1... Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού.

.
Ξεκινάω από σήμερα (και θα πάρει καιρό) να παρουσιάζω τις αγαπημένες μου ταινίες, αυτές δηλαδή που ευλαβικά κατέγραφα από τον καιρό που σπούδαζα στην σχολή του Λ. Σταυράκου. Η λίστα ανανεωνόταν με ενθουσιασμό μέχρι περίπου το 1995 και περιλαμβάνει βασικά ταινίες πολύ παλαιότερες, που γνώρισα στα αφιερώματα του Παλλάς, του Studio, και της Αλκυονίδας. Μετά το 1995 συνέχισα φανατικά να παρακολουθώ ταινίες, αλλά παρόλη την επιθυμία μου να ξανα ονοματίσω κάποια ταινία σαν αγαπημένη μου, ελάχιστες κατάφεραν να με κερδίσουν. Ανάμεσα στις ταινίες που θα αναφερθώ είναι κάποιες που πραγματικά θα χαρακτήριζα αριστουργήματα, άλλες που για εντελώς προσωπικούς λόγους με κέρδισαν και κάποιες που ίσως σήμερα δεν θα με συγκινούσαν. θα προσθέσω επίσης και κάποιες που δεν γράφτηκαν στην λίστα καθώς ο χρόνος προχώρησε και άλλες ασχολίες με απορρόφησαν. Η σειρά των ταινιών θα είναι τυχαία, συμβολικά όμως ξεκινώ από την ταινία που αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου όταν με ρωτούν ποια θα έλεγα ότι είναι η αγαπημένη μου...
Τα κείμενα που θα χρησιμοποιήσω, θα είναι κατά κύριο λόγο από το "Λεξικό Ταινιών" του Β. Ραφαηλίδη και από το "1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio.

"Αγκίρε, η μάστιγα του θεού" - "Aguirre, der zorn gottes" , 1972
Βέρνερ Χέρτζογκ

"Αν και γυρισμένο στο Περού και τα παρθένα δάση του Αμαζονίου με θέμα την πορεία μιας ομάδας Ισπανών κονκισταντόρ προς το μυθικό Ελντοράντο, ο ίδιος ο Χέρτζογκ θεωρεί το Αγκίρε 100% γερμανική ταινία. Ένας "προμηθεϊκός" τύπος, ο Αγκίρε, αυτονομείται από τον στρατό του Πιζάρο και με ανταρσία ανακηρύσσεται αρχηγός της ομάδας του. Πάνω σε μια σχεδία που παρασύρεται από τα ρεύματα του ποταμού, η ομάδα ολοένα και λιγοστεύει, καθώς τα μέλη της αλλολοεξοντώνονται ή αποδεκατίζονται από τα βάλη των ιθαγενών που δεν τους βλέπουμε ποτέ. Ο παράφρων Αγκίρε μένει μόνος πάνω σε μια σχεδία, παγιδευμένη σε μια δίνη κι ανακηρύσσει τη δημιουργία μιας νέας και ανώτερης φυλής που θα δημιουργήσει, ερχόμενος σε σεξουαλική επαφή με τη νεκρή κόρη του!
Ο Χέρτζογκ... κάνει το ταξίδι του Αγκίρε μια μυθική αναζήτηση, όχι τόσο του φασιστικού ιδεώδους (που ενσαρκώνει με όλη τη μεγαλοπρέπεια ο Αγκίρε - γι' αυτό και κατηγόρησαν το Χέρτζογκ σαν φασίστα!), όσο ένα ταξίδι στο φανταστικό, ένα ταξίδι στα σύνορα του πραγματικού και του εξωπραγματικού... Ο Αγκίρε είναι τρελός ή όχι; Το ακόντιο που διαπερνά έναν στρατιώτη είναι μια παραίσθηση όπως ο ίδιος κραυγάζει πεθαίνοντας; Η αφήγηση πως συνεχίζεται όταν ο αφηγητής (ο καλόγερος) σκοτώνεται πριν από το τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας; Και τούτη η ζούγκλα που ρίχνει συνέχεια τα θανατηφόρα ακόντιά της, εκδίκηση της Μητέρας-Φύσης στους εισβολείς και φορείς της Κουλτούρας και του Νόμου... είναι όντως πραγματική ή ένα όνειρο, αποτέλεσμα της παράνοιας και της έκστασης του ήρωα; "Στο τέλος του Αγκίρε, δεν έχουμε πια μια ζούγκλα ή δέντρα, αλλά ένα όνειρο της ζούγκλας" λέει ο σκηνοθέτης.
Ταινία πάνω στη γοητεία και την τρέλα της εξουσίας, το Αγκίρε είναι μια ταινία έξω από τα κοινά δεδομένα, με μια εκπληκτική ερμηνεία του Κλάους Κίνσκι, που έχει βάλει κάτι από την προσωπική τρέλα του στο ρόλο."

("1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio,
επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
.