"Πένθος και Μελαγχολία" #

.

"Μοιάζει να έχουμε ξεχάσει την ενόχληση και τη δυσφορία που προκάλεσε η σκέψη του Φρόυντ, όταν πρωτοδιατυπωνόταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σήμερα η ψυχαναλυτική διαδικασία είναι κοινό βίωμα. Οι φροϋδικοί όροι έχουν εκλαϊκευτεί, σε πλήρη αντίθεση με τη δυσκολία αποδοχής που συνάντησαν από τους σύγχρονους του Φρόυντ, κυρίως επειδή τα πάντα φαίνονταν να συνδέονται με το ερωτικό ένστικτο. Και το πλέον ανεπίτρεπτο: ο "βλάσφημος" και εν πολλοίς "αυθαίρετος" λόγος του, αξίωνε να καταστεί επιστημονικός, συνεπώς αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Η παράσταση επιχειρεί να επαναφέρει στο προσκήνιο αυτό το πρώτο "παραξένεμα", το ενοχλητικό, το βέβηλο "ανοίκειο" του φροϋδικού στοχασμού. Και αυτό θέλει να το επιτύχει αρθρώνοντας ταυτόχρονα μια απόπειρα κριτικής.
Τα παραδείγματα των μελαγχολικών ασθενών (οι σημερινοί καταθλιπτικοί) που αναφέρει ο Φρόυντ στο κείμενο του "Πένθος και Μελαγχολία", προκειμένου να καταστήσει χειροπιαστό τον θεωρητικό του λόγο, παρουσιάζουν το εξής ίδιο χαρακτηριστικό: είναι όλες γυναίκες. Έχουμε την περίπτωση της "εγκαταλελειμμένης συζύγου", την περίπτωση της "ανίκανης γυναίκας" κοκ. Είναι σαν να δηλώνεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η μελαγχολία αφορά τις γυναίκες, όχι τους άντρες. Αυτό μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε πως όταν ένας άντρας εκδηλώνει μελαγχολία, αυτό συνιστά (κατά Φρόυντ) μία μορφή εκθήλυνσης..."

(από το πρόγραμμα της παράστασης)
.