Καλό ταξίδι Άκη

Στην μνήμη του δασκάλου μου Άκη Δαβή που πέθανε απρόσμενα την Πέμπτη στα 47 του χρόνια, για να θυμάμαι ότι κανείς δεν είναι δεδομένος , κανείς δεν θα είναι για πάντα εκεί. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την "Ανάθεση" του Δ. Δημητριάδη που ανέβηκε σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη κάπου το 1994 με έναν Άκη πυρετικά συγκλονιστικό. Το κείμενο αυτό που έχει λιώσει στα χέρια μου τόσα χρόνια...

"...Από κανέναν δεν λείπει. Είναι αυτό που λείπει, αλλά δεν λείπει από κανέναν. Είναι αυτό που χρειάζεται, αλλά δεν το χρειάζεται κανείς. Είναι αυτό που όλοι αναζητούν ονειρεύονται κλαιν και κλαίγονται που δεν το έχουν, αλλά κανείς δεν ξέρει ότι αυτό αναζητά ονειρεύεται, γι' αυτό κλαίει και κλαίγεται. Γιατί θέλει μόνον αυτό, και το μόνο που δεν ξέρει, είναι ότι θέλει μόνον αυτό. Αυτό που είναι το μόνο που μένει στον νου του την ώρα που πεθαίνει. Αυτό που είναι το μόνο που μένει όταν έρχεται ο θάνατος και δεν αφήνει τίποτα άλλο εκτός απ' αυτό.

Τώρα που έχουν τελειώσει όλα, τώρα είναι αυτό που πρέπει να 'ρθει. Αλλά κανείς δεν θα το φέρει. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να το φέρει, κανείς δεν το ξέρει, κανείς δεν το θέλει και κανείς δεν μπορεί. Γιατί είναι το τελείως αδύνατον. Το εντελώς ακατόρθωτο. Το απολύτως απραγματοποίητο.

Σου έχει ανατεθεί να το φέρεις. Θα το φέρεις όπως μπορείς και όσο μπορείς. Ίσως εσύ μπορείς λιγότερο από όλους τους άλλους. Ίσως είσαι ο λιγότερο ενδεδειγμένος. Και ίσως φέρεις κάτι που δεν είναι καθόλου το έργο. Και ίσως φέρεις κάτι άλλο, κάτι που δεν έχει καμία συγγένεια ομοιότητα μ' αυτό που σου ζητείται. Και ίσως να μην μπορείς ακόμα και αν ήθελες να μπορείς, ακόμα και αν ήθελες με όλη την δύναμη όλων των δυνάμεών σου, με όλους τους κόμπους του αίματός σου, με όλους τους πόρους του σώματός σου. Το έργο όμως δεν είναι από τα πράγματα που θέλει κανείς. Ούτε από τα πράγματα που μπορεί κανείς. Ούτε από εκείνα που μπορεί να έχει κανείς όταν τα χρειάζεται. Ούτε από εκείνα που μπορεί να μην έχει όταν δεν τα χρειάζεται, όταν δεν τα θέλει. Αυτό το έργο δεν είναι από τα πράγματα που ξέρει κανείς, που θέλει ή δεν θέλει να ξέρει, μπορεί ή δεν μπορεί να μάθει. Το έργο που σου αναθέτω δεν είναι μια δυνατότητα του ανθρώπου. Δεν είναι ούτε καν η ανώτερη ισχυρότερη δυνατότητα του ανθρώπου. Είναι αυτό που υπερβαίνει απείρως τις δυνατότητές του αλλά που προορίζεται γι' αυτόν. Και όχι πως ο άνθρωπος πραγματοποιώντας το θα το φέρει στα μέτρα των δυνατοτήτων του, ούτε πως αυτό με την υποστασιοποίησή του θα έρθει στα μέτρα των δυνατοτήτων του ανθρώπου, αλλά πως ο άνθρωπος πραγματοποιώντας το, επιτυγχάνοντας ή αποτυγχάνοντας να το υποστασιοποιήσει, θα προσπαθήσει να αρθεί στα άπειρα μέτρα αυτού του έργου. Το έργο αυτό, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα, με τα ανθρώπινα κριτήρια, με τις ανθρώπινες συνήθειες στοχεύσεις επιλογές απόψεις, είναι τρελό. Το έργο αυτό είναι μία τρέλα. Είναι μία τρέλα που δεν είναι ανθρώπινη, που υπερβαίνει την ανθρώπινη τρέλα. Μία τρέλα που μπροστά της η ανθρώπινη τρέλα - η πιο ακραία η πιο σοβαρή η πιο δραματική - γίνεται το πιο εφησυχασμένο σημείο της ανθρώπινης λογικής. Το έργο είναι μία υπερβολική υπερφίαλη τρέλα. Μία τρέλα που τρελάθηκε απείρως. Η άπειρη τρέλα της άπειρης τρέλας. Και που τρελαίνεται όλο και περισσότερο. Και που υπερβαίνει συνεχώς την τρέλα για να φτάσει σε μια τρέλα που δεν φτάνεται ποτέ αλλά που συνεχώς προκαλεί την τρέλα να την φτάσει. Η ακατάπαυστη απεριόριστη διαστολή της τρέλας που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να την καταστείλει. Γιατί τίποτα στον κόσμο δεν είναι ισχυρότερο απ' αυτήν."