Δεν αγοράζουμε εφημερίδες την Κυριακή 3/2

Δεν αγοράζουμε εφημερίδες την Κυριακή 3/2, σαν ένδειξη αντίστασης στην ύπνωση και τον αποπροσανατολισμό που προσπαθούν να μας επιβάλουν τα Μ.Μ.Ε. με αφορμή την πρόσφατη παραβίαση, των νόμων της πολιτείας (προσωπικά δεδομένα, διασυρμός πολιτών, χρηματισμός) και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας από μερίδα του τύπου. Στόχος αυτής της διαμαρτυρίας δεν είναι συγκεκριμένες εφημερίδες και δημοσιογράφοι καθώς πιστεύουμε στην συλλογική ευθύνη του δημοσιογραφικού κόσμου και της Ε.Σ.Η.Ε.Α., που δεν στιγματίζει και δεν απομονώνει τέτοιες συμπεριφορές.

Είμαι εγώ ; Εγώ είμαι...

αν και ο έρωτας είναι το σκαλοπάτι του κόσμου
το κρατώ μυστικό

( photo: Kate Walker )

Απόσταση

Ταξιδεύω τώρα στον τόπο της ανάσας σου

θα φτάσω κάποτε

Καλό ταξίδι Άκη

Στην μνήμη του δασκάλου μου Άκη Δαβή που πέθανε απρόσμενα την Πέμπτη στα 47 του χρόνια, για να θυμάμαι ότι κανείς δεν είναι δεδομένος , κανείς δεν θα είναι για πάντα εκεί. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την "Ανάθεση" του Δ. Δημητριάδη που ανέβηκε σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη κάπου το 1994 με έναν Άκη πυρετικά συγκλονιστικό. Το κείμενο αυτό που έχει λιώσει στα χέρια μου τόσα χρόνια...

"...Από κανέναν δεν λείπει. Είναι αυτό που λείπει, αλλά δεν λείπει από κανέναν. Είναι αυτό που χρειάζεται, αλλά δεν το χρειάζεται κανείς. Είναι αυτό που όλοι αναζητούν ονειρεύονται κλαιν και κλαίγονται που δεν το έχουν, αλλά κανείς δεν ξέρει ότι αυτό αναζητά ονειρεύεται, γι' αυτό κλαίει και κλαίγεται. Γιατί θέλει μόνον αυτό, και το μόνο που δεν ξέρει, είναι ότι θέλει μόνον αυτό. Αυτό που είναι το μόνο που μένει στον νου του την ώρα που πεθαίνει. Αυτό που είναι το μόνο που μένει όταν έρχεται ο θάνατος και δεν αφήνει τίποτα άλλο εκτός απ' αυτό.

Τώρα που έχουν τελειώσει όλα, τώρα είναι αυτό που πρέπει να 'ρθει. Αλλά κανείς δεν θα το φέρει. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να το φέρει, κανείς δεν το ξέρει, κανείς δεν το θέλει και κανείς δεν μπορεί. Γιατί είναι το τελείως αδύνατον. Το εντελώς ακατόρθωτο. Το απολύτως απραγματοποίητο.

Σου έχει ανατεθεί να το φέρεις. Θα το φέρεις όπως μπορείς και όσο μπορείς. Ίσως εσύ μπορείς λιγότερο από όλους τους άλλους. Ίσως είσαι ο λιγότερο ενδεδειγμένος. Και ίσως φέρεις κάτι που δεν είναι καθόλου το έργο. Και ίσως φέρεις κάτι άλλο, κάτι που δεν έχει καμία συγγένεια ομοιότητα μ' αυτό που σου ζητείται. Και ίσως να μην μπορείς ακόμα και αν ήθελες να μπορείς, ακόμα και αν ήθελες με όλη την δύναμη όλων των δυνάμεών σου, με όλους τους κόμπους του αίματός σου, με όλους τους πόρους του σώματός σου. Το έργο όμως δεν είναι από τα πράγματα που θέλει κανείς. Ούτε από τα πράγματα που μπορεί κανείς. Ούτε από εκείνα που μπορεί να έχει κανείς όταν τα χρειάζεται. Ούτε από εκείνα που μπορεί να μην έχει όταν δεν τα χρειάζεται, όταν δεν τα θέλει. Αυτό το έργο δεν είναι από τα πράγματα που ξέρει κανείς, που θέλει ή δεν θέλει να ξέρει, μπορεί ή δεν μπορεί να μάθει. Το έργο που σου αναθέτω δεν είναι μια δυνατότητα του ανθρώπου. Δεν είναι ούτε καν η ανώτερη ισχυρότερη δυνατότητα του ανθρώπου. Είναι αυτό που υπερβαίνει απείρως τις δυνατότητές του αλλά που προορίζεται γι' αυτόν. Και όχι πως ο άνθρωπος πραγματοποιώντας το θα το φέρει στα μέτρα των δυνατοτήτων του, ούτε πως αυτό με την υποστασιοποίησή του θα έρθει στα μέτρα των δυνατοτήτων του ανθρώπου, αλλά πως ο άνθρωπος πραγματοποιώντας το, επιτυγχάνοντας ή αποτυγχάνοντας να το υποστασιοποιήσει, θα προσπαθήσει να αρθεί στα άπειρα μέτρα αυτού του έργου. Το έργο αυτό, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα, με τα ανθρώπινα κριτήρια, με τις ανθρώπινες συνήθειες στοχεύσεις επιλογές απόψεις, είναι τρελό. Το έργο αυτό είναι μία τρέλα. Είναι μία τρέλα που δεν είναι ανθρώπινη, που υπερβαίνει την ανθρώπινη τρέλα. Μία τρέλα που μπροστά της η ανθρώπινη τρέλα - η πιο ακραία η πιο σοβαρή η πιο δραματική - γίνεται το πιο εφησυχασμένο σημείο της ανθρώπινης λογικής. Το έργο είναι μία υπερβολική υπερφίαλη τρέλα. Μία τρέλα που τρελάθηκε απείρως. Η άπειρη τρέλα της άπειρης τρέλας. Και που τρελαίνεται όλο και περισσότερο. Και που υπερβαίνει συνεχώς την τρέλα για να φτάσει σε μια τρέλα που δεν φτάνεται ποτέ αλλά που συνεχώς προκαλεί την τρέλα να την φτάσει. Η ακατάπαυστη απεριόριστη διαστολή της τρέλας που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να την καταστείλει. Γιατί τίποτα στον κόσμο δεν είναι ισχυρότερο απ' αυτήν."

Σκοτεινή Ύλη

Σύμπαν διαστελλόμενο συνεχώς...
...
Κοιτώντας στο βάθος του χώρου, είναι σαν να κοιτάμε στο βάθος του χρόνου.
...
Αν το σύμπαν ήταν παντού ομοιογενές δεν θα προέκυπτε τίποτα.

Τυχαία εμφανίστηκε το σύμπαν, τυχαία δημιουργήθηκαν τα πρώτα αστέρια και οι γαλαξίες.

Ο Ήλιος μας είναι ένα κοινό αστέρι κι η Γη ένας βράχος που πιάστηκε σε τροχιά γύρω του, από τις δυνάμεις του Νεύτωνα.
...
Είναι ένα ανοιχτό σύμπαν και είναι επίπεδο... ο πιο απλός τρόπος ανάπτυξης.

Συμπαντικός μηδενισμός... Διότι στο επίπεδο σύμπαν όπου ζούμε η ολική ενέργεια είναι μηδέν. Υπάρχει θετική και αρνητική ενέργεια. Το τελικό άθροισμα είναι μηδέν.

Το σύμπαν ξεκίνησε από το τίποτα, που έχει εξ' ορισμού ενέργεια μηδέν.
...
Είμαστε μια ανακατανομή του τίποτα.
...
Τα άτομα και τα μόρια που μας αποτελούν είναι το 4% του συνολικού σύμπαντος. Το 23% είναι σκοτεινή ύλη και το 73% σκοτεινή ενέργεια.

( Αποσπάσματα από συνέντευξη του Δημήτρη Νανόπουλου το 2003. Photo: 1 Angelo Filomeno, 2-4 Margaret Tait )

Το παρελθόν συνομιλεί απρόσμενα με το παρόν μου

Τροπάρια για κατσαρίδες , γράφουν κάποιοι , βιολιστές

υπονόμων , υπόγειοι φύλακες βογκητών και μαραμένης

υστερίας . Η ευκολία της πόλης , μουσική πανδαισία

για κατσαρίδες , για στρεβλωμένες ειδήσεις , για

νεκρούς στην άσφαλτο ..

Πτώματα λιωμένα παραλίγο σαπισμένα , ποδοπατημένα

από στρατιές σκοτεινών πτερόμορφων . Άτεχνα πετάγματα

ζωγραφίζουν την όψη μας , πνίγουν υπόγειες γεύσεις

που έγιναν οσμές ..

Υψηλοκαπελάτοι δήμαρχοι , προχωρούν , υποδεικνύουν

το πρότυπο ως πρωτότυπο :

- Μασκαρευτείτε

Και όσοι από εσάς θέλετε , ακολουθήστε .

Η τέχνη προχωρά στης βρωμιάς το ίχνος

Κι οι ορέξεις μας κατακλύζουν σε όλα τα χρώματα .

( για το πεζό "Κατσαρίδα" του Ν. Γ. Πεντζίκη που ακούγεται στην performance "Αηδίασμα"... το παραπάνω γράφτηκε στις 11/5/1999 )

Χρόνια σου πολλά Ευθυμία

Η Ευθυμία γεννήθηκε κάπου εκεί στους πρόποδες του Παγγαίου. Όμορφη Ελευθερουπολίτισσα. Μικρή την φώναζαν Μπαμπούκα... βαμβάκι !... Ζει στην Αθήνα... μεγάλωσε δύο παιδιά. Η ζωή ήταν, περίεργη μαζί της. Τώρα εδώ απολαμβάνει το συννεφιασμένο καλοκαίρι της πατρίδας της, το αεράκι που τόσο αγαπά... μπροστά στον βασιλικό της, στο σπίτι που μόνη της έκτισε, κεντώντας και κεντώντας...
(Ρυτίδες που γνέθουν σκέψεις που ξεχάσαμε)

Σ' αγαπώ μαμά

Για την ύλη... "Dance with the body you have"

"Dancing with the body you have is a practice of affirming the facts of your existence - physical, psychological, cultural, and political specificities - and finding what you can do with them." (photo: Hap Tivey)

Για την ύλη

Αυτό που έχουμε ή αυτό που δεν έχουμε ;

"Αηδίασμα"

Αηδίασμα

Performance της ομάδας Nova Melancholia

βασισμένη στο ομώνυμο πεζογράφημα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.

«Τι είναι που κατάπια; Με εμποδίζει στο λαιμό. Ο οισοφάγος ίσια μαύρη στενή δίοδος, λαστιχένια. Σαμπρέλα αυτοκινήτου που πας να τη σκίσεις με το δάχτυλο.»

Αηδία. Γοητεία. Αηδία. Λαγνεία. Βλακεία. Ανία.

Και ξανά.

Τρεις διαφορετικές εκδοχές. Συγκλίνουν και αποκλίνουν. Αρθρώνονται.

Η ιλιγγιώδης σχέση του ανθρώπου με την ύλη. Δύσκολη συμφιλίωση.

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ν. Γ. Πεντζίκη (1908-2008).

Η ομάδα Nova Melancholia ιδρύθηκε το 2006 από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς χώρους, και ακολουθεί μία εικαστική προσέγγιση του θεάτρου. Το 2007 παρουσίασε την «Περιγραφή μάχης» στο booze cooperativa, και την «Οφηλία / Lego» στον ‘Αδειο Χώρο του Εθνικού Θεάτρου. Αυτή είναι η τρίτη παραγωγή της.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία : Βασίλης Νούλας

Βοηθός σκηνοθέτη : Νατάσσα Νούτση

Παίζουν : Βίκυ Κυριακουλάκου, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου

14 /01 – 19/02

Δευτέρα και Τρίτη

Ώρα έναρξης: 21:00

Διάρκεια: 60΄

Τιμή εισιτηρίου: 10 €

ΒOOZE COOPERATIVA

Κολοκοτρώνη 57

τηλ. 2114000863

Dreams...

... is like water___

Παλιές σημειώσεις

Ο θυμός είναι η δύναμή μου
Μπλε Νερό Κουτί Τζάμι
Αναμονή χωρίς αγωνία... Περιμένω
Εως ότου βρίσκομαι τελικά στην σιωπή
Ακούω ήχο... Αλλά είναι σιωπή
Είμαι σε έναν άγνωστο τόπο... Αλλά τελικά είμαι, εγώ δεν χάνομαι
Βήματα πάντα με δεξί.
Μπρος ή πίσω ή επιτόπου
Τελικά πίσω...
(παλιές σημειώσεις από την αυθεντική κίνηση)

ευχές για...

...αγάπη και ειλικρίνεια...