Τι είναι Αυθεντική Κίνηση...

.

Από το πρόγραμμα του "Επαίτη":

Στάσου.

Τι ακούς; Τι βλέπεις; Τι αισθάνεσαι;

Υπάρχουν μνήμες; Εικόνες; Σκέψεις;

Σε καλώ να σταθείς. Εδώ. Μαζί μου.

Θεατής. Μάρτυρας. Άγκυρα.

«Είναι καλό ή κακό; Λίγο ή πολύ; Πλούσιο ή φτωχό;»

Έχει τόση αξία να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις;

Είναι αυτός ο τρόπος για να οριστεί το ωραίο;

Κι αν είναι αυτό το ωραίο είναι αυτό και το αυθεντικό;

Αυθεντική κίνηση (Authentic Movement) είναι η κίνηση που ξεπηδά από την εσωτερική κίνηση. Είναι μια πρακτική διαλόγου του συνειδητού με το ασυνείδητο.

Η πρακτική αυτή, άρχισε να εξελίσσεται την δεκαετία του ΄50 από την Mary Whitehouse και έχει τις ρίζες της στην «ψυχολογία του βάθους» του C.G. Jung. Πρόκειται για μια απλή φόρμα αυτό-διευθυνόμενης κίνησης, όπου ένας κινούμενος, συνήθως με κλειστά μάτια και με την προσοχή του στραμμένη προς τα έσω, κινείται εν τη παρουσία ενός τουλάχιστον μάρτυρα. Ο κινούμενος ακολουθεί μια παρόρμηση, μια αίσθηση, μια χειρονομία, μια εικόνα ή μνήμη και εξερευνά την διαδρομή μέσα από τον εσωτερικό του παρατηρητή, στο εδώ και τώρα. Ο μάρτυρας βλέπει, είναι παρών στην κινητική διαδρομή/εμπειρία του κινούμενου χωρίς να κρίνει, και στρέφει την προσοχή του κι αυτός στην δική του εσωτερική εμπειρία και επίγνωση. Η διαδικασία αυτή φέρνει στο προσκήνιο άγνωστες πλευρές του εαυτού που προϋπάρχουν μέσα στο ασυνείδητο και οι οποίες καθώς φωτίζονται ερχόμενες μέσα από την κίνηση στο συνειδητό, πραγματώνονται και στην πορεία, τους δίνεται η δυνατότητα να μετουσιωθούν. Από το ακατέργαστο, ωμό υλικό που αρχικά προκύπτει, σιγά σιγά αναδύεται η ατομική εσωτερική αυθεντία του κάθε ενός μας.

Η πρακτική της Αυθεντικής κίνησης σε μια παράσταση προτείνει στον θεατή ένα άλλο είδος θέασης. Ο θεατής καλείται να γίνει συμμέτοχος της διαδρομής που ακολουθεί ο performer, με το να στρέψει κι αυτός την προσοχή του, στην προσωπική εσωτερική του διαδρομή, που σηματοδοτούν οι αισθήσεις, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι εικόνες, οι μνήμες που αναδύονται μέσα του, μακριά από κριτικές, προβολές και απόψεις. Ο θεατής δεν «στέκεται» αντιμέτωπος με τον performer αλλά κοινωνούν και οι δυο μαζί μέσα από την διαπροσωπική και συλλογική σχέση που αναπτύσσεται.

(φωτογραφία από την παράσταση "Επαίτης")