ο χορός

.

"ο χορός είναι μια παγκόσμια γλώσσα με αποστολή την ειρήνη στον κόσμο, την ισότητα, την ανοχή
και τη συμπόνια.
ο χορός μας διδάσκει ευαισθησία και συναίσθηση, αλλά και επικέντρωση στη στιγμή.

ο χορός δηλώνει ότι είμαστε ζωντανοί.
ο χορός είναι μεταμόρφωση.
ο χορός προσδίδει στο σώμα μια πνευματική διάσταση.

ο χορός μας καθιστά ικανούς να αισθανθούμε το σώμα μας, να αρθούμε πάνω από το σώμα μας,
να υπερβούμε το σώμα μας, να γίνουμε ένα άλλο σώμα.

όταν χορεύουμε συμμετέχουμε ενεργά στη δόνηση του σύμπαντος."

sasha waltz
.

20... Παρίσι, Τέξας.

(κλικ)

"Παρίσι, Τέξας" - "Paris, Texas", 1984
Βιμ Βέντερς



"Σταθμός στην μυθολογία των ταινιών δρόμου, το Παρίσι, Τέξας αποτελεί για πολλούς την κορυφαία στιγμή στη φιλμογραφία του Wenders. Ο Γερμανός σκηνοθέτης μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το σενάριο του διάσημου θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Sam Shepard το οποίο αποτελεί διασκευή της νουβέλας του L.M Kit Carson. Η ιστορία είναι για μια χαμένη ψυχή τον Τράβις, έναν ψυχικά τραυματισμένο ήρωα, ο οποίος εκτός από την ψυχή του έχει χάσει την μνήμη του, την οικογένεια του και έχοντας απαρνηθεί τον εαυτό του, περιπλανιέται στα ερημικά τοπία του Τέξας. Ένα τυχαίο γεγονός θα αναγκάσει τον αδερφό του να τον αναζητήσει και να τον ξαναφέρει πίσω. Καταφέρνει να του επαναφέρει τις μνήμες και να τον φέρει σε επαφή με τον γιο του, τον οποίο μεγαλώνει ο ίδιος σαν πατέρας του. Από εδώ ξεκινά το μεγάλο ταξίδι του Τράβις μαζί με τον γιο του για την αναζήτηση της γυναίκας του και μητέρας του παιδιού. Στοχασμός για τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την τρέλα και το απρόσωπο των μεγαλουπόλεων, επαναπροσδιορισμός παραδοσιακών αξιών όπως ο γάμος, το σπίτι - μήτρα, η οικογένεια, μα πάνω απ' όλα ένα γοητευτικό αισθητικό επίτευγμα (αμιγώς κινηματογραφικό με την πρωτοκαθεδρία στην εικόνα και όχι στον λόγο) με υπέροχες και φορτισμένες από νοήματα εικόνες, μινιμαλιστική μουσική από τον Ry Cooder που υπογράφει το καλύτερο soundtrack που άκουσα ποτέ, μοναδική κινηματογράφηση φυσικών και αστικών τοπίων (χαρακτηριστικό του Γερμανού σκηνοθέτη), στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που διευρύνουν το φάσμα των συμπαραδηλώσεων της εικόνας και ένα εκπληκτικό φινάλε με τον διάλογο του Τράβις και της γυναίκας του (Nastassja Kinski) που έρχεται σαν καταλύτης για το συναισθηματικό ξέσπασμα του μέχρι τότε «βουβού» Τράβις και των θεατών. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για την εξαιρετική δουλειά του πολυβραβευμένου διευθυντή φωτογραφίας Robby Muller. Αλληγορικό Road Movie (το καλύτερο όλων των εποχών!) που αποτίνει φόρο τιμής στην Beat Generation και αποτελεί σημείο αναφοράς κάθε ελεύθερου πνεύματος. Με βασανιστικούς ρυθμούς αλλά και μία ισορροπημένη και συμπαγή αφήγηση, ενσωματώνει στα πλάνα του την ανθρώπινη αγωνία που γεννά η πολυπλοκότητα των συναισθημάτων και την άκαρπη προσπάθεια έκφρασης των συναισθημάτων αυτών που συχνά οδηγεί στην μοναξιά. Πρόκειται για την συγκλονιστικότερη στιγμή δημιουργού και πρωταγωνιστή (Harry Dean Stanton). Ατμοσφαιρικό, ποιητικό, δικαίως κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών."

(πηγή: http://the100bestmovies.blogspot.com/2009/03/trois-couleurs-bleu-1993-krzysztof.html )

19... Πρωινή Περίπολος.

(κλικ)

"Πρωινή περίπολος", 1987
Νίκος Νικολαΐδης





"Μια γυναίκα περπατάει μόνη σε μια έρημη πόλη. Πλησιάζει την απαγορευμένη ζώνη και προσπαθεί να περάσει. Από παντού την παρακολουθεί η Πρωινή Περίπολος. Η ίδια η πόλη είναι ζωντανή αλλά ανεξέλεγκτη. Φωνές υπολογιστών προειδοποιούν τους ανύπαρκτους πολίτες να εγκαταλείψουν την πόλη. Το σύστημα επικοινωνίας δουλεύει… οι κινηματογράφοι προβάλουν ταινίες… οικεία πρόσωπα μιας περασμένης εποχής γεμίζουν τις τηλεοπτικές οθόνες. Συναντάει έναν από τους λίγους επιζώντες που φυλάνε την πόλη. Έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον. Προσπαθούν να θυμηθούν το παρελθόν. Ξετυλίγουν μαζί το μπερδεμένο κουβάρι της μνήμης τους και αποφασίζουν να περάσουν μαζί τη ζώνη. Ενώθηκαν με τους δεσμούς της βίας και του θανάτου αφού κανένα άλλο είδος συμπεριφοράς δεν ταιριάζει σε έναν τέτοιο κόσμο. Υπάρχει τέλος; Υπάρχει άραγε ελπίδα και μέλλον; Κανένας απ' όσους πέρασαν δεν γύρισε πίσω να μας πει αν υπάρχει η ελευθερία της θάλασσας. Οι φυγάδες συναντούν μεγάλους κινδύνους… Μια ιστορία αγάπης σ' αυτόν τον αβάσταχτο κόσμο… τι σημασία μπορεί να έχει;"

(πηγή: http://www.nikolaidis.eexi.gr/patrol2.htm )

18... Το μεγάλο φαγοπότι.

(κλικ)

"Το μεγάλο φαγοπότι" - "La grande bouffe", 1973
Μάρκο Φερρέρι

"Στο Μεγάλο Φαγοπότι, τέσσερις εκπρόσωποι της αστικής τάξης (ένας δικαστής, ένας πιλότος, ένας τηλεοπτικός παραγωγός κι ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου) εγκαταλείπουν τις κοινωνικές ενασχολήσεις τους κι απομονώνονται σε μια βίλα έξω από το Παρίσι για να επιδοθούν σ' ένα ατελείωτο φαγοπότι μέχρι σκασμού..."




"Οι τέσσερις ήρωες αποζητούν την ικανοποίηση των πιο βρεφικών φαντασμάτων, επιστρέφοντας σ' ένα στοματικό-πρωκτικό στάδιο, όπου οι δυο κυρίαρχες ηδονικές πράξεις είναι το φαγητό και η αφόδευση...
Ήταν φυσικό μια τέτοια χλευαστική, μηδενιστική, απελπισμένη και παρακμιακή ταινία, να προκαλέσει σκάνδαλο στην εποχή της, να γίνει θέμα συζήτησης στη γαλλική βουλή, να ξεσηκώσει πολλές αρνητικές κριτικές, να σοκάρει ένα μέρος του κοινού, αλλά να γίνει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ενδεχομένως στο Φερρέρι να μην υπάρχει η ποιητική αναρχία ενός Μπουνιουέλ, η ταινία να είναι τελείως "ακαδημαϊκή" σα φόρμα, όμως παραμένει ένα σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου κι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Ιταλού σκηνοθέτη, που όμως δήλωσε σε μια συνέντευξή του "κάνω ένα καθαρά αστικό σινεμά, που είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας, μέσα από τον οποίο εκφράζω τον πεσιμισμό μου και τις πλάνες του συστήματος".

("Studio 1916-1986, μια συλλογή ταινιών", Επιμέλεια κειμένων Μπ. Ακτσόγλου)

17... Senso.

(κλικ)

"Senso", 1954
Λουκίνο Βισκόντι

Στροφή στο έργο του Λουκίνο Βισκόντι θα είναι το Senso το 1954. Εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Καμίλο Μπόιτο, αυτή η ερωτική τραγωδία στην Ιταλία της περιόδου του Ρισορτζιμέντο διασταυρώνει την επίσημη Ιστορία με το ανεκδοτολογικό στοιχείο. Ο νεορεαλισμός σε αυτή την ταινία αντικαθίσταται από αυτό που ο Βισκόντι αποκαλεί «ρομαντικό ρεαλισμό», ένας ορισμός παράδοξος και προβληματικός που θα χαρακτηρίσει στη συνέχεια την πλειοψηφία των έργων του. «Τα ανθρώπινα πάθη είναι η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας» είναι η εξήγηση που δίνει ο ίδιος. Με αυτή την υπερπαραγωγή (1392 ηθοποιοί, 2100 ιππείς, 8000 κομπάρσοι!) αποκαλύπτεται η προτίμησή του στο επικό στοιχείο και ο έρωτάς του για τη λεπτομέρεια, στοιχεία που θα τρομοκρατούν τους παραγωγούς του για πολύ καιρό!

Το σύντομο διήγημα του Καμίλο Μπόιτο αποτέλεσε ένα πρόσφορο υλικό για την Σούζο Σέτζι Ντάμικο αλλά και τον ίδιο τον Λουκίνο Βισκόντι με το οποίο έφτιαξαν ένα κλασικό κινηματογραφικό μελόδραμα. Το στοιχείο όμως που απογειώνει την ταινία είναι η εκλεπτυσμένη, στιλιζαρισμένη mise en scene του «επαναστάτη με τα λευκά γάντια» όπως ονόμασαν τον Βισκόντι λόγω της αριστοκρατικής του καταγωγής και της μαρξιστικής του ιδεολογίας. Η αρχική σκηνή του «Senso» τοποθετείται στο Teatro La Fenice της Βενετίας και στην παράσταση της όπερας του Βέρντι «Il Trovatore». Όλη η πρώτη σκηνή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κινηματογραφημένη όπερα η οποία μας δίνει και το κλειδί ανάγνωσης όλων των μετέπειτα καλλιτεχνικών επιλογών που κάνει ο Βισκόντι στην ταινία. Με το «Senso» ο Βισκόντι κάνει έναν οπερετικό κινηματογράφο έχοντας ξεπεράσει τις φόρμες του νεορεαλισμού από τον οποίο ξεκίνησε αλλά έχοντας διαφυλάξει ένα πολύ βασικό στοιχείο: Την αίσθηση της Ιστορίας που κινεί την ιστορία (το στόρι) και, κατ' επέκταση, το ρεαλισμό όχι ως φόρμα αλλά ως πλαίσιο τοποθέτησης των προσωπικών δραμάτων των ηρώων του (π. χ. στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία αλλά απολύτως ρεαλιστικά κοστούμια).

(πηγή: http://www.klg.gr/viskonti.htm )

13,14/3 όλοι στο ξεblogάρισμα !!!

δανείζομαι την ανάρτηση από τον panoptis....... γενέθλια έχω, ότι θέλω κάνω :)))

το σαββαττοκυριακο που ερχεται,
στην οδο μαραθωνος 30 στο μεταξουργειο,
στο "καμπαρε βολτερ",
θα γινει το πασχαλινο παζαρι του
ξεμπλογκαρισμα.μπλογκσποτ.κομ

εκει θα πουληθουν απο ολα τα καλα
που μπορει καποιος να βρει σε τετοιου ειδους παζαρια
(λαμπαδες, βιβλια,δισκοι,περιοδικα,κοσμηματα,
διακοσμητικα,φαγητα ,ρουχα και αλλα)
σε εξαιρετικα χαμηλες τιμες!

τα χρηματα θα διατεθουν για ενεργειες υπερ των μαναδων και των παιδιων τους
εως 3 ετων που βρισκονται στις γυναικιες φυλακες θηβας
και υπερ των απορων φυλακισμενων γυναικων στις ιδιες φυλακες.

ταυτοχρονα θα μαζευονται και πραγματα για να σταλουν στις φυλακες.
πανες, παιχνιδια, βιβλια, ειδη προσωπικης υγιεινης,
τηλεκαρτες, φορμες και αλλα.


13 & 14 μαρτιου λοιπον,
απο τις 11 το πρωι εως τις 8 το βραδυ.

θα υπαρχουν εκπληξεις
(λιχουδιες, μουσικες, κληρωσεις κ.α)
και ανθρωποι που θα χαρουν να μιλησουν μαζι σας για τις συνθηκες
στις φυλακες και για τους σκοπους της ομαδας του ξεμπλογκαρισματος.


.

16... Γερτρούδη.

(κλικ)

"Γερτρούδη" - "Gertrud", 1964
Καρλ Ντράγιερ

"Ο Ντράγιερ είχε δέκα χρόνια να κάνει νέα ταινία μετά το Λόγο, όταν επιχείρησε το 1964 να μεταφέρει στην οθόνη ένα θεατρικό έργο του όχι και τόσο γνωστού συγγραφέα Χάλμαρ Σέντερμπεργκ, γύρω από μια ηρωίδα στις αρχές του αιώνα μας. Η υποδοχή της κριτικής ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτική: η Γερτρούδη κατηγορήθηκε σαν μια ανιαρή, ψευτο-φεμινιστική ταινία ενός ξεμωραμένου γέρου, που δε θύμιζε σε τίποτα το δραματικό μεγαλείο των προηγούμενων έργων του. Μόνο τα Cahiers du Cinema υπερασπίσθηκαν με πάθος την ταινία, γιατί είχαν τη διαύγεια να δουν ότι πίσω από την φαινομενική απλότητα του Ντράγιερ κρυβόταν μια συγκεκριμένη αισθητική και ηθική άποψη, που συμβάδιζε με τα ρεύματα της ανίχνευσης νέων εκφραστικών μορφών στη γλώσσα του κινηματογράφου στις αρχές της δεκαετίας του '60. Σήμερα η Γερτρούδη θεωρείται μια κλασική πλέον δημιουργία, που έχει γίνει αντικείμενο πολλών αναλύσεων, μια άξια διαθήκη με την οποία κλείνει το έργο του Ντράγιερ."




"Amor omnia (Η αγάπη είναι το παν) γράφει η Γερτρούδη, όσο είναι ακόμα ζωντανή, στο σταυρό του τάφου της κι η φράση αυτή αποτελεί το κλειδί της ταινίας. Ποια είναι η Γερτρούδη; Μια γυναίκα που αγάπησε, αλλά η δίψα της για έναν απόλυτο έρωτα, όπου θ' αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος κι ο άντρας δε θα την μοιράζεται με κανένα άλλο πάθος του, την οδηγεί στην ηθελημένη μοναξιά... Στο τέλος βρίσκουμε τη γερασμένη Γερτρούδη να βαδίζει προς το θάνατο, σοφή και μόνη, αλλά ικανοποιημένη, γιατί όπως γράφει σ' ένα ποίημά της: "Ήμουν όμορφη; Όχι... αλλά αγάπησα. Ήμουν νέα; Όχι... αλλά αγάπησα. Έζησα; Όχι... αλλά αγάπησα".
Ο Ντράγιερ προσεγγίζει το θέμα του με συγκλονιστική λιτότητα: μεγάλα πλάνα σεκάνς, ένα μίνιμουμ διαλόγου, τα ουσιαστικά στοιχεία που πρέπει να τονισθούν, αποδραματοποίηση, όχι όμως ψυχρότητα. "Στο θέατρο έχει κανείς το χρόνο να σταθεί στις λέξεις και στα συναισθήματα. Κι ο θεατής έχει με τη σειρά του το χρόνο να αντιληφθεί αυτά τα πράγματα. Στον κινηματογράφο είναι διαφορετικά. Γι' αυτό και μ' αρέσει να το συμπυκνώνω όσο μπορώ περισσότερο" λέει ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξή του. Κι ένα τέλειο παράδειγμα "αποκάθαρσης" είναι η Γερτρούδη:
"Πίσω από τις ελάχιστα δραματικές εικόνες αναπτύσσεται ένα δεύτερο νόημα, ένα σύστημα σημείων ανεξάρτητων από την αφήγηση... Μέσα από τη φτώχεια των γεγονότων προβάλλει σιγά-σιγά ο διάλογος της Γερτρούδης πάνω στο νόημα της ζωής της... Καθρέφτες και φώτα ενός σπιτιού του 1900 γίνονται το συμβολικό ντεκόρ της γνώσης και της εμφάνισης του εσωτερικού εαυτού. Αυτό που λέγεται στη Γερτρούδη μετρά περισσότερο απ' ότι γίνεται κι αυτά τα λόγια είναι ειπωμένα πιο πολύ για να εκφράσουν εκείνους που τα προφέρουν παρά για να συγκινήσουν αυτούς που τα ακούν" (Jean Semolue).

("Studio 1916-1986, μια συλλογή ταινιών", Επιμέλεια κειμένων Μπ. Ακτσόγλου)

15... Εθισμός.

(κλικ)

"Εθισμός" - "Addiction", 1995
Έιμπελ Φεράρα

"...Αλλά και ο ίδιος ο αμερικανικός κινηματογράφος δεν φαίνεται να είναι πάντα αρεστός στους διανομείς, ιδιαίτερα όταν δεν ανήκει στα μπλοκ-μπάστερ ή δεν έχει για πρωταγωνιστές γνωστούς σταρ. ... Στη λίστα των ανεπιθύμητων και ο Πολ Σρέιντερ... καθώς και ο Εϊμπελ Φεράρα (σκηνοθέτη τον οποίο ο Μάρτιν Σκορσέζε θεωρεί τον πιο σημαντικό σήμερα στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά) με τις ταινίες του «Addiction» και «Body Snatchers», δυο εξαιρετικές ταινίες τρόμου, που όμως οι διανομείς απέφυγαν να εξασφαλίσουν την προβολή τους στις αίθουσες."



"-Η βία, όμως, είναι κυρίαρχο στοιχείο στις ταινίες σας...

«Ναι, και παραμένει. Γιατί ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε; Πολέμους, φόνους, ληστείες».

-Αυτό που καταγράφετε είναι η βία στη Νέα Υόρκη...

«Γιατί τη γνωρίζω από πρώτο χέρι. Βία υπάρχει παντού. Στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή. Στη Νέα Υόρκη, βέβαια, η βία είναι ξεχωριστή. Αλλά βία υπάρχει παντού. Μήπως δεν υπάρχει βία στο Χόλιγουντ; Αυτή είναι η χειρότερη, δεν συμφωνείτε;»

-Χρησιμοποιώντας τόσο γλαφυρά τις σκηνές βίας στις ταινίες σας, βρίσκετε συνήθως το μπελά σας με τη λογοκρισία;

«Μη μου μιλάτε για λογοκρισία. Αυτοί που την επιβάλλουν καταστρέφουν το καθετί. Τι θα πει λογοκρισία; Ποιος ηλίθιος μπορεί ν' αποφασίζει για το τι θα πρέπει να βλέπει κανείς; Και οι κατηγορίες που βάζουν τα φιλμ; Για κάτω ή πάνω από 15 ή 16 χρόνων; Σκατά»."




"-Συνήθως γυρίζετε ταινίες με λιγότερα χρήματα απ' ό,τι οι άλλοι σκηνοθέτες...

«Ναι, γιατί έτσι μπορείς να έχεις την ελευθερία σου, δεν επεμβαίνουν οι παραγωγοί. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο, γιατί δεν πρόκειται να χάσουν πολλά χρήματα. Εξάλλου, τις περισσότερες τις γύρισα μακριά από τα στούντιο του Χόλιγουντ. Εκεί είναι που βρίσκεις τον μπελά σου. Και που ο κάθε μαλάκας έχει τη δική του γνώμη και προσπαθεί να στην επιβάλει»."




"-Τελικά, γυρίζετε πάντα την ταινία όπως τη θέλετε.

«Οχι πάντα, ορισμένες φορές κάποιοι παραγωγοί, έστω και ανεξάρτητοι, επενέβησαν και μου κατάστρεψαν ταινία. Οπως το "Cat Chaser". Και στο "Body Snatchers" είχαμε προβλήματα. Αλλά μόνο στο τελικό μοντάζ. Η ταινία μου αρέσει. Αλλά δεν άρεσε στη Γουόρνερ που δεν την κυκλοφόρησε στην Αμερική. Κυκλοφόρησε μόνο στην Ευρώπη. Τη θάψανε κυριολεκτικά. Γι' αυτό πρέπει να έχεις ελευθερία, αλλιώτικα δεν αξίζει να κάνεις τόσο κόπο. Ελευθερία σε όλα, στο σενάριο, στους ηθοποιούς, στους συνεργάτες. Αν δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, τότε η ταινία δεν είναι δική σου. Είναι κάποιου μαλάκα που δεν ξέρει καθόλου, μα καθόλου, από κινηματογράφο, και απλώς θέλει να βγάλει λεφτά χρησιμοποιώντας τις γνώσεις και την πείρα σου, και εκείνη των συνεργατών σου. Σε μανιπουλάρουν για το χρήμα και μόνο»."




(κείμενο και συνέντευξη: Νίνου Φένεκ Μικελίδη)