Σημείο Μηδέν στην δικιά της εκδοχή για τον Βόυτσεκ.

Εκμεταλλευόμενη την αποσπασματική παρουσίαση του κειμένου, η σκηνοθεσία σε εισάγει από την αρχή στον παραληρηματικό ρυθμό της σκέψης του Βόυτσεκ. Το σκηνικό είναι εξαιρετικά λιτό, μια ευθεία μπάρα. Στη μια πλευρά όλες οι κυρίαρχες δομές, το στρατόπεδο, ο γιατρός, ο λοχαγός, ο τυμπανιστής, στην άλλη άκρη η Μαρία και στη μέση ο Βόυτσεκ. Στη φυσική αυτό το σκηνικό θα περιγραφόταν σαν ένα εξαιρετικά απλό αλλά και νομοτελειακά υπό κατάρρευση μηχανικό ανάλογο. Μια ευθεία κλωστή πακτωμένη στο ένα άκρο με μαχαίρι, η δύναμη ασκείται στη μια πλευρά και διαμέσου του υποκειμένου Βόυτσεκ διαχέεται σε όλο το μήκος της κλωστής. Ο συντονισμός της διάδοσης επιτυγχάνεται σε ένα από τα πιθανά σημεία και το μαχαίρι που ισορροπούσε την κλωστή θα πέσει πάνω στη Μαρία.

Εξαιρετικές ερμηνείες με τη συνεχή καταπόνηση στα σώματα των ηθοποιών να καθορίζει τη συναισθηματική τοποθέτηση των χαρακτήρων."

Κριτική στο blog "The Monster"

"Μερικές εξαιρετικά σπάνιες φορές οι τέχνες χωρίς να το θέλουν περιπλέκονται. Αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο και είναι αδύνατο να τις αποδεσμεύεις. Εκείνες τις στιγμές καταφέρνουν να σε παγιδέψουν και να αποδομηθούν μέσα σου. Επαναοριοθετούν την σκέψη σου και ανακατανέμουν τον εαυτό σου.

Μία από αυτές τις φορές θεωρώ ότι αποτελεί η παράσταση Βουτσεκ από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στο Θέατρο Άττις. Ναι αυτό το τόσο δραματικό έργο, τόσο λόγω της βασισμένης σε πραγματικά γεγονότα πλοκής του όσο και την κατάληξη του νεότατου συγγραφέα του Γκέοργκ Μπύχνερ που πέθανε από τύφο πριν καν το ολοκληρώσει. Ο Βοϋτσεκ ένας στρατιώτης πειραματόζωο, ζει την επαναλαμβόμενη καθημερινότητα του μέσα από μία τραγική ευαισθησία πάντα ανέκφραστη και καταπιεσμένη μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να επιτεθεί στην γυναίκα του.

Από την αρχή ακόμα παρακολουθείς μία σκληρή νοητική διεργασία στην οποία σχεδόν αθέλητα συμμετέχεις. Μπαινοβγαίνεις από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο ηχητικά, εικαστικά, κινητικά και μετατρέπεσαι από θύμα σε δυνάστη, από έλξη σε απώθηση, από θυμικό σε ορθολογισμό. Δεν ταυτίζεσαι, δεν ολοκληρώνεις συναισθηματικά αλλά ευαισθητοποιούνται σχεδόν όλα σου τα αισθητήρια.

Φιγούρες έννοιες απόλυτα γεωμετρικές, κυκλοφορούν ρυθμικά με σκληρούς φωτισμούς πάνω σε ένα ξύλινο διάδρομο με μόνη επιβλητική συνοδεία ένα εκπληκτικό τρίχορδο όργανο με φυσαρμόνικα και κουρδίζουν τους εαυτούς τους και το λογισμό σου. Συμπερασματικά δεν κερδίζει κανείς, δεν αλλοιώνεται η φύση δεν χαρίζεται και δεν δαμάζεται. Αποτελούμε θραύσματα της όποιας πραγματικότητας και συγκολλούμαστε πολλές φορές βάναυσα και νηφάλια. Πάνω από όλα όμως, το μόνο που μας οδηγεί σχεδόν ιεροτελεστικά είναι η ελευθερία ή η έλλειψη της."

_______________

Θέατρο ΑΤΤΙΣ – Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12 
(πλησίον μετρό Μεταξουργείου)

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15, 
Κυριακή στις 19.15 
(δε θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις στις 2, 7 & 8/11)

Κράτηση θέσεων: 210-3225207 & 6942841714
Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ)


Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Ηθοποιοί: Μελέτης Ηλίας, Ελεάνα Γεωργούλη, Δαυίδ Μαλτέζε, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

.

"Εκκρεμότητα" - Τσιμάρα Τζανάτου

.

Από 17 Νοεμβρίου μέχρι 23 Δεκεμβρίου 2014
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 8:00 μ.μ

H Εκκρεμότητα είναι η περιπέτεια της ανακάλυψης της πολλαπλότητας του εγώ μέσα από την ποίηση. Μια παράσταση που φωτίζει το εγγενές suspense της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένας άντρας αποκλεισμένος από τον κόσμο αφηγείται τη σκοτεινή συνάντηση με τον εαυτό του. Μια εκτός χρόνου ενηλικίωση που μετατρέπεται σε ιστορία νουάρ. Μια αλλόκοτη γυναικεία παρουσία δίπλα του τον βοηθάει να θυμηθεί. Όσα ξέχασε. Όσα δεν άντεξε. Μια αναδρομή-αναπαράσταση που εγείρει ερωτήματα. Και ερωτηματικά.
Ποιος είναι αυτός; Ποια είναι εκείνη; Εμείς- ποιοί είμαστε;
Εκτός Κόσμου- είμαστε; Κι αυτό που “είμαστε”- πώς “έγινε”;
Οι απαντήσεις εκκρεμούν. Ανυπόφορα…

Η Εκκρεμότητα του Τσιμάρα Τζανάτου παρουσιάζεται για 12 παραστάσεις στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Διαρκείας Ελληνικού Έργου του 21ου αιώνα (Καλλιτεχνική υπεύθυνη Λεία Βιτάλη) : «Έξι εγκλήματα ζητούν συγγραφέα» - Έγκλημα 2ο: Η εκδίκηση του Εγώ.

Παίζουν: Βίκυ Κυριακουλάκου, Γιάννης Μπόγρης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος
Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας
Σκηνικά-κοστούμια: Σοφία Σιμάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Θέατρο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ – Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ. 210 5242211, -213
Είσοδος: 12 ευρώ, φοιτητικό 8 ευρώ, ανέργων-ατέλεια 5 ευρώ

.

Ο Walter Benjamin συνομιλεί με την παράσταση "Στην σωφρονιστική αποικία"

.

Σημειώσεις από το κείμενο "Φραντς Κάφκα" του Walter Benjamin, σαν οδηγός ερμηνείας για την παράσταση "Στη σωφρονιστική αποικία" της ομάδας "Σημείο μηδέν" που θα παρουσιαστεί στις 18-20 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Οι εικόνες είναι από τα κοστούμια, του σκηνογράφου και ενδυματολόγου της παράστασης, Ηλία Παπανικολάου.

... σαν υπνωτισμένο

Ο κόσμος των μουχλιασμένων, ερειπωμένων, σκοτεινών δωματίων.

Μένει με άδεια χέρια

Ο καθένας τους έχει το κεφάλι του «τόσο βαθιά χωμένο στο στήθος του που με δυσκολία θα μπορούσε να διακρίνει κανείς τα μάτια του»

Σταθερή αργή κίνηση ανόδου και πτώσης.

«είναι αλήθεια ήσουνα ένα αθώο παιδί, μα είναι ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια πως είσαι ένας καταχθόνιος άνθρωπος»

«Προπατορικό αμάρτημα. Η παλιά αδικία που διέπραξε ο άνθρωπος, είναι το αδιάκοπο παράπονο του ανθρώπου ότι υπήρξε το θύμα μιας αδικίας, το θύμα του προπατορικού αμαρτήματος»

Μια διαδικασία χωρίς τέλος... μια διαφθορά χωρίς όρια.. και έχοντας άγνοια κανείς δεν μπορεί να διαφύγει.

Είμαστε μηδενιστικές σκέψεις, αυτοκτόνες σκέψεις..

«ο κόσμος μας είναι μια κακή μέρα του θεού»

«Υπάρχει ελπίδα αλλά όχι για εμάς»

«Ήταν φιλοδοξία τους να χρησιμοποιούν όσο λιγότερο χώρο γινότανε»

.. ήταν υποχρεωμένος να ρίχνει το κεφάλι του προς τα πίσω για να δει τον ιερέα.

Η χειρονομία παραμένει το αποφασιστικό θέμα, το κέντρο του γεγονότος.

.. λείψανα που μεταδίδουν το δόγμα..

Πρόκειται για ένα ερώτημα σχετικά με το πως η ζωή και η εργασία οργανώνονται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

.. αντιμέτωπος με άλυτα προβλήματα συμπεριφοράς.

Γι αυτόν ο άνθρωπος απ’ το ξεκίνημά του βρίσκεται πάνω στην σκηνή.

Η θέση αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο.

Μιμμόμουνα τους ανθρώπους γιατί γύρευα διέξοδο, όχι για κάποιον άλλο λόγο.

«Ήταν όλοι τους ευτυχισμένοι και αναστατωμένοι»

«.. τον χαϊδεύει και πιέζει το πρόσωπό του πάνω στο πρόσωπο του ακροβάτη έτσι που λούστηκε από τα δάκρυα του καλλιτέχνη.»

Κάποτε συμβαίνει κάποιος να ξυπνά μια μέρα και να βλέπει τον εαυτό του μεταμορφωμένο σε μαμούνι.

Στον καθρέφτη τον οποίο ο προϊστορικός κόσμος  κρατούσε μπροστά του με την μορφή ενοχής, εκείνος είδε μονάχα το μέλλον να αναδύεται με την μορφή κρίσης. Ωστόσο ο Κάφκα δεν είπε με τι μοιάζει αυτή η κρίση.

Να αναβάλει το μέλλον

«Ήταν σαν η ντροπή να εξακολουθούσε να ζει μετά από αυτόν»

Η ντροπή αποτελεί για τον Κάφκα την ισχυρότερη σωματική κίνηση.

«Έχω εμπειρία... και δεν αστειεύομαι όταν λέω πως είναι ένα αίσθημα ναυτίας πάνω σε μια ξερή γη»

Το παρελθόν.. Ποτέ δεν με ρώτησες για το παρελθόν μου. Αυτό το παρελθόν μας φέρνει πίσω στη σκοτεινή βαθιά μήτρα, στη σκηνή του ζευγαρώματος... που η ακράτητη ασέλγειά του.... ακάθαρτη φιληδονία.

Είναι σαν τίποτα καινούργιο να μην μεταδίδεται, σαν ο ήρωας να καλείται με κάποια πανουργία να ξαναφέρει στο νου κάτι που εκείνος το έχει ξεχάσει.

Λησμονεί.. το κύριο χαρακτηριστικό του είναι να λησμονεί τον εαυτό του.

Κάθε τι που είναι ξεχασμένο αναμειγνύεται με ότι έχει ξεχαστεί από τον προϊστορικό κόσμο, σχηματίζει αμέτρητα αβέβαια, μεταλασσόμενα μείγματα, παράγοντας μια σταθερή ροή νέων, παράδοξων προϊόντων.

Η λήθη είναι η αποθήκη από την οποία ο ανεξάντλητος διάμεσος κόσμος  στις ιστορίες του Κάφκα προσπαθεί να βγει στο φως.

Το πλήθος των πνευμάτων διογκούται χωρίς καμία φροντίδα .... καινούργια προστίθενται συνεχώς στα παλαιά, και όλα διακρίνονται μεταξύ τους από τα ιδιαίτερα ονόματά τους.

Όπως τα τοτεμικά σύμβολα των πρωτόγονων.... ο κόσμος των προγόνων τον οδήγησε μέχρι τα ζώα.

Τα ζώα αποτελούν τα δοχεία του ξεχασμένου.

Απ όλα τα πλάσματα του Κάφκα τα ζώα έχουνε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για συλλογισμούς.

Οι φιγούρες αυτές του Κάφκα συνδέονται με μια μεγάλη σειρά από άλλες φιγούρες με το πρωτότυπο της διαστροφής, τον καμπούρη.

Ο άνθρωπος που σκύβει το κεφάλι μέχρι το στήθος..

Η χαμηλή οροφή...

Είναι η ράχη πάνω στην οποία επιβάλλεται αυτή η ενοχή...

«Για να ΄μαι όσο το δυνατό βαρύτερος, πράγμα που πιστεύω πως βοηθάει στον ύπνο, σταύρωσα τα μπράτσα μου και έβαλα τα χέρια μου πάνω στους ώμου μου, έτσι που ήμουνα εκεί σαν στρατιώτης με το γυλιό του»

Αρκετά αόριστα το φόρτωμα εδώ εξισώνεται με την λησμονιά, την λησμονιά κάποιου που κοιμάται.

Σαν πάω στο δωμάτιό μου να στρώσω το μικρό μου το κρεβάτι, με καρτεράει ένας μικρός καμπούρης, τρέμοντας από τα γέλια.

«φυσική προσευχή της ζωής».. η εντατικότητα.

.

Σκέψεις πριν την πρεμιέρα του Βόυτσεκ

.

.

Ο φόνος είναι συντελεσμένος. Έχει συμβεί.

Παίζω μέσα στον συντελεσμένο φόνο. 

Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια μου "Ένας ωραίος φόνος".

Υπάρχει κάτι κολασμένο. Μέσα στην κόλαση.

Φονικές πολιορκητικές μηχανές διαπερνούν το μυαλό του Βόυτσεκ.

Διαχέονται εκρηκτικά μέσα από το σχίσμα.

Το κράτημα της ενέργειας είναι πιο βασανιστικό από την εκτόνωση.

Ο θάνατος δεν μας νοιάζει να είναι ακαριαίος.

Είναι όσο πιο αργός όσο πιο βασανιστικός, σαν να συμβαίνει εσαεί, μέσα στην αιωνιότητα.

Το σώμα στα άκρα δημιουργεί τον κενό σπλαχνικό χώρο που πάλλεται βασανιστικά.

Εάν τα άκρα κρατιούνται με ακρίβεια, ο σπλαχνικός χώρος αυτο-σκάβεται (;) αυτο-τραυματίζεται 

αλλά καθόλου αυτό δεν μας νοιάζει σαν αποτέλεσμα, να φανεί δηλαδή.

Είμαι ένα εργαλείο.

Ένα φονικό εργαλείο.

Ένα έργο τέχνης με ακριβείς αναφορές που υπάρχουν ή και δημιουργώ.

Τιμιότητα-ταπεινότητα

Είμαι απλά ορατή.

Μην ξεχνώ, τα άκρα είναι ανθρώπινα. Θεός δεν υπάρχει.

 (Η παράσταση Βόυτσεκ θα παίζεται από 25 Οκτωβρίου 2013, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 8.30μμ και Κυριακή στις 7.30μμ, στον Νέο Χώρο του Θεάτρου Άττις, Λεωνίδου 12 (κοντά στον σταθμό μετρό Μεταξουργείο). Τηλέφωνα επικοινωνίας|κράτηση θέσεων: 210-3225207 & 6942-841714)

..

Woyzeck

.

Γκέοργκ Μπύχνερ

ΒΟΫΤΣΕΚ

ΣΤΟ ΝΕΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΤΤΙΣ

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 25 Οκτωβρίου 2013, 8.30μμ.

Ομάδα Σημείο Μηδέν

Ηθοποιοί: 

Ελεάνα Γεωργούλη, Δαυίδ Μαλτέζε, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Το Θέατρο Άττις φιλοξενεί την ομάδα Σημείο Μηδέν με τον Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, συνεργάτη της ομάδας Άττις και του Θόδωρου Τερζόπουλου, στον Νέο Χώρο, Λεωνίδου 12. Ο Βόυτσεκ είναι η επόμενη παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν, μετά τη θεατρική της εκδοχή στο διήγημα του Φραντς Κάφκα Η Μεταμόρφωση, που παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στον Νέο Χώρο του Θεάτρου Άττις και περιόδευσε ανά την Ελλάδα. 

Ο Βόυτσεκ γράφτηκε το 1836 στη Γερμανία, από τον 24χρονο Γκέοργκ Μπύχνερ. Ο Mπύχνερ πέθανε πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον Bόυτσεκ. Κι όμως, αυτό το έργο, με τις μικρές αποσπασματικές του σκηνές, των οποίων η σειρά είναι ένα αίνιγμα, επηρέασε όσο λίγα το θεατρικό τοπίο του 20ού αιώνα.

Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και έχει ως εξής: Ο στρατιώτης Βόυτσεκ, που ξυρίζει το λοχαγό του και για λίγες πενταροδεκάρες κάνει το πειραματόζωο στον γιατρό του στρατοπέδου, θα σκοτώσει τη Μαρία, τη μάνα του παιδιού του, γιατί τον απάτησε. Στη φυλακή της κοινωνίας και στη φυλακή του μυαλού του δεν έχει άλλη καταφυγή πέρα από τη βία, που δεν στρέφεται ενάντια στους καταπιεστές του, αλλά ενάντια στη γυναίκα του και σε τελική ανάλυση, ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Βόυτσεκ, έργο τραύμα και κραυγή αγωνίας, βάζει στο μικροσκόπιο και αποδομεί ολόκληρο το θρησκευτικό, στρατιωτικό, επιστημονικό και οικογενειακό οικοδόμημα της σύγχρονης κοινωνίας, όπου η βία και η εκμετάλλευση βρίσκονται στον πυρήνα των ανθρώπινων σχέσεων κάθε είδους.

.

Η παράσταση Βόυτσεκ θα παίζεται από 25 Οκτωβρίου 2013, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 8.30μμ και Κυριακή στις 7.30μμ, στον Νέο Χώρο του Θεάτρου Άττις, Λεωνίδου 12 (κοντά στον σταθμό μετρό Μεταξουργείο).

Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ κανονικό & 10ευρώ μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμεΑ). Ειδικές τιμές για groups άνω των 5 ατόμων.

Τηλέφωνα επικοινωνίας|κράτηση θέσεων: 210-3225207 & 6942-841714 

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Ιωάννα Μεϊτάνη

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Δραματουργική επεξεργασία: Ομάδα Σημείο Μηδέν

Μουσική: Δαυίδ Μαλτέζε

Σκηνική εγκατάσταση – κοστούμια: Γιώργος Κολιός

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Κατασκευή σκηνικού: Χαράλαμπος Τερζόπουλος

Επιστημονική συνεργάτης: Έλενα Τσιόλκα

Χειριστής φωτός: Δημήτρης Σταμάτης

Photo credits: Χρήστος Κυριακόγγονας

Video & trailer credits: Χρυσάνθη Μπαδέκα

Διανομή

Ελεάνα Γεωργούλη: Μαρία

Δαυίδ Μαλτέζε: Αρχιτυμπανιστής, Λοχαγός

Μιλτιάδης Φιορέντζης: Βόυτσεκ

Δέσποινα Χατζηπαυλίδου: Αντρές, Γιατρός, Θεατρίνος

Το πρόγραμμα της παράστασης με τη μετάφραση του έργου και πρωτότυπα θεωρητικά κείμενα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νεφέλη.

.

φθινοπωρινά εκτοπλάσματα

.

«… κατάφερε να αναδείξει έναν αναπάντεχα αισθαντικό και ταυτόχρονα οξύ πολιτικό Σαχτούρη.»  Θεόφιλος Τραμπούλης - UNFOLLOW «Μια απολαυστικά κακοποιημένη ποιητική βραδιά (…) με ζόμπι, εφέ αίματος, σπλάτερ και gore εικόνες σε ένα πλακατζίδικο, σιχαμερό όσο και αρρωστημένα διασκεδαστικό θέαμα.»  Ιλειάνα Δημάδη - ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ «Είναι όμως μέσω αυτής της αθωότητας που οι στίχοι του Σαχτούρη μπορούν να μετατραπούν σε πνευματιστική εμπειρία. Δεν γνωρίζω πόσοι από τους παρευρισκόμενους αισθάνθηκαν τη σοβαρότητα των σοβαρών που με άγγιξε προσωπικά. Εγώ όμως την αισθάνθηκα, όπως άλλωστε την παρουσίασαν με τόση αφοσίωση κι αυταπάρνηση οι Λήδα Δάλλα, Ελίνα Μαντίδη, Αντιγόνη Ρήγα και Δέσποινα Χατζηπαυλίδου. Και την καταθέτω.»  Γρηγόρης Ιωαννίδης – Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ Η παράσταση βασίζεται στην ποιητική συλλογή Εκτοπλάσματα (1986) του Μίλτου Σαχτούρη. Ένας αποχαιρετισμός στη δεκαετία του ’80 με ποιήματα που καλούν αγαπημένους νεκρούς, με τραγούδια στο αρμόνιο, με σκηνές από φτηνές ταινίες τρόμου (b-movies)…  Πρόκειται για μια άσκηση εξοικείωσης με τον τρόμο.  Αρωγοί μας οι προσφιλείς νεκροί.  Παίζουν: Λήδα Δάλλα, Ελένη Καραγιώργη, Αντιγόνη Ρήγα, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας  Σκηνικά-κοστούμια: Ντόρα Οικονόμου Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου  Σάββατο 19 – Κυριακή 20 – Δευτέρα 21 & Δευτέρα 28 – Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013 Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη για όλο τον Νοέμβριο 2013 Ώρα έναρξης: 8.30 μμ. Διεύθυνση: Δερβενίων 54, πάνω από την πλατεία Εξαρχείων Διάρκεια: 60 λεπτά Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική ενίσχυση Είσοδος μόνο με κράτηση θέσης: 6972.730557 Περισσότερα: www.novamelancholia.gr .

οι κότες και οι ψύλλοι. nova melancholia & mag. 2012

. .  

. .  

 . .  

.

Στο χρόνο.

.

performance contact improvisation

από την "ανοιχτή ομάδα"
έρευνας του contact improvisation


Αντί κειμένου .. ένα απόσπασμα από συνέντευξη της Nancy Stark Smith:

"Τι πιστεύεις ότι συγκινεί περισσότερο το κοινό σε μια παράσταση Contact Improvisation ;

Νομίζω, η απροσποίητη και ακατέργαστη σωματικότητα και η καθαρότητα που αυτή φέρνει. Ο κόσμος μπορεί να δει αληθινά σώματα, που με το αληθινό τους το βάρος συνδέονται με τις φυσικές δυνάμεις, αφήνονται σ' αυτές, αρπάζονται και παίζουν μαζί τους σε επίπεδο και μυϊκού και νευρικού συστήματος. Είναι εκπληκτικό σε πιο βαθμό μεταδίδεται στο κοινό αυτός το είδος της επικοινωνίας. Πρόκειται για κιναισθητική μετάδοση... Ο θεατής νιώθει το ίδιο του το σώμα... βλέπει σε μικρογραφία την ανθρώπινη φύση, την κίνηση, την διέγερση, την παύση, τα διλήμματα, την συγκίνηση, την ικανότητα... και όλα αυτά σε μια όχι γραμμική, όχι αφηγηματική φόρμα. Και νομίζω ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται γι αυτό... μπορείς ακόμα να δεις έναν έρωτα, μια μάχη, είναι σαν να κοιτάς ένα ανοιχτό βιβλίο... και ο θεατής έχει ελεύθερη σχέση μ' αυτό, μπορεί να το δει μπορεί και όχι... Αυτό που σίγουρα μένει, είναι η κιναισθητική μεταβίβαση... αυτό είναι πράγματι πολύ δυνατό..."

σκηνοθεσία και σκηνική επιμέλεια: Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

performers: Βίκυ Βασιλοπούλου, Μαρία Καπουράλου, Σοφία Κλήσσα, Μαριάννα Μακρή, Γιώργος Μουρατίδης, Ανθή Μουριάδου,Μαρία Μπονάτου , Δέσποινα Χατζηπαυλίδου.

μουσική σύνθεση: BroodingSideOfMadness

8, 9 Ιουνίου
στις 20:30
Dancevacuum, Διογένους 42 Χαλάνδρι

ελεύθερη είσοδος με προαιρετική συνεισφορά
κρατήσεις θέσεων: 6932535711

.

Εκκρεμότητα

 .

"Η Εκκρεμότητα" Τσιμάρας Τζανάτος

Αναλόγιο με τους Βίκυ Κυριακουλάκου, Φίλιππο Παπαχρηστοδούλου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Σκηνοθετική επιμέλεια: Βασίλης Νούλας
Εικαστική επιμέλεια - κοστούμια: Σοφία Σιμάκη
Βοηθός σκηνοθεσίας: Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Το έργο:
Ένας άντρας και μια γυναίκα ασφυκτιούν εγκλωβισμένοι σε ένα παράξενο κουκλόσπιτο. Προσπαθούν να θυμηθούν, να ανακαλέσουν την αρχή της ιστορίας, ανάμεσα σε μακρινούς παραμορφωμένους ήχους και αντίλαλους.
Εξομολογούνται, μεταμφιέζονται, προσπαθούν να ντύσουν το φόβο με τις κατάλληλες λέξεις…
Στον παράδοξο κόσμο της Εκκρεμότητας, οι ήρωες επιχειρούν να χωρέσουν την ύπαρξη τους και να αντέξουν το βάρος μιας βίαιης πραγματικότητας.

Αναλόγιο με τους Βίκυ Κυριακουλάκου, Φίλιππο Παπαχρηστοδούλου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Σκηνοθετική επιμέλεια: Βασίλης Νούλας
Εικαστική επιμέλεια - κοστούμια: Σοφία Σιμάκη
Βοηθός σκηνοθεσίας: Ελισάβετ Ξανθοπούλου

Εθνικό Θέατρο - Αίθουσα Εκδηλώσεων
Κυριακή 19.5.2013, ώρα 6 μμ
.

Nova Melancholia

 

Nova Melancholia

 

Η Nova Melancholía δραστηριοποιείται από το 2007 στο μεταβαλλόμενο  χώρο της θεατρικής και εικαστικής περφόρμανς. Η ομάδα επιχειρεί μια μη συστηματική χαρτογράφηση ποικίλλων αισθητικών, στρατηγικών και κειμένων που έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση της μελαγχολίας της εποχής.
Η δουλειά μας ακολουθεί μη γραμμικές αφηγήσεις και ανοιχτές δραματουργίες. Χρησιμοποιούμε την εικονοπλαστική μέθοδο του montage. Συχνά συνυπάρχουν παράλληλες δράσεις, φαινομενικά μη σχετιζόμενες, που δημιουργούν ένα πολυπρισματικό τοπίο. Η παράσταση συντίθεται τελικά στο βλέμμα του κάθε θεατή: ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με μια παρελκυστική πολιτική ως προς το νόημα, με ένα σύμπαν ποικίλων και πολύπλοκων ερεθισμάτων που διασπούν τη λογική αντιμετώπιση του έργου. Αγαπάμε την επανάχρηση υλικών δικών μας και ξένων, γιατί όλοι αντλούμε από μια κοινή πηγή: η ελευθερία μας είναι άπειρη. Η συνομιλία μας με την παράδοση συγγενεύει με τη μελαγχολική στάση του πυρετωδώς στοχαζόμενου αγγέλου του Dürer μπροστά στα κελεύσματα του καιρού. Η παράσταση είναι αρχιτεκτονική ρωγμών: οι λειτουργίες του ονείρου και του στοχασμού εισχωρούν στη σκηνή, επηρεάζοντας την αντίληψη του χρόνου, μέσω δραματουργικών πυκνώσεων και αραιώσεων. Ο θεατής συχνά αισθάνεται άβολα, καθώς δυσκολεύεται να παρακολουθήσει ή να "καταλάβει" τα πάντα: οδηγείται ενδεχομένως στο να βιώσει το θέατρο αλλιώς.
Η πρωτοβουλία σχηματισμού της ομάδας ξεκίνησε από τους Μανώλη Τσίπο (performance maker, συγγραφέας) και Βασίλη Νούλα (σκηνοθέτης, εικαστικός) το 2006 στην Αθήνα. Επίσης, ιδρυτικά μέλη είναι η Βίκυ Κυριακουλάκου (περφόρμερ) και η Έμη Κίτσαλη (αρχιτέκτων, εκπαιδευτικός). Η ομάδα γρήγορα απέκτησε σταθερούς συνεργάτες και ένα φιλικό δίκτυο καλλιτεχνών, θεωρητικών και συλλογικοτήτων με τους οποίους επιχειρούνται συνεργασίες και γόνιμες ανταλλαγές. Αυτή η διεργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παραγωγές της ομάδας έχουν παρουσιαστεί στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Εθνικό Θέατρο, στο Φεστιβάλ Φιλίππων, στη Μπιενάλε της Αθήνας, στο Συμπόσιο «ΕπιΚοινωνία της Κρίσης» στη Ναύπακτο, στο DasArts στο Άμστερνταμ, στο θέατρο hetveem στο Άμστερνταμ, στο Low Budget Festival, κ.ά. Η ομάδα έχει επιχορηγηθεί από το ΥΠΠΟ για τις χρονιές 2008-2009 και 2009-2010.
Από το 2010 η Nova Melancholía συμπορεύεται με άλλες συλλογικότητες (Κέντρο για την έρευνα των Παραστατικών Τεχνών |Π|, Κίνηση Μαβίλη, Κολεκτίβα Ομόνοια) συμμετέχοντας ενεργά στη δημιουργία και λειτουργία τους (διοργάνωση Συμποσίου και ημερίδων, συλλογικές διεκδικήσεις από την Πολιτεία, ενεργοποίηση του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ). Πιστεύουμε στη συνεργατική και δημόσια φύση της τέχνης γιατί νιώθουμε πως έτσι ενδυναμώνεται ο εγγενής κοινωνικός και πολιτικός της ρόλος. Δίκτυα συνεργασιών που υφαίνονται γύρω και μαζί με την Nova Melancholía παράγουν πολιτική μέσα από μορφές κι όχι μέσα από διακηρύξεις.

 http://www.novamelancholia.gr/
 .

Παράταση στα "Εκτοπλάσματα"

Εκτοπλάσματα

Home-made περφόρμανς σε διαμέρισμα στα Εξάρχεια από την ομάδα Nova Melancholia.

Η παράσταση βασίζεται στην ποιητική συλλογή Εκτοπλάσματα (1986) του Μίλτου Σαχτούρη και είναι μια άσκηση εξοικείωσης με τον τρόμο. 

Αρωγοί μας οι προσφιλείς νεκροί.  

Παίζουν: Λήδα Δάλλα, Ελίνα Μαντίδη, Αντιγόνη Ρήγα, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας

Σκηνικά-κοστούμια: Ντόρα Οικονόμου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου 

Έως Μ. Δευτέρα, 29 Απριλίου 2013

Σάββατο-Κυριακή-Δευτέρα, στις 9 μμ

Διεύθυνση: Δερβενίων 54, πάνω από την πλατεία Εξαρχείων

Διάρκεια: 60 λεπτά

Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική ενίσχυση

Είσοδος μόνο με κράτηση θέσης: 6972.730557

(φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός)

.