.
Κριτική του Λέανδρου Πολενάκη στην "Αυγή"
Κριτική του Λέανδρου Πολενάκη στην "Αυγή"
"Η παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν στον νέο χώρο του Θεάτρου Άττις, στην άρτια θεατρική μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη, σκηνοθετημένη από τον Σάββα Στρούμπο, αντικρίζει το δάσος, όχι το δέντρο. Δεν εξωραΐζει τον ήρωα, δεν τον συμβολοποιεί, ούτε, αντίθετα, τον απομονώνει ως κλινική περίπτωση. Τον δίνει μαζί με το ραγισμένο κοινωνικό / υπαρξιακό τοπίο του, ως αδιάσπαστο ένα. Η παράσταση δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση στο αφηρημένο ερώτημα του Πρίμο Λέβι, «τι είναι ο άνθρωπος», αλλά στο πολύ συγκεκριμένο «τι επέτρεψε να τον κάνουν». Κάτι που αναδεικνύει τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα ενός έργου, απόλυτα συγκαιρινού μας.
Με ρυθμούς «υπνοβατούντες», στην «κόψη» ονείρου και πραγματικότητας, και με σμιλεμένους, λεπτουργημένους ρόλους. Η χαρισματική Ελεάνα Γεωργούλη δίνει με σπαρακτική λιτότητα ως «δεομένη» τη Μαρία. Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι μια έξοχη φελινική - κλοουνίστικη φιγούρα, ο Ηλίας Μελέτης (Βόυτσεκ) μια «κραυγή που απολιθώθηκε», ο Δαυίδ Μαλτέζε ένα «ρολόι ακριβείας». Τα σκηνικά του Γιώργου Κολιού τα κοστούμια του Ηλία Παπανικολάου, η μουσική του Δαυίδ Μαλτέζε, οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα αιχμηρά."
"Ο παραληρηματικός λόγος του κειμένου ταυτίζεται απόλυτα με την πορεία της ανθρώπινης φύσης που ολοένα και περισσότερο ασφυκτιά. Και τελικά γίνεται αγωγός της βίας που της ασκείται.
Με προφανή σχολιασμό στους κύκλους της βίας και της εξουσίας που κυβερνούν την εποχή κι εμάς τους ίδιους, ο Σάββας Στρούμπος παρακολουθεί το πώς αυτό το δεδομένο ενσωματώνεται από τους ηθοποιούς του. Ο τετραμελής θίασος της παράστασης γίνεται ηχείο μιας κραυγής που δεν ακούγεται και τύμπανο μιας γροθιάς που σκάει με θυμό κάθε τόσο στα σώματά τους. Παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να δοκιμάζονται σωματικά, μοιάζει να αναγνωρίζουμε ή (αν έχουμε το θάρρος) να διαγιγνώσκουμε το σύμπτωμα στο δικό μας σώμα - και πολύ περισσότερο στη δική μας συνείδηση.
Η έντονη σωματική δραστηριότητα ως προϋπόθεση της σκηνοθεσίας επιφυλάσσει κάποιες στιγμές ιδιαίτερα δυναμικές που σε άλλα σημεία της παράστασης συντηρούνται από τις ερμηνείες της ασκημένης ομάδας. Ο Μελέτης Ηλίας, αν μη τι άλλο, πάσχει ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντι-ήρωα Βόυτσεκ, εκμεταλλευόμενος τόσο την τοποθέτηση της φωνής του όσο και την παραφορά του σώματός του. Και οπωσδήποτε τον περιφρουρεί από τον κίνδυνο ενός ψυχικά ασθενούς Βόυτσεκ, προβάλλοντάς τον όπως πρέπει: ως δυστύχημα ενός συστήματος. Ο Δαυίδ Μαλτέζε σε αγαστή συνεργασία με τον πρωταγωνιστή γίνεται γνήσιος εκφραστής της εξουσίας, η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον ορισμό της ανδρόγυνης φιγούρας ανταποκρίνεται σε τρεις μεταμορφώσεις, ενώ η Ελεάνα Γεωργούλη επενδύει περισσότερο, αλλά σίγουρα με ακρίβεια, στον κινησιολογικό ερωτισμό.
Η σκηνή ως παραλληλόγραμμη πλατφόρμα (με στιλιζαρισμένη σκηνογραφία από τον Γιώργο Κολιό) δυσκολεύει ενίοτε την παρακολούθηση της δράσης – αν και από την άλλη συντονίζεται με την υπαρξιακή τραμπάλα του Βόυτσεκ: Ανάμεσα στο ναι και στο όχι."
Με προφανή σχολιασμό στους κύκλους της βίας και της εξουσίας που κυβερνούν την εποχή κι εμάς τους ίδιους, ο Σάββας Στρούμπος παρακολουθεί το πώς αυτό το δεδομένο ενσωματώνεται από τους ηθοποιούς του. Ο τετραμελής θίασος της παράστασης γίνεται ηχείο μιας κραυγής που δεν ακούγεται και τύμπανο μιας γροθιάς που σκάει με θυμό κάθε τόσο στα σώματά τους. Παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να δοκιμάζονται σωματικά, μοιάζει να αναγνωρίζουμε ή (αν έχουμε το θάρρος) να διαγιγνώσκουμε το σύμπτωμα στο δικό μας σώμα - και πολύ περισσότερο στη δική μας συνείδηση.
Η έντονη σωματική δραστηριότητα ως προϋπόθεση της σκηνοθεσίας επιφυλάσσει κάποιες στιγμές ιδιαίτερα δυναμικές που σε άλλα σημεία της παράστασης συντηρούνται από τις ερμηνείες της ασκημένης ομάδας. Ο Μελέτης Ηλίας, αν μη τι άλλο, πάσχει ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντι-ήρωα Βόυτσεκ, εκμεταλλευόμενος τόσο την τοποθέτηση της φωνής του όσο και την παραφορά του σώματός του. Και οπωσδήποτε τον περιφρουρεί από τον κίνδυνο ενός ψυχικά ασθενούς Βόυτσεκ, προβάλλοντάς τον όπως πρέπει: ως δυστύχημα ενός συστήματος. Ο Δαυίδ Μαλτέζε σε αγαστή συνεργασία με τον πρωταγωνιστή γίνεται γνήσιος εκφραστής της εξουσίας, η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον ορισμό της ανδρόγυνης φιγούρας ανταποκρίνεται σε τρεις μεταμορφώσεις, ενώ η Ελεάνα Γεωργούλη επενδύει περισσότερο, αλλά σίγουρα με ακρίβεια, στον κινησιολογικό ερωτισμό.
Η σκηνή ως παραλληλόγραμμη πλατφόρμα (με στιλιζαρισμένη σκηνογραφία από τον Γιώργο Κολιό) δυσκολεύει ενίοτε την παρακολούθηση της δράσης – αν και από την άλλη συντονίζεται με την υπαρξιακή τραμπάλα του Βόυτσεκ: Ανάμεσα στο ναι και στο όχι."
"Ο Μπίχνερ, αν και τόσο νέος, γνωρίζει τι σημαίνει εξευτελισμός, εκμετάλλευση και βία από το σύστημα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να οδηγεί στην παράνοια. Η παράσταση του Σάββα Στρούμπου ενστερνίστηκε απόλυτα το νόημα του έργου και μέσα από τη συνθήκη του σωματικού θεάτρου απέδωσε εξαιρετικά «την έκρηξη απόγνωσης και την κραυγή αγωνίας» αυτού του θρυμματισμένου ατόμου. Ο δικός του Βόιτσεκ (στην καλή μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη) δεν συμβολοποιείται ούτε απομονώνεται σαν μοναδική διασαλευμένη περίπτωση, αλλά κυρίως καταγγέλλει τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν τον άνθρωπο σε ανδρείκελο, ικανό να μετατραπεί από θύμα θύτης.
Ο φλεγόμενος Βόιτσεκ του Ηλία Μελέτη, η αισθησιακή Μαρία της ταλαντούχας Ελεάνας Γεωργούλη, ο στιβαρός λοχαγός του Δαυίδ Μαλτέζε και η εντυπωσιακή Δέσποινα Χατζηπαυλίδου στον τριπλό ρόλο της (Αντρές, Γιατρός, Θεατρίνος), όλοι τους ασκημένοι στο σωματικό θέατρο, ανταποκρίνονται απόλυτα στις απαιτήσεις της σκηνοθεσίας."
Κριτική της Αντιγόνης Ρώτα στο "Πριν"
"Το έργο αποτελεί αρχέτυπο ανθρώπινων συμπεριφορών και
κοινωνικών σχέσεων. Αν και εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, σε αυτή την
ιστορία η αρχή, η μέση και το τέλος δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο. Την ίδια
ιστορία με λίγο ή πολύ αλλαγμένες τις αρχικές συνθήκες θα τη συναντήσουμε να
επαναλαμβάνεται στις σύγχρονες εκμεταλλευτικές κοινωνίες με πολλές διαφορετικές
καταλήξεις και πολλές διαφορετικές αφετηρίες. Παραμένουν αναλλοίωτα το μοτίβο
της βίαιης επίδρασης όλων των δομών ενός τέτοιου συστήματος σε κάθε πτυχή της
ζωής των από κάτω και η σταδιακή «αποανθρωποποίηση» τους, όπως τα προσεγγίζει
και η θεατρική Ομάδα Σημείο Μηδέν στην δικιά της εκδοχή για τον Βόυτσεκ.
Εκμεταλλευόμενη την αποσπασματική παρουσίαση του κειμένου, η
σκηνοθεσία σε εισάγει από την αρχή στον παραληρηματικό ρυθμό της σκέψης του
Βόυτσεκ. Το σκηνικό είναι εξαιρετικά λιτό, μια ευθεία μπάρα. Στη μια πλευρά
όλες οι κυρίαρχες δομές, το στρατόπεδο, ο γιατρός, ο λοχαγός, ο τυμπανιστής,
στην άλλη άκρη η Μαρία και στη μέση ο Βόυτσεκ. Στη φυσική αυτό το σκηνικό θα
περιγραφόταν σαν ένα εξαιρετικά απλό αλλά και νομοτελειακά υπό κατάρρευση
μηχανικό ανάλογο. Μια ευθεία κλωστή πακτωμένη στο ένα άκρο με μαχαίρι, η δύναμη
ασκείται στη μια πλευρά και διαμέσου του υποκειμένου Βόυτσεκ διαχέεται σε όλο
το μήκος της κλωστής. Ο συντονισμός της διάδοσης επιτυγχάνεται σε ένα από τα
πιθανά σημεία και το μαχαίρι που ισορροπούσε την κλωστή θα πέσει πάνω στη
Μαρία.
Εξαιρετικές ερμηνείες με τη συνεχή καταπόνηση στα σώματα των
ηθοποιών να καθορίζει τη συναισθηματική τοποθέτηση των χαρακτήρων."
"Μερικές εξαιρετικά σπάνιες φορές οι τέχνες χωρίς να το θέλουν
περιπλέκονται. Αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο και είναι αδύνατο να τις
αποδεσμεύεις. Εκείνες τις στιγμές καταφέρνουν να σε παγιδέψουν και να
αποδομηθούν μέσα σου. Επαναοριοθετούν την σκέψη σου και ανακατανέμουν τον εαυτό
σου.
Μία από αυτές τις φορές θεωρώ ότι αποτελεί η παράσταση
Βουτσεκ από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στο Θέατρο Άττις. Ναι αυτό το τόσο δραματικό
έργο, τόσο λόγω της βασισμένης σε πραγματικά γεγονότα πλοκής του όσο και την
κατάληξη του νεότατου συγγραφέα του Γκέοργκ Μπύχνερ που πέθανε από τύφο πριν
καν το ολοκληρώσει. Ο Βοϋτσεκ ένας στρατιώτης πειραματόζωο, ζει την
επαναλαμβόμενη καθημερινότητα του μέσα από μία τραγική ευαισθησία πάντα
ανέκφραστη και καταπιεσμένη μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να επιτεθεί στην
γυναίκα του.
Από την αρχή ακόμα παρακολουθείς μία σκληρή νοητική
διεργασία στην οποία σχεδόν αθέλητα συμμετέχεις. Μπαινοβγαίνεις από τον ένα
χαρακτήρα στον άλλο ηχητικά, εικαστικά, κινητικά και μετατρέπεσαι από θύμα σε
δυνάστη, από έλξη σε απώθηση, από θυμικό σε ορθολογισμό. Δεν ταυτίζεσαι, δεν
ολοκληρώνεις συναισθηματικά αλλά ευαισθητοποιούνται σχεδόν όλα σου τα
αισθητήρια.
Φιγούρες έννοιες απόλυτα γεωμετρικές, κυκλοφορούν ρυθμικά με
σκληρούς φωτισμούς πάνω σε ένα ξύλινο διάδρομο με μόνη επιβλητική συνοδεία ένα
εκπληκτικό τρίχορδο όργανο με φυσαρμόνικα και κουρδίζουν τους εαυτούς τους και
το λογισμό σου. Συμπερασματικά δεν κερδίζει κανείς, δεν αλλοιώνεται η φύση δεν
χαρίζεται και δεν δαμάζεται. Αποτελούμε θραύσματα της όποιας πραγματικότητας
και συγκολλούμαστε πολλές φορές βάναυσα και νηφάλια. Πάνω από όλα όμως, το μόνο
που μας οδηγεί σχεδόν ιεροτελεστικά είναι η ελευθερία ή η έλλειψη της."
_______________
Θέατρο ΑΤΤΙΣ – Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12
(πλησίον μετρό Μεταξουργείου)
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15,
Κυριακή στις 19.15
(δε θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις στις 2, 7 & 8/11)
Κράτηση θέσεων: 210-3225207 & 6942841714
Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ)
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Ηθοποιοί: Μελέτης Ηλίας, Ελεάνα Γεωργούλη, Δαυίδ Μαλτέζε, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
(πλησίον μετρό Μεταξουργείου)
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15,
Κυριακή στις 19.15
(δε θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις στις 2, 7 & 8/11)
Κράτηση θέσεων: 210-3225207 & 6942841714
Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ)
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Ηθοποιοί: Μελέτης Ηλίας, Ελεάνα Γεωργούλη, Δαυίδ Μαλτέζε, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
.
