.

.
Πως αισθάνεσαι Δέσποινα σε αυτό που σου συμβαίνει; Πόνο. Το πάνω μέρος του λαιμού μου, πρησμένο και κλειστό. Αισθάνομαι τους μυς στα μάγουλά μου πεσμένους και νεκρούς. Τα πόδια μου είναι μουδιασμένα και όλο το σώμα μου το ίδιο. Θέλω να πεθάνω σκέφτομαι. Αναπνέω πότε πότε με μια βαθιά ανάσα. Δεν αναπνέω καλά. Είναι σαν να υπολειτουργούν όλα. Μου αρέσει που βλέπω τις αστραπές και ακούω να βροντά. Μακάρι να πλησιάσει κοντά η καταιγίδα. Ξέρω ότι δε θα έρθει να μου ζητήσει συγνώμη. Λίγο που άκουσα πριν την αναπνοή του πήγα να εξεγερθώ. Κοιμάται. Αλλά το έχω ξαναδεί αυτό. Χαίρομαι στη σκέψη ότι και αυτός υποφέρει... δεν μπορεί. Θυμάμαι τον πατέρα μου. Αισθάνομαι οργή και πόνο πάνω από την γραμμή των φρυδιών μέχρι τους κροτάφους. Πίεση. Αισθάνομαι όμως και ικανοποίηση από τον εαυτό μου. Αν καταφέρω να μη συγκρουστώ, ξεσκιστώ, φωνάξω, ουρλιάξω, βρίσω, προσβάλω... θα πρέπει αυτό να είναι μια μεγάλη νίκη. Δεν θα καταφέρω τίποτα αλλιώς. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Ο θυμός φωλιάζει μέσα στο στομάχι μου. Με σπρώχνει να επαναστατήσω. Αλλά αυτή είναι η λάθος επανάσταση. Είναι η λάθος, η μόνιμη και η ανέξοδη επανάσταση. Είδα τώρα τον ουρανό να σκίζεται. Με βοηθά ο αέρας, με βοηθά στο νου. Τι επιθυμώ; Την αγάπη. Αν κάτι ουρλιάζει μέσα μου είναι για την αγάπη. Την έχω. Όλοι την έχουμε. Σεβασμός. Ναι. Απίστευτο ! Στη σχισμή του ουρανού που βλέπω ανάμεσα στα μπαλκόνια, μια αστραπή παράλληλη, τεράστια σε έκταση ήρθε. Το στόμα μου ανοίγει από έκπληξη, τα μάτια μου φωτίζουν. Φωτίζουν. Τώρα κοιμούνται τόσα αγαπημένα πρόσωπα κάπου εδώ γύρω ή μακρυά. Κάποιο από αυτά που δεν μου μιλά πια... Αφαιρούμε, ίσως πάλι δεν θέλω να ζήσω ! Πρέπει να φάω κάτι, είναι αργά πολύ αργά. Βρέχει. Στολίζουν οι σταγόνες την γη. Δεν κλαίω, ακούω την συμμαχία.
(εικόνα: Peter Callesen)