"Το μεγάλο φαγοπότι" - "La grande bouffe", 1973
Μάρκο Φερρέρι
"Στο Μεγάλο Φαγοπότι, τέσσερις εκπρόσωποι της αστικής τάξης (ένας δικαστής, ένας πιλότος, ένας τηλεοπτικός παραγωγός κι ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου) εγκαταλείπουν τις κοινωνικές ενασχολήσεις τους κι απομονώνονται σε μια βίλα έξω από το Παρίσι για να επιδοθούν σ' ένα ατελείωτο φαγοπότι μέχρι σκασμού..."
"Οι τέσσερις ήρωες αποζητούν την ικανοποίηση των πιο βρεφικών φαντασμάτων, επιστρέφοντας σ' ένα στοματικό-πρωκτικό στάδιο, όπου οι δυο κυρίαρχες ηδονικές πράξεις είναι το φαγητό και η αφόδευση...
Ήταν φυσικό μια τέτοια χλευαστική, μηδενιστική, απελπισμένη και παρακμιακή ταινία, να προκαλέσει σκάνδαλο στην εποχή της, να γίνει θέμα συζήτησης στη γαλλική βουλή, να ξεσηκώσει πολλές αρνητικές κριτικές, να σοκάρει ένα μέρος του κοινού, αλλά να γίνει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ενδεχομένως στο Φερρέρι να μην υπάρχει η ποιητική αναρχία ενός Μπουνιουέλ, η ταινία να είναι τελείως "ακαδημαϊκή" σα φόρμα, όμως παραμένει ένα σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου κι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Ιταλού σκηνοθέτη, που όμως δήλωσε σε μια συνέντευξή του "κάνω ένα καθαρά αστικό σινεμά, που είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας, μέσα από τον οποίο εκφράζω τον πεσιμισμό μου και τις πλάνες του συστήματος".
("Studio 1916-1986, μια συλλογή ταινιών", Επιμέλεια κειμένων Μπ. Ακτσόγλου)
Μάρκο Φερρέρι
"Στο Μεγάλο Φαγοπότι, τέσσερις εκπρόσωποι της αστικής τάξης (ένας δικαστής, ένας πιλότος, ένας τηλεοπτικός παραγωγός κι ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου) εγκαταλείπουν τις κοινωνικές ενασχολήσεις τους κι απομονώνονται σε μια βίλα έξω από το Παρίσι για να επιδοθούν σ' ένα ατελείωτο φαγοπότι μέχρι σκασμού..."
"Οι τέσσερις ήρωες αποζητούν την ικανοποίηση των πιο βρεφικών φαντασμάτων, επιστρέφοντας σ' ένα στοματικό-πρωκτικό στάδιο, όπου οι δυο κυρίαρχες ηδονικές πράξεις είναι το φαγητό και η αφόδευση...
Ήταν φυσικό μια τέτοια χλευαστική, μηδενιστική, απελπισμένη και παρακμιακή ταινία, να προκαλέσει σκάνδαλο στην εποχή της, να γίνει θέμα συζήτησης στη γαλλική βουλή, να ξεσηκώσει πολλές αρνητικές κριτικές, να σοκάρει ένα μέρος του κοινού, αλλά να γίνει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ενδεχομένως στο Φερρέρι να μην υπάρχει η ποιητική αναρχία ενός Μπουνιουέλ, η ταινία να είναι τελείως "ακαδημαϊκή" σα φόρμα, όμως παραμένει ένα σημείο αναφοράς στην ιστορία του κινηματογράφου κι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Ιταλού σκηνοθέτη, που όμως δήλωσε σε μια συνέντευξή του "κάνω ένα καθαρά αστικό σινεμά, που είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας, μέσα από τον οποίο εκφράζω τον πεσιμισμό μου και τις πλάνες του συστήματος".
("Studio 1916-1986, μια συλλογή ταινιών", Επιμέλεια κειμένων Μπ. Ακτσόγλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου