Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

"Πτωχεύσαμε", αλήθεια...

.




Τον είδα χτες να σταματά στην πόρτα
κάτω από το παράθυρό μου, θα 'ταν
εφτά περίπου, μια γυναίκα ήταν μαζί του.
Είχε το φέρσιμο του Ελπήνωρα, λίγο πριν πέσει
να τσακιστεί, κι όμως δεν ήταν μεθυσμένος.
Μιλούσε πολύ γρήγορα, κι εκείνη
κοίταζε αφηρημένη προς τους φωνογράφους,
τον έκοβε καμιά φορά να πει μια φράση
κι έπειτα κοίταζε με ανυπομονησία
εκεί που τηγανίζουν ψάρια, σαν τη γάτα.
Αυτός ψιθύριζε μ' ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια:

- Άκουσε ακόμα τούτο. Στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν κάποτε σαν το καλάμι
ανάμεσα σε ζωντανούς καρπούς - τ' αγάλματα,
κι η φλόγα γίνεται δροσερή πικροδάφνη,
η φλόγα που καίει τον άνθρωπο, θέλω να πω.

- Είναι το φως... ίσκιοι της νύχτας...

- Ίσως η νύχτα που άνοιξε, γαλάζιο ρόδι,
σκοτεινός κόρφος, και σε γέμισε άστρα
κόβοντας τον καιρό.
Κι όμως τ' αγάλματα
λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τον πόθο
στα δυο, σαν το ροδάκινο, κι η φλόγα
γίνεται φίλημα στα μέλη κι αναφιλητό
κι έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος,
λυγίζουν, γίνουνται αλαφριά μ' ένα ανθρώπινο βάρος.
Δεν το ξεχνάς.

.............................- Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο.

- Όχι, σε κυνηγούν, πως δεν το βλέπεις;
θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους,
με την αλλοτινή μορφή τους που δεν γνώρισες
κι όμως την ξέρεις.
....................................Όπως όταν
στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις
γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι όλο φοβάσαι,
καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,
την μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου,
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει
σ' άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν
τόσο εύκολα τόσο εύκολα και ν' αναστήσουν
είδωλα στον καθρέφτη, σώματα που ήταν μια φορά,
την ηδονή τους.
..............................Όπως όταν
γυρίζεις απ' τα ξένα και τύχει ν' ανοίξεις
παλιά κασέλα κλειδωμένη από καιρό
και βρεις κουρέλια από τα ρούχα που φορούσες
σε όμορφες ώρες, σε γιορτές με φώτα
πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, που όλο χαμηλώνουν
και μένει μόνο το άρωμα της απουσίας
μιας νέας μορφής.
..................................Αλήθεια, τα συντρίμμια
δεν είναι εκείνα, εσύ είσαι το ρημάδι,
σε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά
στο σπίτι στο γραφείο στις δεξιώσεις
των μεγιστάνων, στον ανομολόγητο φόβο του ύπνου,
μιλούν για περιστατικά που θα ήθελες να μην υπάρχουν
ή να γινόντουσαν χρόνια μετά το θάνατό σου,
κι αυτό είναι δύσκολο γιατί...

.......................................- Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο.
Καληνύχτα.

...............- ... γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,
είμαστε εμείς. Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά... καλή-
.........νύχτα.

...

("Ο Ηδονικός Ελπήνωρ" Γ. Σεφέρης)




.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

3 ερωτήσεις για το contact improvisation

.


Τι είναι το contact improvisation; Πρόκειται για μια τεχνική που αναπτύχθηκε για να μπορούν δύο σώματα που βρίσκονται σε επαφή, να κινούνται με ροή; Ή πρόκειται για έναν βιωματικό χορό ανάμεσα σε δυο παρτενέρ σε επαφή, ο οποίος απαιτεί εμπιστοσύνη και παράδοση; Το contact improvisation είναι απλά ο αυτοσχεδιαστικός χορός ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που βρίσκονται σε επαφή και παίζουν εξερευνώντας τις φυσικές δυνάμεις που ελέγχουν την κίνησή τους.


Και τι προσφέρει το contact improvisation; Βιωματική γνώση του σώματος, ενδυνάμωση των βαθύτερων στιβάδων των μυϊκών ιστών, ευλυγισία, συνειδητοποίηση του χώρου και των σχέσεων που αναπτύσσονται με τους άλλους, ξύπνημα της δημιουργικότητας, άνοιγμα των αισθήσεων.


Πως αναπτύσσεται ένα μάθημα contact improvisation ; Η δομή σε ένα μάθημα contact improvisation είναι ελεύθερη και επηρεάζεται από την αλληλεπίδραση δάσκαλου – μαθητών. Η αρχή γίνεται σε έναν κύκλο όπου οι συμμετέχοντες μοιράζονται τα θέματα που τους κινούν το ενδιαφέρον και το κλείσιμο/τέλος γίνεται πάλι στον ίδιο κύκλο όπου μοιραζόμαστε την εμπειρία και τα νέα θέματα που προέκυψαν. Ανάμεσα στους δυο αυτούς κύκλους οι οδηγίες στοχεύουν στην σωματική και νοητική χαλάρωση, στην κατανόηση και την εξάσκηση της τεχνικής, στην ενδυνάμωση και την γνώση της δομής και της λειτουργίας του σώματος, στην έρευνα της επίδρασης που έχουν φυσικές δυνάμεις όπως η βαρύτητα, η ορμή, η φυγόκεντρος, στο σώμα, στην ανάπτυξη της εμπιστοσύνης και της αίσθησης ασφάλειας, στο ζωντάνεμα των αισθήσεων και τελικά στην ενεργή παράδοση στην ροή.


Μαθήματα contact improvisation δίνει η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου κάθε Πέμπτη βράδυ στη σχολή χορού της Χάρις Ανταχοπούλου.


Σύντομο βιογραφικό: Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και χορεύτρια αυτοσχεδιασμού. Διδάσκει contact improvisation τα τελευταία 5 χρόνια. Σαν ηθοποιός επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στο πειραματικό θέατρο και συνεργάζεται με την ομάδα Nova Melancholia. Δημιουργεί παραστάσεις αυτοσχεδιασμού και αυθεντικής κίνησης με την ομάδα 3=4.


Κάθε Πέμπτη στις 20.30 – 22.30 στη σχολή της Χάρις Ανταχοπούλου, Καπ. Πετρούτσου 5-7, Αμπελόκηποι (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι).

Κόστος μαθήματος: 10 ευρώ

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6932996876

.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Ένας ζεστός ορεκτικός αχνός... για καλή χρονιά! (Μόμπυ Ντικ 8)

.

"... "Αχιβάδα ή Μπακαλιάρο;"
"Τι εννοείτε Μπακαλιάρους, μαντάμ;" είπα ευγενικά.
"Αχιβάδα ή Μπακαλιάρο;" ξανάπε αυτή.
"Μια αχιβάδα για δείπνο; μια κρύα αχιβάδα, αυτό εννοείτε, Κυρία Χασέι;" είπα εγώ, "αυτό όμως σημαίνει υποδοχή μάλλον κρύα και παγερή μες στο χειμώνα..."
...
Ωστόσο, ένας ζεστός ορεκτικός αχνός από την κουζίνα διέψευσε την θλιβερή, όπως έδειχναν τα πράγματα, προοπτική μπροστά μας. Όταν όμως εκείνη η κακκαβιά που άχνιζε ήρθε, το μυστήριο είχε μια ευχάριστη εξήγηση. Ω αγαπητοί φίλοι! ακούστε με. Ήταν φτιαγμένη από μικρές αχηβάδες, όλο ζουμί, λίγο μεγαλύτερες από φουντούκια, ανάμικτες με τριμμένη γαλέτα και παστό χοιρινό κομμένο λεπτές φλουδίτσες, κι όλα αυτά μες στο βούτυρο, με μπόλικο πιπέρι και αλάτι. Καθώς η όρεξή μας είχε ανοίξει από το παγωμένο ταξίδι και... καθώς η κακαβιά ήταν ασύγκριτα νόστιμη, την καταβροχθίσαμε στο λεπτό: τότε, γέρνοντας μια στιγμή προς τα πίσω και φέρνοντας στο μυαλό την αναγγελία της Κυρία Χασέι "αχιβάδα ή μπακαλιάρο", σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό πείραμα. Πηγαίνοντας στην πόρτα της κουζίνας, πρόφερα πολύ δυνατά τη λέξη "μπακαλιάρο" και ξαναγύρισα στο κάθισμά μου. Σε λίγα λεπτά ο ορεκτικός αχνός έκανε πάλι την εμφάνισή του, αλλά με διαφορετική μυρουδιά, κι αμέσως μια ωραία μπακαλιαροκακκαβιά σερβιρίστηκε μπροστά μας. Ξαναπιάσαμε δουλειά, κι ενώ χτυπούσαμε τα κουτάλια μας στο μπολ, εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν - αναρωτιέμαι αν αυτή εδώ η κακκαβιά έχει μια κάποια επίδραση στο κεφάλι..."
.
(Εικόνα: Joseph Mallord William Turner "Sunrise with Sea Monsters")
.