17... Senso.

(κλικ)

"Senso", 1954
Λουκίνο Βισκόντι

Στροφή στο έργο του Λουκίνο Βισκόντι θα είναι το Senso το 1954. Εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Καμίλο Μπόιτο, αυτή η ερωτική τραγωδία στην Ιταλία της περιόδου του Ρισορτζιμέντο διασταυρώνει την επίσημη Ιστορία με το ανεκδοτολογικό στοιχείο. Ο νεορεαλισμός σε αυτή την ταινία αντικαθίσταται από αυτό που ο Βισκόντι αποκαλεί «ρομαντικό ρεαλισμό», ένας ορισμός παράδοξος και προβληματικός που θα χαρακτηρίσει στη συνέχεια την πλειοψηφία των έργων του. «Τα ανθρώπινα πάθη είναι η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας» είναι η εξήγηση που δίνει ο ίδιος. Με αυτή την υπερπαραγωγή (1392 ηθοποιοί, 2100 ιππείς, 8000 κομπάρσοι!) αποκαλύπτεται η προτίμησή του στο επικό στοιχείο και ο έρωτάς του για τη λεπτομέρεια, στοιχεία που θα τρομοκρατούν τους παραγωγούς του για πολύ καιρό!

Το σύντομο διήγημα του Καμίλο Μπόιτο αποτέλεσε ένα πρόσφορο υλικό για την Σούζο Σέτζι Ντάμικο αλλά και τον ίδιο τον Λουκίνο Βισκόντι με το οποίο έφτιαξαν ένα κλασικό κινηματογραφικό μελόδραμα. Το στοιχείο όμως που απογειώνει την ταινία είναι η εκλεπτυσμένη, στιλιζαρισμένη mise en scene του «επαναστάτη με τα λευκά γάντια» όπως ονόμασαν τον Βισκόντι λόγω της αριστοκρατικής του καταγωγής και της μαρξιστικής του ιδεολογίας. Η αρχική σκηνή του «Senso» τοποθετείται στο Teatro La Fenice της Βενετίας και στην παράσταση της όπερας του Βέρντι «Il Trovatore». Όλη η πρώτη σκηνή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κινηματογραφημένη όπερα η οποία μας δίνει και το κλειδί ανάγνωσης όλων των μετέπειτα καλλιτεχνικών επιλογών που κάνει ο Βισκόντι στην ταινία. Με το «Senso» ο Βισκόντι κάνει έναν οπερετικό κινηματογράφο έχοντας ξεπεράσει τις φόρμες του νεορεαλισμού από τον οποίο ξεκίνησε αλλά έχοντας διαφυλάξει ένα πολύ βασικό στοιχείο: Την αίσθηση της Ιστορίας που κινεί την ιστορία (το στόρι) και, κατ' επέκταση, το ρεαλισμό όχι ως φόρμα αλλά ως πλαίσιο τοποθέτησης των προσωπικών δραμάτων των ηρώων του (π. χ. στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία αλλά απολύτως ρεαλιστικά κοστούμια).

(πηγή: http://www.klg.gr/viskonti.htm )