Βλέπω ανθρώπους όταν κινούνται αυτοσχεδιάζοντας να έρπονται, να περπατούν στα τέσσερα ή να πατούν στις μύτες των ποδιών τους και να ανοίγουν τα χέρια. Να μιμούνται αυτό το "άλλο", το ερπετό, το ζώο ή το πουλί. Να το ζηλεύουν να το ποθούν, αυτό το "άλλο". Να προτιμούν αντί να μπουν στην απλή όρθια ανθρώπινη στάση, να μοχθήσουν για να μπουν σε αυτό το "άλλο". Όπως ακριβώς κάνουν και τα παιδιά. Αρκεί να μείνουμε για λίγο ελεύθεροι και το σώμα μας αναζητά αυτό που έρπεται ή αυτό που πετά. Το σώμα μας αναζητά να καλύψει αυτό το "όλο" που εμείς στεκόμαστε όρθιοι στο μέσο του. Με κάθε τρόπο αναζητάμε αυτό το "άλλο", παντού και σε κάθε φάσμα των δραστηριοτήτων μας. Για να κατακτήσουμε το "όλο" που πάντα βρίσκεται έξω από εμάς... ενώ απλά είμαστε μέρος του.
(photo: Pierre Bismuth)
4 σχόλια:
εύκολο να το χάσεις το 'άλλο'...
όταν ανζητηθεί όμως κάποια στιγμή, η απόκτησή του είναι δύσκολη και επίπονη.
στο σώμα ενός παιδιού έμεινε, και μέχρι να μιλήσει ο χρόνος, ξεχάστηκε......
(χρωματιστές κινήσεις από σωματα ταξιδιάρικα....
καλό καλοκαίρι.............)
καλό μας καλοκαίρι panoptis.....
καμιά φορά μοιάζει μάταιο αυτό το "άλλο"... με συγκινεί όμως αυτή η αναζήτηση... όσο φωναχτά ή σιωπηλά συμβαίνει... με συγκινεί οτιδήποτε με συνδέει με τους άλλους...
Αυτό παθαίνω κι εγώ κάτι Σάββατα στην Ερμού.
Ονειρεύομαι ότι είμαι ιπτάμενη προιστορική σαύρα (και έρπομαι και πετάω) που εμφανίζεται ξαφνικά, προκαλώντας πανικό στους καταναλωτές.
Κ.Υ.Π. WALKING
:))))
τα έβαλες όλα μαζί... τέλεια
χτύπα τους
Δημοσίευση σχολίου