Ο Καπετάν Φρη ( μέρος 2ο )

Η μοναξιά θέλει παρέα κι ακόμα κι ένας κοπρίτης δεν μας ξεχνά όταν τα ξερατά μας χύνονται στον αέρα , γι αυτό κι ένα φύκι βρέθηκε να του γλύψει το πόδι , και μετά πήρε θάρρος και του το αγκάλιασε . Σ' αυτήν την κοινωνία των νεκρών φυκιών η ψυχή δε χάνεται παρά μόνο αν η παρέα των ψαριών που τα κατοικεί , κρυφτεί στου θανάτου την χάψη , ξέρετε... εκεί που τσιτσιρίζουμε μικρές λιχουδιές με μιά σαλάτα από δίπλα . Το κήτος , σημειώνω , χάβει ότι βρει , παρέα θέλει ο εκτοπιστής του πελάγους , ο κίνδυνος . Επίσης τα φύκια ζουν γιατί έχουν ρίζες βαθειές , κατάγονται από κάτι έντονους πόνους που εξεγείρονται μ' έναν πήδο στον γκρεμό . Ζουν σε κοινωνίες με συνοχή , ο ένας κάνει του γείτονα τα τερτίπια , όλοι μαζί συνενοούνται και βρίζονται , γι' αυτό ακόμα ένας φύκος φίλησε για αρχή και μετά ξαπλώθηκε στο άλλο πόδι του Φρη . Αυτός αισθάνθηκε γαλήνη μα έψαξε για μιά φωνή ανθρώπινη ή κάποια γήινη κραυγή , σύμβολο ζητούσε για τη σωτηρία του . Εν τω μεταξύ τα φύκια το ένα μετά το άλλο αγκάλιαζαν φιλούσαν μπλέκονταν ερέθιζαν το όργιο των αχαμνών του , γιατί και οι ήρωες των πειραματικών παραμυθιών έχουν αχαμνά , κι ας μη ντρεπόμαστε , λέγονται κι αρχίδια όπως , αρχίδια της οκάς... ο λιλιπούτειος μαθητής θα τιμωρηθεί γι' αυτό... Αίσχος !

Τα φύκια μη έχοντας τι άλλο να κάνουν , τον μάλαζαν σαν πλαστικό χερουβείμ , κι αυτός εξωθώντας τη φωνή κραύγασε...

- Θέλω μία προσευχή... θέλω μία προσευχή .


... τότε μία θεούσα νεράιδα , γέννημα στομαχικού καταπραϋντικού διαλύματος , ξύπνησε , και μιας και ήταν κουφή , εθαύμασε την ορμή , τη μεταδιδόμενη παλμική παράκληση . Το υπερπέραν , σκέφτηκε , με καλεί , ας βελτιώσω το κύτταρο για να βελτιωθεί το σύστημα , και είχε δίκιο , γιατί μ' αυτή την θαρραλέα έξοδο στον χλωμό ορίζοντα του κήτους , ετακτοποίησε όχι μόνο το γραμμένο του Καπετάν Φρη , μα και μιας ολόκληρης γενιάς αναγνωστών την περιέργεια .

- Ποιός , ποιός... εσύ...;

Ο Φρη είχε τώρα ανοίξει τα πόδια του σαν γυναίκα... τα φύκια είναι αισχροί προσδιοριστές του σκότους της φύσης...

- Θες να σωθείς... αν θες να σωθείς , θα σε μεταμορφώσω σ' αυτό που θα υποδεχτεί σαν στρώμα , μιά βασίλισσα θεά... αυτές οι ποιοτικές γυναίκες υπάρχουν παντού μα απογοητεύονται από τους άσφαιρους άντρες . Ο προορισμός μιάς τέτοιας γυναίκας είναι να παρουσιάσει μιά κόρη που θα δώσει σ' έναν τυχερό , να λύσει ένα μυστήριο... μα ο άντρας ψάχνει την ευκολία , ένα χρυσόμαλλο δέρας... εξάπτεται... το θηλυκό χάνεται... πετάει μόνο.

- Φοβάμαι ό,τι είναι κλειστό , ό,τι είναι μυστικό . Τη λατρεία μου θέλω να τρέξω στο κορμί αυτής της γυναίκας , αν την αγαπήσω... θα την αγαπήσω ;

- Θα την αγαπήσεις γιατί θα την σώσεις , θα σε αγαπήσει γιατί θα σωθεί . Θα ξυπνήσει μέσα στον χώρο των συναισθημάτων , θα ξυπνήσει μέσα στην μεταμορφωμένη σου αγκαλιά , αυτή που ξέχασες πλέοντας και φουσκώνοντας τα στήθη τόσα χρόνια .

- Και τι θα την σπρώξει στην αγκαλιά μου ;

- Μην είσαι εγωιστής . Η φυσική βαρύτητα της καρδιάς , σαν μεταφρασμένη μελαγχολία , ολοκληρώνει την απόφαση της αυτοκτονίας , το ένα βήμα .

- Και πως ο χρόνος θα δέσει με το χώρο ; Τα πρόσωπα χάνονται μέσα στον ατέλειωτο ρυθμό των παρεξηγήσεων...

- Καπετάν Φρη , τώρα που είσαι εξαρτημένος απ' το ξεροβολιό του κήτους , φυλακισμένος , ρωτάς να μάθεις όσα τόσα χρόνια πλέοντας ξέχασες . Θα χρειαστείς άλλο τόσο χρόνο , υπόγεια ξαπλωμένος , βαρετά αγκυροβολημένος , ατάξιδος να μείνεις . Θα γνωρίσεις πολλές κατακόρυφες πτώσεις , μα μόνο μία θα ανθίσει... δεν έχεις άλλη επιλογή , τώρα ευκαιρείς να χαρείς την άυπνη κίνηση... ο πόθος μεταμορφώνει...

Έτσι ο Φρη , έξυπνος και πονηρός , γυναικών ωτακουστής , θέλοντας γυναίκα , έστησε καρτέρι και φύκους φέρων , έγινε φύκος ελαφρύς . Με τον βαρετό χρόνο συντροφιά μιά θαλασσοταραχή ελάξευσε το κήτος , άνοιξε η δίοδος του θανάτου και μ' ένα βογγητό ξεβράστηκε ο πληθυσμός μίας χαμένης κι άχρηστης ζωής... φύκια και σκουπίδια . Ο φύκος του Καπετάν Φρη ταξίδεψε ζητιάνος καιρό . Περιφρόνησε τον εαυτό του βλέποντας στα μάτια των παλιών συντρόφων ψαράδων την αδιαφορία και την σιχασιά... στην πραγματικότητα ποιός ασχολιόταν !