.
Έβρεχε κι εκείνη την μέρα, όπως και σήμερα που ξαναθυμήθηκα και άκουσα στο pic-up to πρωί
τους αγαπημένους Country Joe and the Fish...





Bring flowers and ring them round her grass hair,
Bring leaves from the mountain and boxes of air,
Bring baskets of food and things you can share
And the moon will shine in her eyes.
She will stand in the sea with her body like sand
And the dolphins will come kiss the palms of her hands;
As she opens her soul to the water and land
Her smiles will color the sky.

With bottles of light and sacks of clay,
With music to dance and songs to play,
With lemons and candles you'll see the way
That the moon will shine in her eyes.

She will fly on the wind with her face to the sun,
Children will dance all around her for fun.
Just ask her for love and she'll give you some
For her smiles will color the sky.

Αυτό το Σάββατο άφησε για λίγο το PC και έλα στο "ξεblogάρισμα"

.

Στις 24 Οκτωβρίου αυτό το Σάββατο ξεκινά η 7η Εκστρατεία του Ξεblogαρίσματος.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλα ξεκίνησαν όταν ο blogger panoptis διάβασε την έκθεση της κοινωνικής λειτουργού των τότε γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού (σήμερα Θηβών) Γ. Ψαράκη όπου περιέγραφε - εκτός των άλλων προβλημάτων - την συγκλονιστική πραγματικότητα της διαμονής στον χώρο των φυλακών, μικρών παιδιών που ζούσαν μέσα σε ελλείψεις, μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους(κλικ και κλικ). Γεννήθηκε τότε η ιδέα να σταλεί βοήθεια σε αυτά τα παιδιά και στις μητέρες τους. Ο panoptis με πολύ κόπο βρήκε το τηλέφωνο του γραφείου των κοινωνικών λειτουργών του Κορυδαλλού επικοινώνησε με την κυρία Ψαράκη και είδε ότι ήταν εφικτό να σταλεί αυτή η βοήθεια και να ξεκινήσει η επαφή με τις φυλακές. Το επόμενο βήμα ήταν να στραφεί στους blogger που αντάλλασσε μέχρι τότε σχόλια. Έστειλε mail και έκανε ανάρτηση περιγράφοντας την κατάσταση στις φυλακές και την ιδέα να συναντηθούν όλοι μαζί και να μαζέψουν ότι μπορούν από πάνες, παιγχνίδια, σαμπουάν, ρούχα και ότι άλλο θα χρειάζονταν αυτά τα παιδιά. Η ανταπόκριση των blogger ήταν κάτι παραπάνω από θερμή (κλικ). Σε εκείνη την πρώτη συνάντηση, άγνωστοι μεταξύ τους, αμήχανοι, φορτωμένοι με σακούλες, με πλατύ χαμόγελο, με πολύ διάθεση και ανθρωπιά, μαζεύτηκαν οι: Daria Pavlovna, Sally Finkenstain, Pasta Flora, M, Ceralex, Surrealist, Lory, Melissoula, Side 21, Panoptis, Theos, και ο φίλος Στέλιος. Έτσι ξεκίνησε η 1η εκστρατεία βοήθειας στις γυναικείες φυλακές .................................. ακολούθησε αυτό (κλικ) .......... κι αυτό (κλικ)................. κι αυτό (κλικ) ..............κι αυτό (κλικ).............. κι αυτό (κλικ)........................................................................... (ουφ).................... και προστέθηκαν κι άλλοι φίλοι κι άλλοι συνεργάτες..................... και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα........................

Νομίζω ότι το ξεblogάρισμα είναι μια μοναδική περίπτωση ομάδας που δημιουργήθηκε από άγνωστους μεταξύ τους blogger, για να δράσουν και έξω από τα PC τους.

Νομίζω ότι αξίζει να έρθετε να συνεισφέρετε στην προσπάθεια.
(κλικ)

.

Αν ήξερα εγώ που είναι... "Το Πλησιέστερο"

.

Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται
στον κόσμο και τους νόμους του πουλάκια
κι εντούτοις ήδη κουρασμένα
γιατί δεν είναι τα φτερά
άπτωτη εύνοια και προνόμιο,
ρωτούν εμένα, ποιον εμένα,
που είν' το πλησιέστερο κλαδί
για ν' ακουμπήσουν.
Δεν είμαστε καλά. Αν ήξερα εγώ
που είν' το Πλησιέστερο
ότι έχει και βαθμό συγκριτικό
το ανύπαρκτο Πλησίον,
θα 'τρεχα να το πιάσω πρώτη εγώ,
όλο κι απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγαν πουλάκια
δίκια και προτεραιότητες
- κλαδιά σπασμένα το αλληλέγγυο.
Ας πάνε τα πουλάκια
τη μεγάλη Πείρα να ρωτήσουν
ν' ακούσουν ό,τι είπε και σ' εμένα
όταν ξεθεωμένη από κούραση άφτερη
τη ρώτησα που είναι ν' ακουμπήσω
το πλησιέστερο κλαδί.
Δεν είμαστε καλά είχε καγχάσει
η μεγάλη Πείρα: αν ήξερα εγώ
που είν' το Πλησιέστερο
θα 'τρεχα να το πιάσω πρώτη,
όλο κι απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγες εσύ
γιατί το πλησιέστερο κλαδί
είναι ο θάνατός σου η ζωή μου.

Κουτσουρεμένο από το μονοτονικό, το ποίημα της Κικής Δημουλά "Το Πλησιέστερο"
από τη συλλογή "Το τελευταίο σώμα μου".

.