Σύνθεση

Καθώς προχωρώ ένα αόρατο χέρι με τραβάει πίσω. Πως μπορώ να "πεθάνω", χωρίς να "πεθάνω" ; Σκέφτομαι. Βλέπω σ' εμένα μία γυναίκα, μία θηλυκή ζωή, στην συνέχεια όμως βλέπω έναν αιχμάλωτο, μετά έναν νεκρό.
Ένα αόρατο χέρι με τραβά πίσω. Είμαι στον χώρο των νεκρών. Είμαι μωρό και αισθάνομαι φόβο. Κρατώ την αναπνοή μου. Τι νοιώθω όταν κόβεται το νήμα της ανάσας μου ; Πως μπορώ εδώ να περιμένω χωρίς προσδοκία ; Τα χέρια μου θέλουν να κινηθούν, να κάνουν κάτι, να φτιάξουν κάτι...
Ένα αόρατο χέρι με τραβά πίσω. Ποιά είναι η αντοχή του δοχείου μου ;
Θα σκάσει ; Κοινή σάρκα, δέρμα, ουσία...
Θα σκάσει ; Το στομάχι μου ανοιγοκλείνει το στόμα του...
Θα σκάσει ; πφφφφφφφφφ...
Ακούω τον αχό, φωνές ανθρώπων μέσα μου, μου λένε - Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... ενώ το αριστερό μου χέρι υψώνεται προς τον λαιμό, και θυμάμαι πολλές φορές παλιότερα αυτές τις φωνές να λένε - Δέσποινα μη το κάνεις αυτό... Δέσποινα κινδυνεύεις... και έχω εικόνα πνιγμού... και το χέρι μου αγγίζει τον λαιμό μου, και τότε αισθάνομαι το δέρμα μου, βλέπω μόνο εμένα και καταλαβαίνω, ότι αυτές οι φωνές δεν υπάρχουν, εγώ είμαι που τις φτιάχνω, και δεν σταματώ, συνεχίζω την κίνηση, και μπαίνω σ' αυτήν και υψώνεται το δεξί μου χέρι στα γεννητικά όργανα ενώ με σταθερά πέλματα που στρίβουν επιτόπου, έρχομαι σε ένα όλο και πιο μεγάλο σπιράλ, και είναι σαν να τυλίγομαι με κάτι ζεστό, και είναι χειμώνας, και είμαι μόνη αλλά τίποτα κακό, επικίνδυνο δεν υπάρχει, μόνο οι φωνές που σβήνουν, και είναι απίστευτη η περιστροφή, και το χέρι το δεξί πάει πιο ψηλά στην κοιλιά μου και μένω στο τέλος της κίνησης που δεν τελειώνει, και κάποιος είναι στα πόδια μου και εγώ παίρνω δύναμη καθώς μου αγγίζει το αριστερό πέλμα, που η φτέρνα έχει σηκωθεί και λύνω την περιστροφή και επιστρέφω, και νοιώθω ελεύθερη.