3... Η φλόγα που τρεμοσβήνει.

.(κλικ)

"Η φλόγα που τρεμοσβήνει" - "Le feu follet" , 1963

Λουί Μαλ

"Το τελευταίο εικοσιτετράωρο ενός αλκοολικού, που οδηγείται στην αυτοκτονία. Ο ήρωας του Λουί Μαλ (που πριν απ' όλα είναι ένας λογοτεχνικός ήρωας...) κοιτάζει τον κόσμο με ευαισθησία και παιδικότητα, καθώς το μόνο που επιθυμεί είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Η αποτυχία του στην ερωτική ζωή, η μάταιη προσπάθεια αποτοξίνωσης, οι χαμένες φιλίες του παρελθόντος, η ανικανότητά του να προσαρμοσθεί στην κοινωνική πραγματικότητα, τον κάνουν να συνειδητοποιήσει την κενότητα της ύπαρξής του. Ο πόθος, η φλόγα για ζωή σιγά-σιγά σβήνουν και η αυτοκτονία φαίνεται σαν η μόνη δυνατή λύση."





"Ο Λουί Μαλ οργανώνοντας την ταινία του γύρω από το πρόσωπο του Αλαίν Λερουά (ο Μωρίς Ρονέ στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του), καταφέρνει να συνδέσει την εσωτερική υπαρξιακή αγωνία του με τις εξωτερικές κοινωνικές επιδράσεις..."
"Η ασφυκτική ατμόσφαιρα της μεγάλης πόλης, η τέλεια έλλειψη συναισθηματικής επαφής στους ανθρώπους, η αποβλάκωση που συνεπάγεται το συνεχές ντρογκάρισμα το οποίο δημιουργώντας μια επίφαση εύθραυστης ευτυχίας οδηγεί στην εν ψυχρώ καταστροφή μόλις πάψει η επενέργεια της τεχνητής διέγερσης και, επί πλέον, ο τραγικός φαύλος κύκλος, στον οποίο εγκλωβίζεται το "συναισθηματοκρατούμενο" άτομο που δεν διαθέτει κανενός άλλου είδους έρεισμα πέρα από μια έμμονη "απαίτηση για αγάπη" αποτελούν τις συνειστώσες οι οποίες απολήγουν στην ίδια πάντα συνισταμένη, την αυτοκτονία. Άγχος, αγωνία, απελπισία, αυτοσαρκασμός, αδιέξοδο κι όλες οι παρεμφερείς έννοιες στις οποίες τόσο μας συνήθισε ο μοντέρνος κινηματογράφος, ξανασμίγουν στο Φε Φολλέ μ' έναν τρόπο όμως τέλεια προσωπικό, απόλυτα ειλικρινή, σχεδόν σπαραχτικό κι ανυπόφορο, ίσως εξαιτίας των αυτοβιογραφικών στοιχείων που ο Μαλλ ενσωμάτωσε στην καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του. Ο αλκοολικός ήρωας - τον υποδύεται με μια συντριπτική εσωτερική ένταση ο Μωρίς Ρονέ - μόλις αποτοξινωθεί αντίθετα απ' ότι θα περίμεναν οι αφελείς λογικοκρατούμενοι, γίνεται τέλεια ανίκανος ν' αντιμετωπίσει τον απογυμνωμένο κόσμο που μέχρι τώρα τον έβλεπε μέσα απ' το μαγικό καλειδοσκόπιο των ατμών του αλκοόλ... Η περιπέτειά του, λοιπόν, αρχίζει εκεί που τελειώνει σ' όλες τις παρεμφερείς ηθικοπλαστικές ταινίες... δηλαδή τη στιγμή του γιατρέματος..."
"Όπως γράφει ο Δ. Λεβεντάκος... "Στο πρόσωπο του Αλαίν Λερουά αναγνωρίζουμε τον αιώνιο αντι-ήρωα του Ευρωπαϊκού Ρομαντισμού, του διαιωνιζομένου πίσω από τα διάφορα προσωπεία της μοντέρνας τέχνης. Ο Αλαίν Λερουά δεν πέθανε. Απ' τον περασμένο αιώνα στην ποίηση, στην πεζογραφία, στο θέατρο, ο Αλαίν Λερουά ζει για να πεθαίνει. Και θα συνεχίσει μέχρις ότου ο Ρομαντισμός ρίξει όλα του τα προσωπεία και ο αστισμός όλα του τα προσχήματα".
Η φλόγα που τρεμοσβήνει θεωρείται η καλύτερη και πιο ώριμη ταινία του Λουί Μαλ και ταυτόχρονα ένα από τα τελευταία αυθεντικά δείγματα της γαλλικής νουβέλ-βαγκ, που στη συνέχεια προσανατολίζεται σε πιο συμβατικούς δρόμους έκφρασης, όπως εξάλλου και ο ίδιος ο Μαλ."

(Β. Ραφαηλίδης, "Λεξικό ταινιών", τόμος Β΄- "1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του
Παράλληλου Κυκλώματος Studio, επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
.