"Ο δρόμος" - "La strada", 1954
Φεντερίκο Φελλίνι
"... Ύστερα από τόσα χρόνια η Λα Στράντα συνεχίζει να προκαλεί την ίδια συγκίνηση, να έχει μέσα της την ίδια δύναμη που δικαιώνει τα λόγια του Σαντούλ όταν έγραφε το 1955: "Ο χρόνος θα κυλήσει για τη Λα Στράντα. Θα την ξαναδούμε αυτή την ταινία. Και θα εκπλαγώ αν τούτο το εκ πρώτης όψεως ασυνήθιστο και ερεθιστικό έργο δεν έχει χαραχτεί στη μνήμη και δεν έχει αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου".
...Ο ίδιος ο Φελλίνι είπε: "Κατά τη γνώμη μου, η Λα Στράντα επιχειρεί να αναπαραστήσει την πρωταρχική και σημαντικότερη εμπειρία που χρειαζόμαστε για ν' ανοίξουμε μια οποιαδήποτε κοινωνική προοπτική, την κοινοβιακή εμπειρία ενός ανθρώπου μ' έναν άλλο. Η ταινία θέτει το ερώτημα της λειτουργίας μιας γυναίκας μέσα σε μια σχέση "ατόμων" και τη σημασία της γυναικείας στοργής (θα μπορούσαμε να πούμε της ποίησης της γυναίκας) στο κάλεσμα κι άλλων ανθρώπων στην πνευματικότητα και την αγάπη. Η ταινία δίνει ένα από τα τόσα παραδείγματα που υπάρχουν, ίσως την πιο άχρωμη και άθλια περίπτωση ανθρώπινης συμβίωσης, και προσπαθεί να δει πως το γκρίζο περίβλημα αυτής της συμβίωσης σπάει, και ανθεί σιγά σιγά μια στοιχειώδης και υπερφυσική κοινωνία. Η φιλοδοξία μου (ίσως η αυταπάτη μου) είναι να μπορέσει ο καθένας να βρει μέσα του και γύρω του παρόμοιες περιπτώσεις για λύση κι αυτή η ταινία να του προσφέρει τα μέσα και πάνω απ' όλα την επιθυμία να το πραγματοποιήσει".
Η Λα Στράντα δεν είναι μόνο ένα ταξίδι στην υπαρξιακή μιζέρια της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και μια ξενάγηση σε μαι θλιβερή και φτωχική Ιταλία του μεταπολέμου. Η φωτογραφία του Μαρτέλι έχει μια ασυνήθιστη σκληρότητα, ενώ η μουσική του Νίνο Ρότα μας μεταδίδει κείνη τη χαρακτηριστική αίσθηση του πλανόδιου πανηγυριού, αλλά και της θλίψης. Αξέχαστες τέλος μένουν οι ερμηνείες της Τζουλιέτα Μασίνα και του Άντονυ Κουήν, όπου δίνουν τους καλύτερους εαυτούς τους."
("1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio,
επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
Φεντερίκο Φελλίνι
"... Ύστερα από τόσα χρόνια η Λα Στράντα συνεχίζει να προκαλεί την ίδια συγκίνηση, να έχει μέσα της την ίδια δύναμη που δικαιώνει τα λόγια του Σαντούλ όταν έγραφε το 1955: "Ο χρόνος θα κυλήσει για τη Λα Στράντα. Θα την ξαναδούμε αυτή την ταινία. Και θα εκπλαγώ αν τούτο το εκ πρώτης όψεως ασυνήθιστο και ερεθιστικό έργο δεν έχει χαραχτεί στη μνήμη και δεν έχει αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου".
...Ο ίδιος ο Φελλίνι είπε: "Κατά τη γνώμη μου, η Λα Στράντα επιχειρεί να αναπαραστήσει την πρωταρχική και σημαντικότερη εμπειρία που χρειαζόμαστε για ν' ανοίξουμε μια οποιαδήποτε κοινωνική προοπτική, την κοινοβιακή εμπειρία ενός ανθρώπου μ' έναν άλλο. Η ταινία θέτει το ερώτημα της λειτουργίας μιας γυναίκας μέσα σε μια σχέση "ατόμων" και τη σημασία της γυναικείας στοργής (θα μπορούσαμε να πούμε της ποίησης της γυναίκας) στο κάλεσμα κι άλλων ανθρώπων στην πνευματικότητα και την αγάπη. Η ταινία δίνει ένα από τα τόσα παραδείγματα που υπάρχουν, ίσως την πιο άχρωμη και άθλια περίπτωση ανθρώπινης συμβίωσης, και προσπαθεί να δει πως το γκρίζο περίβλημα αυτής της συμβίωσης σπάει, και ανθεί σιγά σιγά μια στοιχειώδης και υπερφυσική κοινωνία. Η φιλοδοξία μου (ίσως η αυταπάτη μου) είναι να μπορέσει ο καθένας να βρει μέσα του και γύρω του παρόμοιες περιπτώσεις για λύση κι αυτή η ταινία να του προσφέρει τα μέσα και πάνω απ' όλα την επιθυμία να το πραγματοποιήσει".
Η Λα Στράντα δεν είναι μόνο ένα ταξίδι στην υπαρξιακή μιζέρια της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και μια ξενάγηση σε μαι θλιβερή και φτωχική Ιταλία του μεταπολέμου. Η φωτογραφία του Μαρτέλι έχει μια ασυνήθιστη σκληρότητα, ενώ η μουσική του Νίνο Ρότα μας μεταδίδει κείνη τη χαρακτηριστική αίσθηση του πλανόδιου πανηγυριού, αλλά και της θλίψης. Αξέχαστες τέλος μένουν οι ερμηνείες της Τζουλιέτα Μασίνα και του Άντονυ Κουήν, όπου δίνουν τους καλύτερους εαυτούς τους."
("1916-1986 μια συλλογή ταινιών" του Παράλληλου Κυκλώματος Studio,
επιμέλεια και σύνταξη Μπ. Ακτσόγλου)
2 σχόλια:
η υπέροχη la strada με την υπέροχη μουσική της : κι εκείνο το ασχημόπαπο την τζουλιέτα μασίνα - την έχω πάντα στο μυαλό μου να περπατάει μόνη της στο πλάι τού δρόμου με το μακρύ παλτό της (καλά θυμαμαι;) και το κεφάλι της σκυφτό
Δέσποινα, ευχαριστίες για τις ταινίες που μού ξαναφέρνεις
... και δεν τελειώνουν............
Δημοσίευση σχολίου