Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Σύνθεση



Καθώς προχωρώ ένα αόρατο χέρι με τραβάει πίσω. Πως μπορώ να "πεθάνω", χωρίς να "πεθάνω" ; Σκέφτομαι. Βλέπω σ' εμένα μία γυναίκα, μία θηλυκή ζωή, στην συνέχεια όμως βλέπω έναν αιχμάλωτο, μετά έναν νεκρό.
Ένα αόρατο χέρι με τραβά πίσω. Είμαι στον χώρο των νεκρών. Είμαι μωρό και αισθάνομαι φόβο. Κρατώ την αναπνοή μου. Τι νοιώθω όταν κόβεται το νήμα της ανάσας μου ; Πως μπορώ εδώ να περιμένω χωρίς προσδοκία ; Τα χέρια μου θέλουν να κινηθούν, να κάνουν κάτι, να φτιάξουν κάτι...
Ένα αόρατο χέρι με τραβά πίσω. Ποιά είναι η αντοχή του δοχείου μου ;
Θα σκάσει ; Κοινή σάρκα, δέρμα, ουσία...
Θα σκάσει ; Το στομάχι μου ανοιγοκλείνει το στόμα του...
Θα σκάσει ; πφφφφφφφφφ...
Ακούω τον αχό, φωνές ανθρώπων μέσα μου, μου λένε - Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... ενώ το αριστερό μου χέρι υψώνεται προς τον λαιμό, και θυμάμαι πολλές φορές παλιότερα αυτές τις φωνές να λένε - Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... Δέσποινα κινδυνεύεις... και έχω εικόνα πνιγμού... και το χέρι μου αγγίζει τον λαιμό μου, και τότε αισθάνομαι το δέρμα μου, βλέπω μόνο εμένα και καταλαβαίνω, ότι αυτές οι φωνές δεν υπάρχουν, εγώ είμαι που τις φτιάχνω, και δεν σταματώ, συνεχίζω την κίνηση, και μπαίνω σ' αυτήν και υψώνεται το δεξί μου χέρι στα γεννητικά όργανα ενώ με σταθερά πέλματα που στρίβουν επιτόπου, έρχομαι σε ένα όλο και πιο μεγάλο σπιράλ, και είναι σαν να τυλίγομαι με κάτι ζεστό, και είναι χειμώνας, και είμαι μόνη αλλά τίποτα κακό, επικίνδυνο δεν υπάρχει, μόνο οι φωνές που σβήνουν, και είναι απίστευτη η περιστροφή, και το χέρι το δεξί πάει πιο ψηλά στην κοιλιά μου και μένω στο τέλος της κίνησης που δεν τελειώνει, και κάποιος είναι στα πόδια μου και εγώ παίρνω δύναμη καθώς μου αγγίζει το αριστερό πέλμα, που η φτέρνα έχει σηκωθεί και λύνω την περιστροφή και επιστρέφω, και νοιώθω ελεύθερη.

9 σχόλια:

panoptis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
panoptis είπε...

δύσκολη η ανάσα προς την ελευθερία.
υπέροχες εικόνες(δεν υπερβάλω), αλλά το στομάχι των απλών θνητών, δεν είναι εύκολο έτσι να έχει στόμα.
συνέχεια στην προσπάθεια.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Σαν μια χορογραφία, το φαντάζομαι
Το όμορφο τέλος της ..σε κάνει να θέλεις να συνεχίσουν οι περιστροφές ..
γρήγορες, ελεύθερες..λυτρωτικές.
έκσταση...να φέρνουν.
Αν μ'άρεσε ;
-)))
Ρεμβάζω..φτιάχνοντας, εικόνες του.

Despoina Chatzipavlidou είπε...

panopti, εγώ θα έλεγα εύκολη αυτή η ανάσα, μιας και δεν την φέρνουμε εμείς, έρχεται από μόνη της, και ούτε διαρκεί για πάντα, μόνο μια στιγμή... οπότε γιατί να αγχωνόμαστε ;

σπίθα, ελκυστική πράγματι η ελευθερία !

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

.."επιτέλους ελεύθερους...από περικεφαλαίες και θώρακες, αλλά και ικανοποιημένους που ξαναγίνανε άνθρωποι με πρόσωπα ευδιάκριτα και ξεχωριστά."(σελ.14)

Γωγώ Πακτίτη είπε...

το κείμενό σου, με άγγιξε πάρα πολύ...
γράφεις υπέροχα και ο λόγος σου ταξιδεύει...

"ποια είνα η αντοχή του δοχείου μου;"
αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα...

να σύνεχίσεις έτσι..:)

καλό σου βράδυ...:)

Despoina Chatzipavlidou είπε...

σπίθα, ένα χαμόγελο

Γωγώ, σε ευχαριστώ πολύ για τις επισκέψεις σου... πραγματικά.:) δυστυχώς δεν γράφω, δεν έχω τον χρόνο, και αυτό το κομμάτι είναι μέρος μιας εργασίας μου για την Αυθεντική κίνηση.

Talisker είπε...

Αυθεντικη κινηση ισον ελευθερη κινηση με μαλακες κλειδωσεις και ευλυγιστα κοκαλα...χυμενα σαν τα ρολογια του Dali
και κατι αερινες χορευτριες του Ντεκα πειθαρχημενες..

που μοιαζουν να πετουν αερινα..
κι απειθαρχα...

ποναει ναι..

Despoina Chatzipavlidou είπε...

ίσως και να μην είναι τόσο ωραία η αυθεντική κίνηση
παραμένει όμως αυθεντική
και συνοδία έχει εικόνες σκέψεις λέξεις μνήμες
απείθαρχες
φευγαλέες...
talisker