Χωρίς αναισθησιολόγους για δεύτερη μέρα ο Νομός Λασιθίου
Πριν από 37 δευτερόλεπτα
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Αυθεντική κίνηση με την Leslie French
.
Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ
ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΕΝΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Σάββατο 31 Οκτωβρίου & Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009, 10 πμ - 6:00 μμ, Αθήνα
Μια μοναδική ευκαιρία
με την LESLIE FRENCH, διεθνώς αναγνωρισμένη δασκάλα κίνησης
Για Ηθοποιούς, Σκηνοθέτες, Χορευτές, Χορογράφους, Καλλιτέχνες και όλους όσους επιθυμούν να εμβαθύνουν στην δημιουργική τους διαδικασία
Η Αυθεντική Κίνηση είναι μια πρακτική παρουσίας.
Το σχήμα είναι απλό και η εμπειρία βαθιά.
Σε αυτό το workshop, θα επεκτείνουμε τα αρχικά σχήματα για να ερευνήσουμε, να διεργαστούμε και να βιώσουμε, κείμενο και κίνηση παρουσία του άλλου. Θα δουλέψουμε με προσαρμοσμένα σχήματα για να βρούμε την αληθινή φωνή του κειμένου, ακολουθώντας «την αναγκαιότητα που το κινεί» και συνειδητοποιώντας τι αυτό φέρει.
Εμβαθύνοντας στην επίγνωση, θα ασχοληθούμε με το σώμα και τους χώρους του, όπου παράγεται ήχος. Οι ανάγκες όσων συμμετέχουν και οι προσωπικές τους κατευθύνσεις θα διευρύνουν την εξερεύνησή μας, εξελίσσοντας και εκλεπτύνοντας την μορφή της πρακτικής.
Η Leslie French είναι καθηγήτρια κίνησης στο Theatre School of George Brown College του Τορόντο και αυτή την εποχή εργάζεται για το Stratford Shakespeare Festival του Καναδά. Μελετά και εξασκεί την Αυθεντική Κίνηση πάνω από είκοσι χρόνια και την διδάσκει σε ηθοποιούς, χορευτές και άλλους καλλιτέχνες. Μετά από σπουδές χορού σύμφωνα με την παράδοση της Mary Wigman, συμμετείχε σε ομάδες Αυθεντικής Κίνησης με την Janet Adler και συνεχίζει να μετέχει στο Masterclass of Embodied Practice: Syntonics and Authentic Movement με την Judith Koltai και άλλους καλλιτέχνες του θεάτρου. Η Leslie ήταν ιδρυτικό μέλος του Cassandra Project, μιας performance που βασίζεται στην έρευνα της κίνησης. H Αυθεντική Κίνηση ήταν ζωτικό μέρος αυτής της έρευνας.
Το workshop θα υποστηριχτεί από την Ελένη Λεβίδη, MS, ADTR, LPC, ψυχοθεραπεύτρια προσέγγισης C.G. Jung, κλινικό και εποπτικό μέλος της Ακαδημίας Χοροθεραπευτών Αμερικής, και ιδρύτρια τετραετούς πιλοτικού εκπαιδευτικού προγράμματος στην Αυθεντικη Κίνηση.
Πληροφορίες - Εγγραφές: contactiongr@gmail.com
ή Δέσποινα Χατζηπαυλίδου (+30) 6932 996876, Ελλάδα
Κόστος: 235€ ή 210€ εφόσον το σεμινάριο εξοφληθεί μέχρι τις 5/10
Λήξη προθεσμίας εγγραφής: 12 Οκτωβρίου
Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι αυστηρά περιορισμένος
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Μάθηματα Contact Improvisation και Αυτοσχεδιασμού
.
Μάθηματα Contact Improvisation και Αυτοσχεδιασμού
Με την Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Με την Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Στο contact improvisation "ο νους κυλά και ταξιδεύει μαζί με το σώμα... τα όριά μας αλλάζουν και το σώμα μας μεταμορφώνεται σε ένα εκφραστικό εργαλείο που μαζί με τον παρτενέρ μας, πλάθει και σχηματίζει αναπάντεχες μορφές που μας εκπλήσσουν". Al Wunder
Στοχεύοντας σε ένα σώμα που μπορεί να "βλέπει", να "αγγίζει", να "ακούει" και να "μιλά", χρησιμοποιούμε την τεχνική του contact improvisation, αλλά και στοιχεία από την authentic movement, το body mind centering, την γιόγκα, καθώς και τεχνικές θεατρικού αυτοσχεδιασμού, έτσι ώστε να αφυπνίσουμε το σώμα και την αντίληψη που έχουμε γι' αυτό. Ακολουθούμε ασκήσεις που δυναμώνουν το κέντρο μας και μας βοηθούν να ανοίξουμε την ενέργειά μας στον χώρο και στους άλλους. Μέσα από την επίγνωση της αναπνοής μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε το σώμα μας και τις παρορμήσεις που το διαπερνούν στο παρόν. Ερχόμαστε σε επαφή σώμα με σώμα και εξερευνούμε τις φυσικές δυνάμεις που επηρεάζουν την καθημερινή μας κίνηση. Η συγχρονικότητα, η συναίσθηση, η συνάντηση, η αντιπαράθεση, η διεκδίκηση, η έλξη, η απώθηση, η ορμή, η συνεργασία, η υποστήριξη, η φροντίδα... είναι θέματα που προκύπτουν από αυτήν την εξερεύνηση. Καλλιεργώντας την αποδοχή και την ελευθερία, διευρύνουμε τα όριά μας και εμπιστευόμαστε το ιδιαίτερο προσωπικό υλικό που προκύπτει, έτσι ώστε να ανάγουμε την σωματική επικοινωνία σε τέχνη.
Βιογραφικό: Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορεύτρια αυτοσχεδιασμού και δασκάλα του contact improvisation. Σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή του Λυκούργου Σταυράκου και στην συνέχεια υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή. Ασκήθηκε στο σύγχρονο θέατρο και τον αυτοσχεδιασμό από την Ρούλα Πατεράκη, και με την Μίρκα Γιεμεντζάκη μελέτησε την σχέση σώματος και φωνής. Δουλεύει με το contact improvisation, την authentic movement, και τον κινητικό αυτοσχεδιασμό από το 1998 με μαθήματα και σεμινάρια των: Χριστίνα Κλεισιούνη, Nita Little, Ελένη Λεβίδη, Kitt Jonshon, Andrew Harwood, Ka Rustler, Mairy Prestige κ.ά. και με παραστάσεις κινητικού αυτοσχεδιασμού και Αυθεντικής κίνησης που δημιουργεί με την ομάδα "3=4". Έχει δουλέψει στον κινηματογράφο και το θέατρο. Συνεργάζεται με την ομάδα "Nova Melancholia" και παίζει στις παραστάσεις: "Περιγραφή Μάχης", "Οφηλία/Lego", "Αηδίασμα" (Σύστημα Αθήνα 2008), "Walter Benjamin: Θέσεις για την φιλοσοφία της ιστορίας" και "Habemus Papam, Walter..." για το Φεστιβάλ Αθηνών 2009. Εκπαιδεύεται στην authentic movement από την Ελένη Λεβίδη. Διδάσκει C.I. σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες.
Το μάθημα απευθύνεται σε ερασιτέχνες, επαγγελματίες της κίνησης και ηθοποιούς.
Έναρξη μαθημάτων την 1η Οκτώβρη.
Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη, ώρα: 20.30-22.30, στη σχολή χορού "Χάρις Ανταχοπούλου", Καπ. Πετρούτσου 5-7, (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι).
Τηλ. Επικοινωνίας: 6932996876
e-mail: desapoin@otenet.gr , contactiongr@gmail.com
Βιογραφικό: Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορεύτρια αυτοσχεδιασμού και δασκάλα του contact improvisation. Σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή του Λυκούργου Σταυράκου και στην συνέχεια υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήρι του Άκη Δαβή. Ασκήθηκε στο σύγχρονο θέατρο και τον αυτοσχεδιασμό από την Ρούλα Πατεράκη, και με την Μίρκα Γιεμεντζάκη μελέτησε την σχέση σώματος και φωνής. Δουλεύει με το contact improvisation, την authentic movement, και τον κινητικό αυτοσχεδιασμό από το 1998 με μαθήματα και σεμινάρια των: Χριστίνα Κλεισιούνη, Nita Little, Ελένη Λεβίδη, Kitt Jonshon, Andrew Harwood, Ka Rustler, Mairy Prestige κ.ά. και με παραστάσεις κινητικού αυτοσχεδιασμού και Αυθεντικής κίνησης που δημιουργεί με την ομάδα "3=4". Έχει δουλέψει στον κινηματογράφο και το θέατρο. Συνεργάζεται με την ομάδα "Nova Melancholia" και παίζει στις παραστάσεις: "Περιγραφή Μάχης", "Οφηλία/Lego", "Αηδίασμα" (Σύστημα Αθήνα 2008), "Walter Benjamin: Θέσεις για την φιλοσοφία της ιστορίας" και "Habemus Papam, Walter..." για το Φεστιβάλ Αθηνών 2009. Εκπαιδεύεται στην authentic movement από την Ελένη Λεβίδη. Διδάσκει C.I. σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες.
Το μάθημα απευθύνεται σε ερασιτέχνες, επαγγελματίες της κίνησης και ηθοποιούς.
Έναρξη μαθημάτων την 1η Οκτώβρη.
Κάθε Δευτέρα και Πέμπτη, ώρα: 20.30-22.30, στη σχολή χορού "Χάρις Ανταχοπούλου", Καπ. Πετρούτσου 5-7, (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι).
Τηλ. Επικοινωνίας: 6932996876
e-mail: desapoin@otenet.gr , contactiongr@gmail.com
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Δημήτρης Πικιώνης: "Συναισθηματική Τοπιογραφία"
.
"Περπατώντας επάνω σε τούτη τη γη, η καρδιά μας χαίρεται με την πρώτη χαρά του νηπίου την κίνησή μας μέσα στο χώρο της πλάσης, την αλληλοδιάδοχη τούτη καταστροφή κι αποκατάσταση της ισορροπίας που είναι η περπατησιά. (* Ο Rodin, αναλύοντας την ανθρώπινη περπατησιά, καταλήγει με θαυμασμό: "Ο άνθρωπος είναι ένας ναός που βαδίζει").
Χαίρεται το προχώρημα του κορμιού επάνω απ' την ανάγλυφη τούτη ταινία που είναι το έδαφος. Και το πνεύμα μας ευφραίνεται από τους άπειρους συνδυασμούς των τριών διαστάσεων του Χώρου, που μας συντυχαίνουν και αλλάζουν στο κάθε μας βήμα γύρω μας, και που το πέρασμα ακόμα ενός συννέφου ψηλά εις τον ουρανό είναι ικανό να τους μεταβάλλει.
Προσπερνούμε δίπλα σε τούτο το βράχο, στον κορμό του δέντρου ή κάτω από τούτο το θύσανο της φυλλωσιάς του.
Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος, απάνω εις τα κυρτώματά του, τους γηλόφους, τα όρη ή βαθιά μέσα στις κοιλάδες.
Χαιρόμαστε την επίπεδη έκταση της πεδιάδος, μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας.
Το έρημο τούτο μονοπάτι είναι απείρως ανώτερο από τις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων. Γιατί με την κάθε πτυχή του, με τις καμπές του, τις άπειρες εναλλαγές της προοπτικής του χώρου που παρουσιάζει, μας μαθαίνει τη θεία υπόσταση της ατομικότητας της υποταγμένης εις την αρμονία του Όλου.
Μελετούμε το πνεύμα που αναδίδεται απ' τους τόπους.
Εδώ το έδαφος είναι σκληρό, πετρώδες, απότομο, το χώμα ξερό. Εκεί η γη επίπεδη. Νερό αναβλύζει μέσα από τα βρύα.
Εδώ οι πνοές, το ύψος και η σύσταση του εδάφους μας αναγγέλλουν τη γειτνίαση της θάλασσας.
Εκεί θάλλει πλούσια χλωρίδα, η ακρότατη τούτη τελείωση της πλαστικής διαμόρφωσης του εδάφους, που ξέρει να εναρμονίζει το έντυμά της με το ρυθμό των εποχών.
Εδώ οι φυσικές δυνάμεις, η γεωμετρία της γης, η ποιότητα του φωτός και του αιθέρα, προσδιορίζουν τούτο τον τόπο για κοιτίδα πολιτισμού.
Εκεί μυστηριώδεις αναθυμιάσεις αναδίνονται, θαρρείς, από τη γη... Ο γκρεμνός αυτός σου προκαλεί δέος. Το σπήλαιο τούτο είναι κατοικία μυστηριωδών πνευμάτων, υπερφυσικών δυνάμεων. Είναι οι σεβάσμιοι πανάρχαιοι τόποι λατρείας... Εμπρός εις την αρχέγονη εικόνα της Γης οπού κρατούνε, η ψυχή δέχεται ένα μυστικό τίναγμα, όπως ο ραβδοσκόπος στην αόρατη παρουσία του υπόγειου νάματος...
Το φως έπλασε τούτο τον Κόσμο. Το φως τον συντηρεί και τον γονιμοποιεί.
Αυτό μας τον φανερώνει στα υλικά μας μάτια, για να τον φωτίσει το φως της ψυχής μας...
Επάνω από την ακίνητη (*Ακίνητη σχετικά, γιατί και τούτη πάσχει, επηρεάζεται, κινείται αντανακλαστικά, εξαιτίας της κινήσεως του φωτός και του αιθέρος γύρω της.) τούτη γεωμετρία της γης, είναι το αεικίνητο Κράτος του Αιθέρος και του Φωτός.
Γυρνάει το άστρο της Ζωής, έρχεται, φεύγει και γίνεται ημέρα και νύχτα.
Πλησιάζει τη γη, μακραίνει και γίνεται καύμα ή ψύχος, όμβρος ή ξηρασία, αιθρία ή ζόφος, νεφέλη, βροχή ή άνεμος.
Και η ανθρώπινη ψυχή χαίρεται την κινούμενη τούτη γεωμετρία του αιθέρος και του φωτός, που είναι οι εποχές. Το Φως την ευφραίνει, ο άπειρος κόσμος των Μορφών και του Χρώματος.
Μελετάει το πνεύμα των Ωρών, την απόκλιση των ακτίνων, το μήκος της σκιάς. Την κράση των όμβρων και της ξηρασίας, του καύματος και του ψύχους (*Για τη συναισθηματική μας φύση, η σύλληψη της "ύλης" δεν είναι ανεξάρτητη από τη θερμοκρασία και την κράση της ατμόσφαιρας, από την ένταση και την ποιότητα του φωτός. Έτσι για να μιλήσω μόνο για "φυσικά" παραδείγματα. Ο χώρος είναι για το συναίσθημα μικρότερος στη ζέστη και μεγαλύτερος στο κρύο. Το βάρος της ύλης είναι μεγαλύτερο στη ζέστη. Το σχήμα, οξύτερο στο κρύο.), τους σχηματισμούς των νεφών.
Μα περισσότερο απ' όλα μ' αρέσει να βλέπω σήμερα, κατ' απ' το φως τούτο της χειμωνιάτικης ευδίας, το θέαμα του εδάφους. Πετρώματα που θεϊκές δυνάμεις τα έπλασαν, βράχοι, συντρίμια βράχων και πέτρες, η απειράριθμη όπως τ' άστρα σκόνη του γόνιμου χώματος...
Σκύβω και πιάνω ένα λιθάρι. Το χαϊδεύω με το βλέμμα, με το χέρι. Είναι ασβεστόλιθος γκρίζος. Η φωτιά εμόρφωσε το θεϊκό σχήμα του, τα ύδατα τον διέπλασαν, του εχάρισαν το λεπτό τούτο ρούχο της αργίλλου, αλλού άσπρο, αλλού ερυθροκίτρινο του σιδήρου.
Τον στριφογυρίζω μέσα στα χέρια μου, μελετάω την αρμονία του διαγράμματός του.
Χαίρουμαι τα ισοζυγιάσματα τούτα των εξοχών και των εσοχών. Τα ισορροπήματα του φωτός και της σκιάς.
Χαίρουμαι απάνω του την πλήρωση των οικουμενικών εκείνων νόμων που, όπως έλεγε ο Γκαίτε, θα μας έμεναν άγνωστοι αν δεν τους ξεσκέπαζε στον ποιητή και τον καλλιτέχνη η αίσθηση του ωραίου.
Αληθινά συλλογιούμαι, ω ασβεστόλιθε, πως από τον καιρό που η διάπυρη μάζα του πλανήτη αυτού που πατούμε ξεπετάχθηκε από το Άστρο του Ήλιου, στρυφογυρίζοντας ωσάν δαχτύλιος γύρω του, κι έπειτα, όταν άρχισε να συμπυκνώνεται στη σφαίρα μας, στοχάζομαι πως δεν ήταν τυχαία η θέση που πήρες μέσα στη μάζα του, μα πως η Αρμονία του Παντός, αυτή που καθόρισε την απόκληση του άξονός του, αυτή σου έταξε τούτο τον τόπο για πατρίδα του πνευματικότατου σχήματός σου κάτω από έναν αιθέρα κι ένα φως ισάξιά σου πνευματικά.
Μα ο χορός των ατόμων σου, που τον κυβερνά ο Αριθμός, πλάττει τα μόριά σου κατά το Νόμο της Ατομικότητάς σου.
Δουλεύεις έτσι εις το διττό τούτο Νόμο της παγκόσμιας και της ατομικής Αρμονίας. Μέσα στη φαντασία μου μεγαλώνεις.
Οι πλευρές σου γίνονται πλαγιές, ακρώρειες, κλιτείς, γκρεμνοί επιβλητικοί.
Τα χάσματά σου είναι σπηλιές, όπου από τις σχισμάδες του ρόδινου βράχου ρέει σιγηλόν ύδωρ.
Μέσα εις το Μέρος κρύβεις το Όλον. Και το Όλον είναι το Μέρος.
...
Αλλ' ώ αριθμέ παντοκράτορα, τι μυστικές σχέσεις ιδρύεις σήμερα ανάμεσα στη γεωμετρία της πλάσης και τον κρυστάλλινο τούτον αιθέρα που αφήνει να έρθει ως εμάς η άδολη ουσία του θείου φωτός;
Το φως των άλλων ημερών δεν είναι, όχι, όπως αυτής της αιθρίας του φθινοπώρου. Ένα ανεκδιήγητο μυστήριο φωτίζει σήμερα την πλάση.
Γιατί οι θύσανοι των νεφών σκίζονται εκεί ψηλά εις τον γλαυκόν αιθέρα; ενώ διάφανοι, απαλοί πέπλοι σκεπάζουν τις κορφές των ορέων; Τι διηγούνται οι μυριάδες αυτές λόγχες της χλόης που σχίζουν το υγρό σκοτεινό χώμα και είναι ως φωνές που έρχονται από τα περασμένα ή ως ψυχές που ανεβαίνουν από το βασίλειο του Άδη;
Και τα τραχιά τούτα λιθάρια, άλλα ολόασπρα, άλλα γλαυκά ή ρόδινα, και τα κομμάτια των αγγείων που είναι κατεσπαρμένη η χλόη; (*Ανεξήγητη σχέση αντιθέσεων και συγγενειών δένει το χλωρό τούτο πράσινο και το ερυθρό χώμα με τα δυο χρώματα των αρχαίων αγγείων, το ερυθρό και το μαύρο.)
Μυστηριώδεις αντηχούν εις τον λεπτό, αραιωμένο αιθέρα οι φωνές των παιδιών που παίζουν και το λάλημα του αλέκτορος. Χαίνουν όπως στόματα τραγικών προσωπίδων τα ξερά πηγάδια και εντείνουν το συναίσθημα του Χώρου.
Διαστέλλεται η επιδερμίδα στη θέρμη των ακτίνων.
Συστέλλεται εις τον παγωμένον αέρα της Σκιάς. Γλυκιές προσπαίζουν οι αύρες με τα στελέχη της χλόης και των ασφοδέλων, που τους τρέφει ο πικρός πράσινος χυμός. (*Τις ώρες τούτες το σχήμα και η κίνηση παίρνουν μια παράξενη στατικόττητα. Η κατακόρυφη, η οριζόντια, η πλάγια, το σημείο, παίρνουν, νομίζεις, μιαν υπόσταση "εις το τετράγωνο".)
Ένα κρυφό μυστήριο δένει την ώρα τούτη και το Φως της με τη χρυσή δορά του αγρινιού, με τους έλικες των κεράτων και το μαλλί των προβάτων αυτών που περνούν, που έχει το χρώμα του κιτρινισμένου από την πολυκαιρία μαρμάρου ή είναι μαύρο όπως η σκιά του σκοτεινού βράχου.
Ποιο τάχα μυστήριο του Χρόνου ένωσε η ώρα τούτη με το μυστήριο του Χώρου; Ποια ασυμφιλίωτα στοιχεία συνάρμοσε; Παντού όπου κοιτάξεις θα δεις διπρόσωπες ερμές αντιθέσεων... Εμπρός σε τόσο μυστήριο, η ψυχή δεν έχει ανάγκη από εξήγηση:
Όταν η φύση εντείνει το μυστήριό της, η ψυχή πάσχει, και εις το βάθος τούτου του πάθους είναι η κατανόηση...
Είναι σε μια τέτοιαν ώρα που το μυστήριό σου μου ξεσκεπάζεται, ω δωρικέ κίονα. Τώρα εννοώ. Όταν εντύνεσαι με την"ένταση", δεν είναι μόνο για να πληρώσεις τους στατικούς νόμους, προεκτείνοντας την ευαισθησία της φύσης εις το σχήμα της τέχνης. Οι κοιλότητες των ραβδώσεών σου δεν έχουν μόνο λόγο να ισομοιράσουν το φως, εισάγοντας φως μέσα στη σκιά και σκιά στο φως, ώστε ο τόνος σου να ενωθεί με τον τόνο του ουρανού απάνωθέ σου και του βράχου τούτου επάνω εις τον οποίο υψώνεσαι...
Μα δε μου φαντάζεις μόνο ωσάν ένα έμψυχο ον που, διψώντας από ένωσην, στρέφεσαι γύρω στον άξονά σου, και οι ραβδώσεις σου είναι ως όμματα που εις τα κοίλα των θέλουν να σγκρατήσουν, στην περιστροφή τούτη αυτό που πέρασε κια ανυπομονούν ν' ατενίσουν αυτό που έρχεται...
Πολύ περισσότερο, η ώρα τούτη μου δείχνει πως αν πραγματώνεις την ένωση τούτη, είναι για να προεκτείνεις και να συνοψίσεις μέσα σου, σ' ένα σχήμα τέχνης ομόλογο της φύσης, την κορύφωση τούτη του τραγικού μυστηρίου.
Ναι, ανεξιχνίαστη σχέση ενώνει τις πέτρες τούτες και το πικρό χορτάρι, την πράσινη τούτη σκιά, τις φωνές που σκίζουν τον αγέρα, τις πνοές του Νότου και τους σχισμένους θύσανους των νεφών, όλο το τραγικό τούτο κι ωσάν από ασυμβίβαστες αντιθέσεις συντεθειμένο Μυστήριο, με την εξίσωση των ραβδώσεών του...
Δεν είναι και σένα το σχήμα σου συντεθειμένο από αρμονίες ασυμφιλίωτων αντιθέσεων;
...
Αλλά τη χειμερινή τούτη ώρα στοχάζομαι εσένα, ω δωρικό κυμάτιο, που αιωρείς την αυστηρή μουσική του σχήματός σου εκεί ψηλά εις την ακρόπολη, επάνω από τους ακροτόμους βράχους της και το αργιλλώδες πεδίον το ελαιόφυτον.
Στοχάζομαι το χειμερινό φως που χτυπάει απάνω εις τις αρμονικές κυρτώσεις σου, τη νεοσσιά εκείνη της κρύας σκιάς που είναι η σκοτία σου...
Είναι τρομερή η αυστηρότητα, η οξύτητα και η ευαισθησία της κατατομής σου της συντεθειμένης από την αρμονία του μαθηματικού σχήματος...
Βλέπω οραματίζομαι αυτούς που σε έπλασαν...
...
Αλλά ποιός δύναται τώρα να καλέσει εις τη θύμηση όλα τα πνεύματα των ωρών του Ενιαυτού και της Ημέρας;
Τα πνεύματα της Πρωίας και του Απογεύματος, της Μεσημβρίας και των Δειλινών;
Τις μέρες του Θέρους και της Ανοίξεως, τις αιθρίες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα;
Τις μέρες που πνέει ο Βορράς ή ο Νότος, ο Απηλιώτης ή αι Ετησίαι;
Για να ιδούμε τα πάθη και τις μεταμορφώσεις του Σχήματος και του Χώρου μέσα εις το πνεύμα του Χρόνου;
Αλλά τι βλάπτει αν το συναισθηματικό τούτο ημερολόγιο είναι ελλιπές;
Δε θα έφτανε αν, από τη θεώρηση τούτου, γινόταν φανερή η Αρχή που μου φαίνεται πως η Φύση θέλει να μας διδάξει:
Πως τίποτα δεν υπάρχει μόνο του αλλά τα πάντα είναι μέρος μιας καθολικής Αρμονίας. Όλα διαπερνούν το ένα τ' άλλο και πάσχουν και μεταβάλλονται το ένα από τ' άλλο. Και δεν μπορείς να συλλάβεις το ένα παρά μέσον των άλλων..."
Από τα "Κείμενα" του Δημήτρη Πικιώνη των εκδόσεων Μ.Ι.Ε.Τ.. Όλοι οι πίνακες είναι του ίδιου.
.
"Περπατώντας επάνω σε τούτη τη γη, η καρδιά μας χαίρεται με την πρώτη χαρά του νηπίου την κίνησή μας μέσα στο χώρο της πλάσης, την αλληλοδιάδοχη τούτη καταστροφή κι αποκατάσταση της ισορροπίας που είναι η περπατησιά. (* Ο Rodin, αναλύοντας την ανθρώπινη περπατησιά, καταλήγει με θαυμασμό: "Ο άνθρωπος είναι ένας ναός που βαδίζει").
Χαίρεται το προχώρημα του κορμιού επάνω απ' την ανάγλυφη τούτη ταινία που είναι το έδαφος. Και το πνεύμα μας ευφραίνεται από τους άπειρους συνδυασμούς των τριών διαστάσεων του Χώρου, που μας συντυχαίνουν και αλλάζουν στο κάθε μας βήμα γύρω μας, και που το πέρασμα ακόμα ενός συννέφου ψηλά εις τον ουρανό είναι ικανό να τους μεταβάλλει.
Προσπερνούμε δίπλα σε τούτο το βράχο, στον κορμό του δέντρου ή κάτω από τούτο το θύσανο της φυλλωσιάς του.
Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος, απάνω εις τα κυρτώματά του, τους γηλόφους, τα όρη ή βαθιά μέσα στις κοιλάδες.
Χαιρόμαστε την επίπεδη έκταση της πεδιάδος, μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας.
Το έρημο τούτο μονοπάτι είναι απείρως ανώτερο από τις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων. Γιατί με την κάθε πτυχή του, με τις καμπές του, τις άπειρες εναλλαγές της προοπτικής του χώρου που παρουσιάζει, μας μαθαίνει τη θεία υπόσταση της ατομικότητας της υποταγμένης εις την αρμονία του Όλου.
Μελετούμε το πνεύμα που αναδίδεται απ' τους τόπους.
Εδώ το έδαφος είναι σκληρό, πετρώδες, απότομο, το χώμα ξερό. Εκεί η γη επίπεδη. Νερό αναβλύζει μέσα από τα βρύα.
Εδώ οι πνοές, το ύψος και η σύσταση του εδάφους μας αναγγέλλουν τη γειτνίαση της θάλασσας.
Εκεί θάλλει πλούσια χλωρίδα, η ακρότατη τούτη τελείωση της πλαστικής διαμόρφωσης του εδάφους, που ξέρει να εναρμονίζει το έντυμά της με το ρυθμό των εποχών.
Εδώ οι φυσικές δυνάμεις, η γεωμετρία της γης, η ποιότητα του φωτός και του αιθέρα, προσδιορίζουν τούτο τον τόπο για κοιτίδα πολιτισμού.
Εκεί μυστηριώδεις αναθυμιάσεις αναδίνονται, θαρρείς, από τη γη... Ο γκρεμνός αυτός σου προκαλεί δέος. Το σπήλαιο τούτο είναι κατοικία μυστηριωδών πνευμάτων, υπερφυσικών δυνάμεων. Είναι οι σεβάσμιοι πανάρχαιοι τόποι λατρείας... Εμπρός εις την αρχέγονη εικόνα της Γης οπού κρατούνε, η ψυχή δέχεται ένα μυστικό τίναγμα, όπως ο ραβδοσκόπος στην αόρατη παρουσία του υπόγειου νάματος...
Το φως έπλασε τούτο τον Κόσμο. Το φως τον συντηρεί και τον γονιμοποιεί.
Αυτό μας τον φανερώνει στα υλικά μας μάτια, για να τον φωτίσει το φως της ψυχής μας...
Επάνω από την ακίνητη (*Ακίνητη σχετικά, γιατί και τούτη πάσχει, επηρεάζεται, κινείται αντανακλαστικά, εξαιτίας της κινήσεως του φωτός και του αιθέρος γύρω της.) τούτη γεωμετρία της γης, είναι το αεικίνητο Κράτος του Αιθέρος και του Φωτός.
Γυρνάει το άστρο της Ζωής, έρχεται, φεύγει και γίνεται ημέρα και νύχτα.
Πλησιάζει τη γη, μακραίνει και γίνεται καύμα ή ψύχος, όμβρος ή ξηρασία, αιθρία ή ζόφος, νεφέλη, βροχή ή άνεμος.
Και η ανθρώπινη ψυχή χαίρεται την κινούμενη τούτη γεωμετρία του αιθέρος και του φωτός, που είναι οι εποχές. Το Φως την ευφραίνει, ο άπειρος κόσμος των Μορφών και του Χρώματος.
Μελετάει το πνεύμα των Ωρών, την απόκλιση των ακτίνων, το μήκος της σκιάς. Την κράση των όμβρων και της ξηρασίας, του καύματος και του ψύχους (*Για τη συναισθηματική μας φύση, η σύλληψη της "ύλης" δεν είναι ανεξάρτητη από τη θερμοκρασία και την κράση της ατμόσφαιρας, από την ένταση και την ποιότητα του φωτός. Έτσι για να μιλήσω μόνο για "φυσικά" παραδείγματα. Ο χώρος είναι για το συναίσθημα μικρότερος στη ζέστη και μεγαλύτερος στο κρύο. Το βάρος της ύλης είναι μεγαλύτερο στη ζέστη. Το σχήμα, οξύτερο στο κρύο.), τους σχηματισμούς των νεφών.
Μα περισσότερο απ' όλα μ' αρέσει να βλέπω σήμερα, κατ' απ' το φως τούτο της χειμωνιάτικης ευδίας, το θέαμα του εδάφους. Πετρώματα που θεϊκές δυνάμεις τα έπλασαν, βράχοι, συντρίμια βράχων και πέτρες, η απειράριθμη όπως τ' άστρα σκόνη του γόνιμου χώματος...
Σκύβω και πιάνω ένα λιθάρι. Το χαϊδεύω με το βλέμμα, με το χέρι. Είναι ασβεστόλιθος γκρίζος. Η φωτιά εμόρφωσε το θεϊκό σχήμα του, τα ύδατα τον διέπλασαν, του εχάρισαν το λεπτό τούτο ρούχο της αργίλλου, αλλού άσπρο, αλλού ερυθροκίτρινο του σιδήρου.
Τον στριφογυρίζω μέσα στα χέρια μου, μελετάω την αρμονία του διαγράμματός του.
Χαίρουμαι τα ισοζυγιάσματα τούτα των εξοχών και των εσοχών. Τα ισορροπήματα του φωτός και της σκιάς.
Χαίρουμαι απάνω του την πλήρωση των οικουμενικών εκείνων νόμων που, όπως έλεγε ο Γκαίτε, θα μας έμεναν άγνωστοι αν δεν τους ξεσκέπαζε στον ποιητή και τον καλλιτέχνη η αίσθηση του ωραίου.
Αληθινά συλλογιούμαι, ω ασβεστόλιθε, πως από τον καιρό που η διάπυρη μάζα του πλανήτη αυτού που πατούμε ξεπετάχθηκε από το Άστρο του Ήλιου, στρυφογυρίζοντας ωσάν δαχτύλιος γύρω του, κι έπειτα, όταν άρχισε να συμπυκνώνεται στη σφαίρα μας, στοχάζομαι πως δεν ήταν τυχαία η θέση που πήρες μέσα στη μάζα του, μα πως η Αρμονία του Παντός, αυτή που καθόρισε την απόκληση του άξονός του, αυτή σου έταξε τούτο τον τόπο για πατρίδα του πνευματικότατου σχήματός σου κάτω από έναν αιθέρα κι ένα φως ισάξιά σου πνευματικά.
Μα ο χορός των ατόμων σου, που τον κυβερνά ο Αριθμός, πλάττει τα μόριά σου κατά το Νόμο της Ατομικότητάς σου.
Δουλεύεις έτσι εις το διττό τούτο Νόμο της παγκόσμιας και της ατομικής Αρμονίας. Μέσα στη φαντασία μου μεγαλώνεις.
Οι πλευρές σου γίνονται πλαγιές, ακρώρειες, κλιτείς, γκρεμνοί επιβλητικοί.
Τα χάσματά σου είναι σπηλιές, όπου από τις σχισμάδες του ρόδινου βράχου ρέει σιγηλόν ύδωρ.
Μέσα εις το Μέρος κρύβεις το Όλον. Και το Όλον είναι το Μέρος.
...
Αλλ' ώ αριθμέ παντοκράτορα, τι μυστικές σχέσεις ιδρύεις σήμερα ανάμεσα στη γεωμετρία της πλάσης και τον κρυστάλλινο τούτον αιθέρα που αφήνει να έρθει ως εμάς η άδολη ουσία του θείου φωτός;
Το φως των άλλων ημερών δεν είναι, όχι, όπως αυτής της αιθρίας του φθινοπώρου. Ένα ανεκδιήγητο μυστήριο φωτίζει σήμερα την πλάση.
Γιατί οι θύσανοι των νεφών σκίζονται εκεί ψηλά εις τον γλαυκόν αιθέρα; ενώ διάφανοι, απαλοί πέπλοι σκεπάζουν τις κορφές των ορέων; Τι διηγούνται οι μυριάδες αυτές λόγχες της χλόης που σχίζουν το υγρό σκοτεινό χώμα και είναι ως φωνές που έρχονται από τα περασμένα ή ως ψυχές που ανεβαίνουν από το βασίλειο του Άδη;
Και τα τραχιά τούτα λιθάρια, άλλα ολόασπρα, άλλα γλαυκά ή ρόδινα, και τα κομμάτια των αγγείων που είναι κατεσπαρμένη η χλόη; (*Ανεξήγητη σχέση αντιθέσεων και συγγενειών δένει το χλωρό τούτο πράσινο και το ερυθρό χώμα με τα δυο χρώματα των αρχαίων αγγείων, το ερυθρό και το μαύρο.)
Μυστηριώδεις αντηχούν εις τον λεπτό, αραιωμένο αιθέρα οι φωνές των παιδιών που παίζουν και το λάλημα του αλέκτορος. Χαίνουν όπως στόματα τραγικών προσωπίδων τα ξερά πηγάδια και εντείνουν το συναίσθημα του Χώρου.
Διαστέλλεται η επιδερμίδα στη θέρμη των ακτίνων.
Συστέλλεται εις τον παγωμένον αέρα της Σκιάς. Γλυκιές προσπαίζουν οι αύρες με τα στελέχη της χλόης και των ασφοδέλων, που τους τρέφει ο πικρός πράσινος χυμός. (*Τις ώρες τούτες το σχήμα και η κίνηση παίρνουν μια παράξενη στατικόττητα. Η κατακόρυφη, η οριζόντια, η πλάγια, το σημείο, παίρνουν, νομίζεις, μιαν υπόσταση "εις το τετράγωνο".)
Ένα κρυφό μυστήριο δένει την ώρα τούτη και το Φως της με τη χρυσή δορά του αγρινιού, με τους έλικες των κεράτων και το μαλλί των προβάτων αυτών που περνούν, που έχει το χρώμα του κιτρινισμένου από την πολυκαιρία μαρμάρου ή είναι μαύρο όπως η σκιά του σκοτεινού βράχου.
Ποιο τάχα μυστήριο του Χρόνου ένωσε η ώρα τούτη με το μυστήριο του Χώρου; Ποια ασυμφιλίωτα στοιχεία συνάρμοσε; Παντού όπου κοιτάξεις θα δεις διπρόσωπες ερμές αντιθέσεων... Εμπρός σε τόσο μυστήριο, η ψυχή δεν έχει ανάγκη από εξήγηση:
Όταν η φύση εντείνει το μυστήριό της, η ψυχή πάσχει, και εις το βάθος τούτου του πάθους είναι η κατανόηση...
Είναι σε μια τέτοιαν ώρα που το μυστήριό σου μου ξεσκεπάζεται, ω δωρικέ κίονα. Τώρα εννοώ. Όταν εντύνεσαι με την"ένταση", δεν είναι μόνο για να πληρώσεις τους στατικούς νόμους, προεκτείνοντας την ευαισθησία της φύσης εις το σχήμα της τέχνης. Οι κοιλότητες των ραβδώσεών σου δεν έχουν μόνο λόγο να ισομοιράσουν το φως, εισάγοντας φως μέσα στη σκιά και σκιά στο φως, ώστε ο τόνος σου να ενωθεί με τον τόνο του ουρανού απάνωθέ σου και του βράχου τούτου επάνω εις τον οποίο υψώνεσαι...
Μα δε μου φαντάζεις μόνο ωσάν ένα έμψυχο ον που, διψώντας από ένωσην, στρέφεσαι γύρω στον άξονά σου, και οι ραβδώσεις σου είναι ως όμματα που εις τα κοίλα των θέλουν να σγκρατήσουν, στην περιστροφή τούτη αυτό που πέρασε κια ανυπομονούν ν' ατενίσουν αυτό που έρχεται...
Πολύ περισσότερο, η ώρα τούτη μου δείχνει πως αν πραγματώνεις την ένωση τούτη, είναι για να προεκτείνεις και να συνοψίσεις μέσα σου, σ' ένα σχήμα τέχνης ομόλογο της φύσης, την κορύφωση τούτη του τραγικού μυστηρίου.
Ναι, ανεξιχνίαστη σχέση ενώνει τις πέτρες τούτες και το πικρό χορτάρι, την πράσινη τούτη σκιά, τις φωνές που σκίζουν τον αγέρα, τις πνοές του Νότου και τους σχισμένους θύσανους των νεφών, όλο το τραγικό τούτο κι ωσάν από ασυμβίβαστες αντιθέσεις συντεθειμένο Μυστήριο, με την εξίσωση των ραβδώσεών του...
Δεν είναι και σένα το σχήμα σου συντεθειμένο από αρμονίες ασυμφιλίωτων αντιθέσεων;
...
Αλλά τη χειμερινή τούτη ώρα στοχάζομαι εσένα, ω δωρικό κυμάτιο, που αιωρείς την αυστηρή μουσική του σχήματός σου εκεί ψηλά εις την ακρόπολη, επάνω από τους ακροτόμους βράχους της και το αργιλλώδες πεδίον το ελαιόφυτον.
Στοχάζομαι το χειμερινό φως που χτυπάει απάνω εις τις αρμονικές κυρτώσεις σου, τη νεοσσιά εκείνη της κρύας σκιάς που είναι η σκοτία σου...
Είναι τρομερή η αυστηρότητα, η οξύτητα και η ευαισθησία της κατατομής σου της συντεθειμένης από την αρμονία του μαθηματικού σχήματος...
Βλέπω οραματίζομαι αυτούς που σε έπλασαν...
...
Αλλά ποιός δύναται τώρα να καλέσει εις τη θύμηση όλα τα πνεύματα των ωρών του Ενιαυτού και της Ημέρας;
Τα πνεύματα της Πρωίας και του Απογεύματος, της Μεσημβρίας και των Δειλινών;
Τις μέρες του Θέρους και της Ανοίξεως, τις αιθρίες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα;
Τις μέρες που πνέει ο Βορράς ή ο Νότος, ο Απηλιώτης ή αι Ετησίαι;
Για να ιδούμε τα πάθη και τις μεταμορφώσεις του Σχήματος και του Χώρου μέσα εις το πνεύμα του Χρόνου;
Αλλά τι βλάπτει αν το συναισθηματικό τούτο ημερολόγιο είναι ελλιπές;
Δε θα έφτανε αν, από τη θεώρηση τούτου, γινόταν φανερή η Αρχή που μου φαίνεται πως η Φύση θέλει να μας διδάξει:
Πως τίποτα δεν υπάρχει μόνο του αλλά τα πάντα είναι μέρος μιας καθολικής Αρμονίας. Όλα διαπερνούν το ένα τ' άλλο και πάσχουν και μεταβάλλονται το ένα από τ' άλλο. Και δεν μπορείς να συλλάβεις το ένα παρά μέσον των άλλων..."
Από τα "Κείμενα" του Δημήτρη Πικιώνη των εκδόσεων Μ.Ι.Ε.Τ.. Όλοι οι πίνακες είναι του ίδιου.
.Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Επιστροφή (... τι άλλαξε στην πόλη μου)
.
Άσκοπες οι εισαγωγές. Η γη ουρλιάζει, η γη διώκεται, ταπεινώνεται, με άπειρη γύμνια κι ασχήμια. Νικημένη από μαύρες ψυχές, που ζουν εδώ, ανάμεσά μας. Ψυχές με αδιάκοπη λύσσα για κέρδος, μόνο μαύρο κέρδος. Τους "ακούω" να γελούν... τρίβουν, τρίβουν τα χέρια τους ! Μαραθώνας, Ελευσίνα, Αυλίδα, Ασωπός... αδιάκοπη η καταστροφή. Αυξάνονται οι γενιές των δυσαρεστημένων σε αυτή την πόλη. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που κινδύνεψαν μέσα στις φλόγες, που νικήθηκαν για άλλη μια φορά. Θα ξυπνούν τώρα αντικρύζοντας όλο αυτό το μαύρο. Αργότερα θα ξυπνούν από τον θόρυβο της μπουλντόζας που θα υψώνει ακόμα ένα κομψό τέρας ! Αυτό είναι το θέαμα του νέου ελληνικού πολιτισμού μας.
Το soundtrack της πόλης μου άλλαξε. Ένας άγνωστος θόρυβος με ξυπνά. Τι είναι; Τι είναι αυτός ο μακρόσυρτος μεταλλικός συριγμός που με ξεκουφαίνει και μου επιβάλλεται; (Να τώρα τον ακούω ξανά) Ααα. Είναι ο νέος ηλεκτρικός σιδηρόδρομος. Πιο γρήγορος μας είπαν, πιο ασφαλής, πιο αθόρυβος ! Θυμώνω και κάθε φορά που θα θυμώνω μαζί του θα θυμάμαι εκείνο τον παλιό ήχο του τρένου, που με την σειρά του κι αυτός, μου θύμιζε εκείνο το Dodes'kaden στην "Γειτονιά των καταφρονεμένων" του Ακίρα Κουροσάβα. Ανάμνηση μιας ανάμνησης.
......................................
(Εικόνες: Ernst Ludwig Kirchner, Christian Rohlfs, Emil Nolde, Aκίρα Κουροσάβα)
Άσκοπες οι εισαγωγές. Η γη ουρλιάζει, η γη διώκεται, ταπεινώνεται, με άπειρη γύμνια κι ασχήμια. Νικημένη από μαύρες ψυχές, που ζουν εδώ, ανάμεσά μας. Ψυχές με αδιάκοπη λύσσα για κέρδος, μόνο μαύρο κέρδος. Τους "ακούω" να γελούν... τρίβουν, τρίβουν τα χέρια τους ! Μαραθώνας, Ελευσίνα, Αυλίδα, Ασωπός... αδιάκοπη η καταστροφή. Αυξάνονται οι γενιές των δυσαρεστημένων σε αυτή την πόλη. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που κινδύνεψαν μέσα στις φλόγες, που νικήθηκαν για άλλη μια φορά. Θα ξυπνούν τώρα αντικρύζοντας όλο αυτό το μαύρο. Αργότερα θα ξυπνούν από τον θόρυβο της μπουλντόζας που θα υψώνει ακόμα ένα κομψό τέρας ! Αυτό είναι το θέαμα του νέου ελληνικού πολιτισμού μας.
Το soundtrack της πόλης μου άλλαξε. Ένας άγνωστος θόρυβος με ξυπνά. Τι είναι; Τι είναι αυτός ο μακρόσυρτος μεταλλικός συριγμός που με ξεκουφαίνει και μου επιβάλλεται; (Να τώρα τον ακούω ξανά) Ααα. Είναι ο νέος ηλεκτρικός σιδηρόδρομος. Πιο γρήγορος μας είπαν, πιο ασφαλής, πιο αθόρυβος ! Θυμώνω και κάθε φορά που θα θυμώνω μαζί του θα θυμάμαι εκείνο τον παλιό ήχο του τρένου, που με την σειρά του κι αυτός, μου θύμιζε εκείνο το Dodes'kaden στην "Γειτονιά των καταφρονεμένων" του Ακίρα Κουροσάβα. Ανάμνηση μιας ανάμνησης.
......................................
(Εικόνες: Ernst Ludwig Kirchner, Christian Rohlfs, Emil Nolde, Aκίρα Κουροσάβα)
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
