γιόγκα - οι απαρχές της κίνησης (12)

.

Ενώ εκπνέεις,
αργά,
εστίασε στο
ολικό
άδειασμα.

Ενώ εισπνέεις,
αργά,
εστίασε στην
ολική
απορρόφηση.

Η εκπνοή ταξιδεύει μακρυά από εσένα.
Η εισπνοή έρχεται ευθεία σ' εσένα.
... και οι δυο δημιουργούν έναν κυματισμό
και ο κυματισμός, δημιουργεί τον χώρο,
διατρέχοντας κατά μήκος των μυών.
... το κύμα ολοκληρωτικά μακραίνει το σώμα, το ανοίγει, το εκτείνει.

Όλο το σώμα ανταποκρίνεται στην εκπνοή.
Δεν υπάρχει ένα κύτταρο, μια άρθρωση, ένας μυς
που να μην κινείται, να μην αγγίζεται, να μην καθαρίζει.

Στο τέλος της εκπνοής μείνε εντελώς άδειος...

.


Η εκπνοή
είναι ένα μέσο εξαγνισμού
είναι απίστευτα δυνατή,
απίστευτα ισχυρή.

Μπορεί να δημιουργήσει τόσο πολύ χώρο μέσα στο σώμα !

... ας την να ταξιδέψει,
άσε το σώμα να ανταποκριθεί.

.

γιόγκα - οι απαρχές της κίνησης (11)

.

Όταν ακούς την αναπνοή σου
δεν χρησιμοποιείς την δύναμη και την νόησή σου
αυτά τα χρησιμοποιείς κατά την διάρκεια της ημέρας
αυτά τώρα πρέπει να τα αφήσεις πίσω.

Για να ακούσεις την αναπνοή σου
χρειάζεσαι μια νέου τύπου νόηση
που δεν είναι επιθετική, είναι παρούσα
σε επαγρύπνηση
είναι μάρτυρας..

Επέτρεψε στην εκπνοή να ταξιδέψει έξω από το σώμα
μην αφήνεις τίποτα πίσω
μόνο άδειο, καθαρό έσω-χώρο.
Μην εξάπτεσαι, μην ενθουσιάζεσαι
μείνε απλά παρών, εκεί
και άσε την εκπνοή να κινείται,
αληθινά να βγαίνει από τους πνεύμονες.



Οι κινήσεις που δημιουργούνται από την εκπνοή
είναι τόσο λεπτοφυείς
δεν μπορείς να τις "κάνεις"
μπορείς μόνο να τις δεχτείς,
να τις λάβεις, και να τις καλωσορίσεις

Η αναπνοή δεν είναι στα "χέρια" σου.
Μπορείς να δημιουργήσεις τον χώρο,
και μετά ότι έρχεται μέσα είναι ένα δώρο..

.

Ο Pat Metheny για τον αυτοσχεδιασμό

.

Θεωρείστε μάστορας του αυτοσχεδιασμού. Είναι αυτό ένα γνώρισμα του χαρακτήρα σας που τροφοδοτείται από τη μουσική; Ή είστε από τους τύπους που ακολουθούσαν πάντα τις παρορμήσεις και το ένστικτό τους;

-Νομίζω ότι στη ζωή όλοι αυτοσχεδιάζουμε ως έναν βαθμό, απλώς υπάρχει μια μυθολογία σχετικά με τον αυτοσχεδιασμό στην τζαζ. Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο υπάρχει στην ταινία "Μεσάνυχτα και κάτι', όπου ένας θαυμαστής πλησιάζει τον Ντέξτερ Γκόρντον και του λέει ότι έπαιξε σαν θεός. Θα σας πω, όμως, το εξής: Εσείς τώρα μου κάνατε μια ερώτηση στα αγγλικά, που υποπτεύομαι ότι δεν είναι η μητρική σας γλώσσα, και φαντάζομαι ότι δεν σκεφτόσασταν "τώρα θα βάλω το ρήμα, μετά το ουσιαστικό κ.ο.κ.", όμως μου θέσατε μια ερώτηση πολύ όμορφα και είμαι σίγουρος ότι δεν την διαβάσατε όπως ακριβώς την είχατε γράψει, απλώς ξέρατε τι θέλατε να ρωτήσετε και το κάνατε. Έτσι είναι και όταν παίζεις μουσική, δεν είναι ζήτημα χαρακτήρα. Σημασία έχει το θέμα, το να έχεις κάτι να πεις, και όχι η διαδικασία. Στη νεότερη γενιά υπάρχει απίστευτη ευφράδεια στη μουσική έκφραση, αλλά όχι αρκετές ιστορίες. Αυτό που ψάχνω τώρα είναι να μου πει κάποιος κάτι που δεν ξέρω ήδη και αυτό είναι πολύ σπάνιο. Ο Χέρμπι Χάνκοκ, έχει τη δική του φωνή, ξέρεις τι θα ακούσεις όταν πας να τον δεις, αλλά συνθέτει τα πράγματα με νέο τρόπο κάθε φορά, αλλάζει τα δεδομένα της αφήγησης. Σου λέει μια ιστορία και σε βάζει στον κόσμο του. Αυτό λοιπόν, που έχει σημασία είναι να είναι κάποιος ενδιαφέρων, έτσι ώστε να σε γοητεύουν οι ιστορίες του, και όχι άψογος τεχνικά.

(απόσπασμα από συνέντευξη στο "έψιλον" της "ελευθεροτυπίας", 27/11/11, στον Γιώργο Νάστο)
.