We never closed: Public enemies
Σάββατο 12 & Κυριακή 13 Νοεμβρίου, 18:00-20:00
3η bienalle της Αθήνας
Διπλάρειος Σχολή, Πλατεία Θεάτρου 3
.
3η bienalle της Αθήνας
Διπλάρειος Σχολή, Πλατεία Θεάτρου 3
.
Δύο ηθοποιοί πέρνουν πόζες και αυτοσχεδιάζουν πάνω στις πρωτότυπες φωτογραφίες των Bonnie και Clyde που βρέθηκαν στο κρησφύγετό τους στο Joplin του Missouri το1933, αλλά και το ομώνυμο φιλμ του 67 του Arthur Penn. Την ίδια ώρα, ένας μουσικός μελοποιεί και εκτελεί live ολόκληρο το ποίημα της Bonnie Parker “The Trail's End” αποσπάσματα του οποίου χρησιμοποίησε ο Serge Gainsbourg για το κομμάτι του “Bonnie and Clyde”.
Συμμετέχουν οι Δημήτρης Πλειώνης (Dimitris Pleionis), Άρης Σιαφάς (Aris Siafas) και Δέσποινα Χατζηπαυλίδου (Despoina Chatzipavlidou).
Για τον σχεδιασμό και τη σκηνοθεσία συνεργάστηκε ο Μάνος Τσιχλής (Manos Tsichlis).
Η δράση αυτή ανήκει στην εγκατάσταση/performance των we never closed που είναι οι Βασίλης Νούλας, Ντόρα Οικονόμου και Σιμάκη Σοφία.
Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό έργο που περιλαμβάνει performances κάθε Σάββατο και Κυριακή καθώς και προσκεκλημένους καλλιτέχνες κάθε Παρασκευή σε μια σκηνή που θα λειτουργεί τόσο ως πλατφόρμα των δράσεων όσο και ως εξελισσόμενη εγκατάσταση. O τίτλος του έργου αναφέρεται στο μότο του θεάτρου - βαριετέ Windmill που βρίσκονταν στο Σόχο του Λονδίνου. Το μότο αφορά το γεγονός ότι το θέατρο παρέμενε ανοιχτό και οι παραστάσεις του συνεχίζονταν καθ΄όλη τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και κατά την περίοδο των βομβαρδισμών του Λονδίνου.
Συμμετέχουν οι Δημήτρης Πλειώνης (Dimitris Pleionis), Άρης Σιαφάς (Aris Siafas) και Δέσποινα Χατζηπαυλίδου (Despoina Chatzipavlidou).
Για τον σχεδιασμό και τη σκηνοθεσία συνεργάστηκε ο Μάνος Τσιχλής (Manos Tsichlis).
.
Η δράση αυτή ανήκει στην εγκατάσταση/performance των we never closed που είναι οι Βασίλης Νούλας, Ντόρα Οικονόμου και Σιμάκη Σοφία.
Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό έργο που περιλαμβάνει performances κάθε Σάββατο και Κυριακή καθώς και προσκεκλημένους καλλιτέχνες κάθε Παρασκευή σε μια σκηνή που θα λειτουργεί τόσο ως πλατφόρμα των δράσεων όσο και ως εξελισσόμενη εγκατάσταση. O τίτλος του έργου αναφέρεται στο μότο του θεάτρου - βαριετέ Windmill που βρίσκονταν στο Σόχο του Λονδίνου. Το μότο αφορά το γεγονός ότι το θέατρο παρέμενε ανοιχτό και οι παραστάσεις του συνεχίζονταν καθ΄όλη τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη και κατά την περίοδο των βομβαρδισμών του Λονδίνου.
Μία ξύλινη σκηνή στη μέση μιας αίθουσας γίνεται βήμα για ηθοποιούς και περφόρμερ, μουσικούς, αθλητές και καλλιτέχνες που καλούνται να την ενεργοποιήσουν σε μια σειρά δράσεων. Η κατασκευή της σκηνής επιλέχθηκε σαν απάντηση στο 'επείγον' και σαν αφορμή για να επανακτηθεί μια καλλιτεχνική στράτευση ανάλογη των πρακτικών της Ρώσικης Agit-prop. Το πλήθος και η μοναδικότητα, η ιστορία στο εδώ και τώρα, ο αυτοσχεδιασμός και η κατασκευή της ζωντανής εικόνας είναι μερικά από τα σημεία στήριξης των δράσεων. Στόχος είναι να επιτευχθεί ένας συντονισμός των μερών, ένας συντονισμός με τη μνήμη και ίσως να προκληθεί μια "συναστρία" που θα εκπέμψει ξανά την επαναστατική σπίθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου