"Λόλα" - "Lola", 1961
Ζακ Ντεμύ
"Στη Νάντη η χορεύτρια του καμπαρέ Λόλα, που έχει έλθει από την Αλγερία, περιμένει εδώ και δέκα χρόνια την επιστροφή του πρώην εραστή της, από τον οποίο έχει ένα παιδί..."
"Είναι όμως η Λόλα μια ηθελημένη σάτιρα του μελό, όπου όλες οι καταστάσεις είναι επίτηδες τραβηγμένες μέχρι τ' άκρα; Ή αντίθετα ο Ντεμύ πιστεύει απόλυτα σ' αυτά που δείχνει, οπότε θα πρέπει να μιλήσουμε για την πιο αυθεντική έκφραση της αθωότητας και των συναισθημάτων στον κινηματογράφο; Δύσκολο ν' απαντήσεις με βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι ταινίες του Ντεμύ κινούνται γύρω από το θέμα των συμπτώσεων: συμπτώσεις που απομακρύνουν ή φέρνουν κοντά αγαπημένα πρόσωπα, συμπτώσεις που... Πίσω από το φαινομενικό ρεαλισμό των ταινιών του Ντεμύ, κρύβεται ένας καθαρά προσωπικός και λυρικός κόσμος, που έχει τον επίπλαστο χαρακτήρα του παραμυθιού: "Ο Ντεμύ, γράφει μια γαλλίδα κριτικός, είναι ένας σκηνοθέτης που προτιμά το συναίσθημα από το διανοουμενισμό, το χιούμορ από τη βία, τη νοσταλγία από το τραγικό, τη χάρη από την ασκήμια". Ακριβώς γιατί είναι ένας αυθεντικός ποιητής, ο Ντεμύ έγινε ευνοϊκά δεκτός από το κίνημα της νουβέλ-βαγκ, που θεματικά τουλάχιστον βρίσκεται πολύ απομακρυσμένη από την προβληματική του. Η Λόλα εξάλλου είναι υποβληματικά φωτογραφημένη από τον Ραούλ Κουτάρ, το μόνιμο συνεργάτη του Γκοντάρ, που άλλοτε με τη μηχανή στο χέρι κι άλλοτε με πολύ περίπλοκες κι επεξεργασμένες κινήσεις της κάμερας, φωτογραφίζει μια μυθική Νάντη και μια εξίσου μυθική Ανούκ Αιμέ. Μια γοητευτική ταινία λοιπόν πάνω σε μια πόλη, μια γυναίκα, μια ιστορία αγάπης κι αναμονής, πάνω στην ίδια τη ζωή."
("1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio, επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
Ζακ Ντεμύ
"Στη Νάντη η χορεύτρια του καμπαρέ Λόλα, που έχει έλθει από την Αλγερία, περιμένει εδώ και δέκα χρόνια την επιστροφή του πρώην εραστή της, από τον οποίο έχει ένα παιδί..."
"Είναι όμως η Λόλα μια ηθελημένη σάτιρα του μελό, όπου όλες οι καταστάσεις είναι επίτηδες τραβηγμένες μέχρι τ' άκρα; Ή αντίθετα ο Ντεμύ πιστεύει απόλυτα σ' αυτά που δείχνει, οπότε θα πρέπει να μιλήσουμε για την πιο αυθεντική έκφραση της αθωότητας και των συναισθημάτων στον κινηματογράφο; Δύσκολο ν' απαντήσεις με βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι ταινίες του Ντεμύ κινούνται γύρω από το θέμα των συμπτώσεων: συμπτώσεις που απομακρύνουν ή φέρνουν κοντά αγαπημένα πρόσωπα, συμπτώσεις που... Πίσω από το φαινομενικό ρεαλισμό των ταινιών του Ντεμύ, κρύβεται ένας καθαρά προσωπικός και λυρικός κόσμος, που έχει τον επίπλαστο χαρακτήρα του παραμυθιού: "Ο Ντεμύ, γράφει μια γαλλίδα κριτικός, είναι ένας σκηνοθέτης που προτιμά το συναίσθημα από το διανοουμενισμό, το χιούμορ από τη βία, τη νοσταλγία από το τραγικό, τη χάρη από την ασκήμια". Ακριβώς γιατί είναι ένας αυθεντικός ποιητής, ο Ντεμύ έγινε ευνοϊκά δεκτός από το κίνημα της νουβέλ-βαγκ, που θεματικά τουλάχιστον βρίσκεται πολύ απομακρυσμένη από την προβληματική του. Η Λόλα εξάλλου είναι υποβληματικά φωτογραφημένη από τον Ραούλ Κουτάρ, το μόνιμο συνεργάτη του Γκοντάρ, που άλλοτε με τη μηχανή στο χέρι κι άλλοτε με πολύ περίπλοκες κι επεξεργασμένες κινήσεις της κάμερας, φωτογραφίζει μια μυθική Νάντη και μια εξίσου μυθική Ανούκ Αιμέ. Μια γοητευτική ταινία λοιπόν πάνω σε μια πόλη, μια γυναίκα, μια ιστορία αγάπης κι αναμονής, πάνω στην ίδια τη ζωή."
("1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio, επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου