"Μετά από πολύ ώρα σουλάτσο, κι αφού έψαξα κάμποσο στα τυφλά, έμαθα πως υπήρχαν τρία πλοία που ετοιμάζονταν για τρίχρονα ταξίδια - η Διαβολογυναίκα, ο Εκλεκτός Μεζές και το Πίκουοντ. Πόθε βγαίνει το όνομα Διαβολογυναίκα δεν ξέρω, οι λέξεις Εκλεκτός μεζές είναι ευκολονόητες, όσο για το Πίκουοντ σίγουρα θα θυμάστε πως ήταν το όνομα μιας ένδοξης φυλής από Ινδιάνους της Μασαχουσέτης, που έχουν εξαφανιστεί πια όπως οι αρχαίοι Μήδοι....
Ανεβαίνοντας στο Πίκουοντ, κοίταξα μια στιγμή ολόγυρα κι ύστερα αποφάσισα πως αυτό ήταν ακριβώς το πλοίο που ταίριαζε σε μας.
Μπορεί να έχεις δει πολλά αλλόκοτα καράβια στη ζωή σου, υποθέτω, μπρατσέρες κλασικές, του παλιού καιρού, τεράστιες γιαπωνέζικες τζόγκες, ολλαντέζικες γαλιότες και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά σου δίνω τον λόγο μου πως δεν είδες ποτέ ένα τόσο σπάνιο παλιό καράβι σαν τούτο-δω το σπάνιο παλιό Πίκουοντ. Ήταν πλοίο της παλιάς σχολής και μάλλον μικρό, με μια θωριά περασμένης εποχής, στολισμένο βαριά, σαν έπιπλο με νύχια στα πόδια. Χρόνια ψημένο και ξεθωριασμένο από τους τυφώνες και τις νηνεμίες όλων των ωκεανών... οι σεβάσμιες παρειές της πλώρης έμοιαζαν να έχουν γένια... τα κατάρτια του - φτιαγμένα κάπου στα παράλια της Ιαπωνίας, όπου, σε μια τρικυμία, χάθηκαν τα αρχικά του στη θάλασσα -, τα κατάρτια του ορθώνονταν αλύγιστα σαν τις ραχοκοκαλιές των τριών πανάρχαιων βασιλιάδων της Κολωνίας.. τα ωραία του καταστρώματα ήταν φαγωμένα και ρυτιδιασμένα, σαν την πέτρινη πλάκα που λατρεύουν οι προσκυνητές στον Καθεδρικό ναό του Κάντερμπερι όπου έχυσε το αίμα του ο Μπέκετ...
Εκτός όμως από όλες αυτές τις παμπάλαιες αρχαιολογίες του, είχαν μπει και νέες θαυμάσιες προσθήκες, σχετικές με την άγρια δουλειά που έκανε μισόν αιώνα, και παραπάνω... ήταν στολισμένο όπως ένας βάρβαρος Αιθίοπας αυτοκράτορας που το σβέρκο του βαραίνουν κρεμασίδια από φίλντισι που αστραποβολάει. Ήταν όλο τρόπαια. Σαν ένα κανιβαλικό σκάφος στολισμένο με τα σκαλιστά κόκαλα των εχθρών του... Θεωρώντας ανάξια την περιστροφική ρόδα για το αξιοσέβαστο πηδάλι του, στη θέση της είχε επιδεικτικά ένα δοιάκι, και τούτο το δοιάκι ήταν μια ενιαία μάζα, κομμένη με έναν τρόπο περίεργο από το στενόμακρο κάτω σαγόνι του κληρονομικού του εχθρού. Ο τιμονιέρης που κυβερνούσε με αυτό το δοιάκι σε μια τρικυμία ένιωθε σαν τον Τάταρο την ώρα που συγκρατεί το ζωηρό του άλογο αρπάζοντάς το από τη μασέλα του. Ένα σκάφος επιβλητικό, αλλά, δεν ξέρω πως, πολύ μελαγχολικό! Όλα τα επιβλητικά πράγματα έχουν το άγγιγμα της μελαγχολίας."
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου